معجزه عسل درمانی در رهایی از دیابت

بیماری دیابت بر اثر تنبلی و اختلال غده لوزالمعده (Pancreas) به وجود می آید. زیرا انسولین که هورمون مهم در ذخیره و سوخت و متابولیسم قندهای بدن است به مقدار لازم تولید نمی شود. بنابراین، بدن نمی تواند از مواد قندی استفاده لازم را ببرد و مازاد آن را از راه ادرار دفع می کند. به همین علت آن، ادرار بیماران دیابتی شیرین است. در این مقاله پیرامون درمان دیابت با عسل صحبت میکنیم.

در این باره اسمدلی و بک (Beck و Smedley) اعتقاد دارند که بیماری دیابت نتیجه سفتی و التهاب غده لوزالمعده (Pancreas) است که در نتیجه مصرف زیاد مواد قندی مصنوعی و نشاسته و روغن های مایع پارافینی و نمک به وجود می آید.

کمبود گلوکز یکی از مهمترین نشانه های بیماری دیابت است. گلوکز در کبد ذخیره می شود و مهمترین منبع انرژی بدن به حساب می آید گلوکز همان قند انگور است. بیمار دیابتی در استفاده از مواد قندی ناتوان است.

مصرف انسولین بیمار را به حالت تعادل برمی گرداند، مواد قندی را به گلیکوژن تبدیل می کند و در جذب قند انگور به بافت ها کمک می کند، زیرا انسولین برای درمان دیابت یک حلقه اتصال است نه وسیله ای برای درمان دیابت.
استفاده از آن کاری بسیار دشوار است زیرا باید در جدول زمانی خاص و به اندازه های متناسب با نوع غذا و گلوکز به بدن تزریق شود. بنابراین، هر دارویی که از دهان وارد بدن و جایگزین انسولین می شود، بسیار ارزشمند است. تحمل رژیم های غذایی که بیماران دیابتی را از خوردن مواد قندی تا آخر عمر منع میکند، بسیار دشوار و طاقت فرسا است.
اگر بیمار دیابتی بتواند با مصرف عسل، گلوکز را به دست آورد و به مصرف انرژی مورد نیاز بدن خود برساند، بسیار با ارزش خواهد بود. در این مورد شواهدی وجود دارد که صحت تاثیر مثبت عسل را به اثبات می رساند. عسل و شکر معمولی در ساختار شیمیایی خود و میزان تاثیرشان بر بیماران دیابتی بسیار متفاوتند.

شکر معمولی در بدن به گلیکوژن تبدیل می گردد، اما عسل از دو قند انگور و قند میوه ساخته شده است. بین قند انگور و قند میوه تفاوت بسیار است که این دو قند، درصد بالایی از قندهای اصلی عسل را تشکیل میدهند. (این دو قند تقریبا حدود ٪۷۰ مجموع قندهای عسل را تشکیل میدهند.)

تحقیقات مرتبط با درمان دیابت با عسل

در زمینه درمان دیابت با عسل ، منکوفسکی آزمایش هایی را روی سگ ها انجام داده است. او با درآوردن لوزالمعده این حیوانات ثابت کرد: با اینکه کبد آنها نمی تواند گلوکز را از گلیکوژن تولید کند، ولی می تواند آن را از قند میوه بدست آورد.
همچنین کریج ثابت کرده که تزریق قند میوه به ورید بیماران دیابتی درصد قند در خون را بالا نمی برد، مگر به مقدار ناچیز و اگر بتواند، آن را در کبد ذخیره می کند.
سایجی Seige ثابت کرده تولید قند میوه در ارگانیسم بدن (سوختن + تولید گلیکوژن) آسان تر است حتی اگر فرد مبتلا به بیماری دیابت باشد.
تجارب زیادی که آموس و روت ( Rute، Amoss )، بفزنر و دیگران در بررسی درمان دیابت با عسل انجام داده اند این بوده که تحمل قند میوه و متابولیسم آن در ارگانیسم بیماران دیابتی به مراتب از تحمل ماده های شیرین دیگر به ویژه از قند انگور (گلوکز) بهتر است. بنابراین، ریزگا به بیماران دیابتی در جدول رژیم های غذایی خود به خوردن عسل طبیعی توصیه فراوان می کند.
کخ و بومگارتن در اثربخشی درمان دیابت با عسل تاکید می کنند: تزریق قند میوه در ورید سیاهرگی درصد قند خون را بالا نمی برد مگر به مقدار ناچیز و در مقایسه با تزریق گلوکز در ورید قند میوه، مقدار قند خون را زیاد بالا نمی برد و نیز اگر محلول های عسلی به ورید تزریق شود درصد قند خون نیز پایین می آید.

آزمایشاتی را که دانشمندانی مانند کیلیان و توبیاش از دانشگاه فرانکفورت انجام دادند در قالب این سوال مطرح بود که: آیا بیماران دیابتی می توانند عسل را به عنوان جایگزین شکر مصرف نمایند؟ در این آزمایشات، مقداری مساوی از عسل و قند انگور به افراد سالم و بیماران دیابتی داده شد.

این آزمایش نشان داد که قند خون در حین مصرف قند انگور بالاتر و در مدتی طولانی تر تاثیرگذارتر است تا این که عسل بخورند. همچنین این آزمایش ثابت کرده است که اختلاف قند خون اختلافی آشکار و روشن است. علاوه بر این که این آزمایش از خطا به دور بوده است، جای هیچ گونه بحث و مناقشه ای را باقی نمی گذارد.

