اشتراک گذاشتن اسباب بازی در کودکان

اشتراک گذاشتن اسباب بازی در بین کودکان: آیا جمله هایی مانند: «مال منه!»، «نه، مال منه!»، «مامان، جوناتان (نام کودک است) نمیذاره با ماشینم بازی کنم!» به نظرتان آشنا می آید؟ در مورد کودکان خردسال، کاملا طبیعی است که اسباب بازی هایشان را به دیگران ندهند و کودکان بسیار کوچک، معمولا همه اشیایی را که در دسترسشان باشد مال خودشان می دانند و نباید بچه های دیگر به آنها دست بزنند.

ولی در عین حال، دوست دارند که بزرگسالان را از خود خرسند كنند و اگر به آنها آموخته شود، خواهند توانست که اشیا و موقعیت ها را با دیگران به اشتراک بگذارند.

کودکان وقتی به پنج – شش سالگی رسیدند، معمولا بیشتر مواقع می توانند به راحتی با یکدیگر بازی کنند.

نیاز به اشتراک گذاشتن اسباب بازی یا دیگر وسایل را به کودک، بیاموزید.

بعضی از والدین با خریدن اسباب بازی هایی هم شکل برای تمام کودکانشان، می کوشند از این مشکل احتراز کنند؛ ولی این کار برای اغلب ما مقدور نیست. علاوه بر آن، این روش کودکان را با مفهوم به اشتراک گذاشتن و ارزش همیاری، آشنا نمی کند.

مالکیت را به کودک بیاموزید. بگذارید کودک، بداند که چه چیزی متعلق به اوست. نام و نام خانوادگی او را بر روی وسایلش بچسبانید. اجازه دهید آنها را در جای مخصوصی نگه دارد. برای توضیح بیشتر، به بخش ۱۵۰۱ مراجعه کنید.

اشيا متعلق به تمام خانواده را مشخص کنید. بگذارید کودک، بداند که بعضی اسباب بازی ها به تمام اعضا خانواده تعلق دارد و بنابراین، هر کسی می تواند آنها را بردارد. ولی گاهی اعضا خانواده دیگر هم باید بتوانند از آنها استفاده کنند. با استفاده از موقعیت های طبیعی که در خانه پیش می آید (مثلا در مورد تلویزیون، ماشین، ضبط صوت و…) نشان دهید بزرگسالان نیز باید از اشیا به نوبت استفاده کنند.

 مهارت های به اشتراک گذاشتن اسباب بازی را آموزش دهید.

از آنجا که به اشتراک گذاشتن، عملی غریزی و مادرزادی نیست، باید به کودکتان آموزش دهید که چه طور آن را انجام دهد.

تعاون را به کار گیرید. به کودک، مزایای کار کردن با یکدیگر و به اشتراک گذاشتن اشیا را نشان دهید. آشپزی، یک مثال خوب است. همراه با کودکانتان غذا و یا کیکی بپزید و بگذارید آنها به نوبت، روی کیک را تزیین کنند. بعد از اینکه کمک کردند، می توانند قسمتی از آن را نیز برای خود بردارند و یا اینکه به کودکان بگویید که می توانند یک خوراکی را بخورند، منتهی به شرط آنکه آن را با هم مشتركا قسمت کنند. به آنها بگویید که راه حلی بیابند که بتوانند، یک بسته آب نبات و یا یک کیک را با هم بخورند.

زمانی که راه حل عملی را یافتند، بگذارید آن را بخورند. فعالیتی نظیر درست کردن کاردستی با مقوا را پیشنهاد کنید، ولی به آنها تنها یک قیچی بدهید. استفاده کنند. قبل از اینکه شروع کنند از آنها بپرسید که تصمیم دارند چه طور مشترکا از استفاده کنند.

به آنها بگویید که باید حتما وسایل را به طور مشترک استفاده کنند. کودکان مانند شما فکر نمی کنند؛ بنابراین به تدریج، به آنها بفهمانید که چه وقت باید اشیا را به اشتراک بگذارند. به آنها بگویید: «دنی و مارک، می خوایم همگی برای بازی بیرون بریم. باید از سه چرخه نوبتی استفاده کنین».

بسیاری از کودکان از استفاده اشتراکی در خانه دیگران بسیار لذت می برند، ولی در خانه خودشان به آن زیاد علاقه ندارند. اگر در مورد شما نیز چنین است قبل از اینکه مهمان برسد، به کودکتان بیاموزید که چند اسباب بازی را که دوست دارد به مهمانش بدهد، انتخاب کند و اگر نگران است که کودک مهمان آنها را بشکند، به او، آموزش دهد که چه طور با آنها بازی کند.

این کار نه تنها به «به اشتراک گذاشتن» از روی میل می انجامد، بلکه، کنترل بر روی اسباب بازی ها را نیز به کودک می آموزد.

راه های استفاده مشترک را به کودک بیاموزید. زمانی که کودکتان به سوی شما می آید و می گوید: «من می خوام با توپ بازی کنم، ولی دنی داره با توپ بازی میکنه»، به او پیشنهاد کنید که از دنی بخواهد با همدیگر یا نوبتی بازی کنند. باید نامه» و «نباید نامه بنویسید» قوانینی را برای کودکان تعیین کنید تا امکان مشاجره را پایین بیاورید.