بیماران دیابتی که روزانه به طور متعارف مقداری از قند خون خود را از راه ادرار دفع می کنند، با مصرف عسل این مقدار قند هیچ وقت فزونی نمی یابد. این دو دانشمند همچنین درباره کارایی درمان دیابت با عسل ثابت کردند که اگر بیماران دیابتی روزانه ۲۰ گرم عسل (صبح) و ۲۰ گرم (بعد از ظهر) بخورند هیچ تغییری در انسولین آنها دیده نخواهد شد و یا تاثیری بر سطح قند خون آنها نخواهد داشت.

این دو دانشمند تاکید کردند، عسل تابستانی که از شهد گل‌ها تهیه شده است برای بیماران دیابتی بسیار عالی و مفید است. اما چون در زمستان زنبور از شکر معمولی برای تولید عسل استفاده میکند، عسل زمستانی را برای بیماران دیابتی مناسب ندانسته اند.

استراوس و روزنفيلد تاکید دارند که قند میوه و سایر مواد قندی که از تجزیه قند میوه به دست می آیند مانند دکسترین و ملزيتوز (دو ملکول قند میوه + یک ملکول قند انگور)، بیماران دیابتی می توانند بیشتر از گلوکز، آن را تحمل کنند، نیز همان تاثیر مثبت را نزد آنها دارد.

منکوفسکی هنگام آزمایش بر روی سگ ها به این نتیجه رسیده است که عسل اثری مثبت و بسیار مفید در درمان اسیدی شدن و سمیت خون (Acetonemia) دارد، زیرا اسیدی شدن و سميت خون برای بیماری دیابت بسیار خطرناک است. اما فون نوردن دانشمند مشهور در سال ۱۸۹۸ م در کتاب خود می گوید: «برای درمان بیماری دیابت از قند میوه استفاده شود. زیرا این قند برای هیپوگلیسمی و بیهوشی و اغمای ناشی از آن بسیار بازدارنده است.»

شاید قدیمی ترین درمان دیابت با عسل به نام پزشک روسی ا. داويدوف در سال ۱۹۱۵ میلادی ثبت شده است. او می گوید:«عسل طبیعی برای بیماران دیابتی ضروری است، علاوه بر این که ماده ای شیرین و خوشمزه است، اگر به رژیم غذایی آنها اضافه شود بهتر می تواند نیازهای قندی آنها را بر آورده کند تا این که به مواد قندی غیرطبیعی زیان آور روی آورند.
وی افزود:«تحقیقات ثابت کرده اند که عسل مانع سمی شدن خون در اثر ستونی شدن و کاهش میزان قند در ادرار مبتلایان به دیابت است یعنی درصد قند انگور را در ادرار بیماران قندی پایین می آورد.»
پروفسور واتيو (Vatev) مطالعاتی درباره تاثیر عسل بر سیر بیماری کودکانی که به دیابت مبتلا بودند، انجام داده است. در این مطالعات، تاثیر عسل برای او ثابت شده به طوری که هر گونه بحث و نقدی را در این مورد نمی پذیرفت. او توانست 36 کودک مبتلا به دیابت را درمان کند. روش او به این صورت بود که روزانه قبل از هر وعده غذایی سه قاشق چای خوری عسل را به آنها میداد.

در آمریکا، دکتر مریک از ایالت (اوهایو) و کوس از منطقه (Middel Perry ) با موفقیت شان در درمان بیماری دیابت با عسل شهرت یافتند.
پروفسور جیورجی (کاشف ويتامين ج) مقاله ای درباره استفاده از Succinic acid در درمان بیماران دیابتی منتشر کرده است. این نکته بیانگر این است که وی علاوه بر اسیدهای آلی مانند؛ اسید گلوکونیک، اسید مالیک، اسید لاکتیک، اسید فرمیک اسید سیتریک، اسید بوتریک، اسید فسفریک، اسید پروگلوتامیک، اسید اکسالیک به همراه اسید سوکسینیک در درمان بیماری دیابت؛ اشاره ای به نقش اسیدهای موجود در عسل برای درمان بیماری دیابت دارد. به نظر می رسد که این اسیدها از سمی شدن خون در اثر تشکیل مواد ستونی درخون جلوگیری می کند.
طبق دستاوردهای نوین علمی درمان دیابت با عسل، عسل حاوی ماده ای است که در تعادل انسولین بدن بسیار تاثیرگذار است. قند عسل، قند میوه (فروکتوز) است. در این باره، ایوریش بیماران دیابتی را به خوردن عسل درمانی (عسل ویتامین دار شده) که در انستیتو تحقیقاتی ویتامین ها در مسکو تهیه شده، توصیه می نماید. عسل اثر سودمند خود را در درمان بیماری دیابت ثابت کرده است.
در این زمینه، به بیماران دیابتی توصیه می شود که به دستورات دانشمندان و پزشکان عمل کنند و عسل صد در صد طبیعی و درمانی خالص غنی شده از ویتامین های B1 و pp و ویتامین G را برای درمان دیابت شان مصرف کنند و همچنین مطمئن باشند که زنبورها از گل ها و میوه ها برای تولید عسل استفاده کرده اند نه شکر معمولی، زیرا ثابت شده که عسل درمانی تاثیر بسیار خوبی در متابولیسم مواد قندی در ارگانیسم مبتلایان به دیابت دارند.