به عنوان مثال، ممکن است بگویید: «اسباب بازی وقتی مال توئه که دست تو باشه و داری با اون بازی می کنی. وقتی بازیت تموم شد بچه های دیگه باید با اون بازی کنن.» یا مثلا یک قانون دیگر می تواند این گونه باشد: «اگر اسباب بازی رو از دست یکی دیگه بقاپی، مال تو نمیشه!»

اگر کودکان، در زمینه انجام کاری مشکل دارند، به آنها نشان دهید که چه طور می توانند کار را تقسیم کنند تا به هدف موردنظر برسند. «کریستوفر و خواهرش» در حال بسته بندی جعبه هایی بودند و بر سر استفاده از قیچی با همدیگر مشاجره داشتند. در نهایت، آنها تصمیم گرفتند که یکی از آنها تمام کاغذها و روبانها را ببرد و دیگری بسته بندی را انجام دهد.

حتی برای کودکان بسیار کوچک نیز نوبت تعیین کنید: «کاترین، الان نوبت توئه که کنار من توی ماشین بشینی. در راه برگشتن نوبت سارا است که پهلوی من بشینه.»

انتظار زیاد نداشته باشید. با اینکه کودکان، می توانند به اشتراک گذاشتن را بیاموزند، ولی این کار، برای کودکان خردسال، مفهوم دشوارتری دارد. اطمینان یابید که قبل از اینکه از کودک بخواهید اسباب بازی اش را به کودک دیگر بدهد، به اندازه کافی وقت داشته است تا با آن بازی کند.

جا انداختن مفهوم مالکیت در ذهن کودک، این احساس را بر می انگیزد که، به اشتراک گذاشتن، تحت کنترل اوست و کار خوبی است که وسایلش را به دیگران بدهد؛ نه صرفا دستوری است که باید اطاعت کند. سپس، اطمینان یابید که وسایلش را پس می گیرد.

پیشگیری کنید. اگر به اشتراک گذاشتن، مشکل دایمی کودکتان بوده است از پیش برای موقعیت هایی که در آنها، به اشتراک گذاشتن لازم است، برنامه ریزی کنید. در مورد فعالیت های محتمل، بیندیشید تا بتوانید مشکلات را پیش بینی کنید و از بروز آنها جلوگیری کنید.

والدین یک گروه از کودکان دو ساله، دریافتند که هنگامی که هر کدام از کودکان یک اسباب بازی با خودشان به همراه دارند، در مورد به اشتراک گذاشتن اسباب بازی هایشان علاقه بیشتری نشان می دهند. بدین ترتیب، کودکان، به داشتن اسباب بازی خودشان افتخار می کردند، ولی از اینکه به نوبت می توانستند با اسباب بازی کودکان دیگر بازی کنند بیشتر به هیجان می آمدند.

زمان بازی اندازه گرفته می شد و هنگامی که زنگ به صدا در می آمد اسباب بازی ها با یکدیگر مبادله می شدند. این بازی به صورت بازی محبوب کودکان در آمد. مادر دیگری، اتاق بازی کودکان را چنین ترتیب داد که اسباب بازی ها را چید و به هر کدام شماره ای نصب کرد. کودکان، هر کدام شماره را می کشیدند و سپس، ابتدا به سراغ اسباب بازی مربوط به همان شماره می رفتند.

 تحسین کنید و جایزه دهید.

به اشتراک گذاشتن رفتاری است که یادگیری آن برای کودکان خردسال، مهم است. بنابراین، بگذارید کودک بداند که با انجام آن، شما او را تحسین می کنید. و برای هر مورد به اشتراک گذاشتن، کودک را تحسین کنید. زمانی که پیشنهاد می کند که با یک اسباب بازی، با دوستش بازی کند، کاری را نوبتی انجام دهد و یا برای یافتن راه حل یک مشکل همکاری می کند، او را تحسین کنید: «خیلی افتخار میکنم که گذاشتی جنی با اسباب بازیت بازی کنه. این طوری به هر دوتون خوش گذشت.»

به رفتار کودک پاداش دهید. زمانی که کودکانتان رفتار مناسبی دارند، کار دلپذیری برای آنها انجام دهید. برای نمونه، زمانی که به آرامی و نوبتی برنامه های تلویزیونی مورد علاقه خود را انتخاب می کنند، مقداری خوراکی به آنها بدهید تا بیشتر به آنها خوش بگذرد.

زمانی که کودکتان، اجازه می دهد کودک دیگری به کلکسیون تمبرش نگاه کند، به او یک تمبر جدید جایزه دهید. جدولی تهیه کنید و در آن، به اشتراک گذاشتن های کودک را ثبت کنید. برای اینکه بتوانید این رفتار را در کودک، ماندگار کنید، هر وقت که می بینید کودکتان چیزی را با دیگران به اشتراک می گذارد و یا به دیگران چیزی را می دهد؛ بگذارید امتیازهایی کسب کند تا هنگامی که به حد معين رسیدند، جایزه اشتراکی را ببرد . مثل دو بلیت برای یک فیلم (یکی برای خودش و یکی برای دوستش یا یک خواهر و برادر)، دو بستنی و یا هر چیز خوب دیگری که بتواند آن را با کس دیگری داشته باشد.

 از پیامدهای طبیعی استفاده کنید.

با به کار گرفتن پی آمدهای منفی، «به اشتراک نگذاشتن» را ناخوشایندتر از به اشتراک گذاشتن، کنید.

تصحیح بیش از حد را به کار بگیرید. زمانی که کودکتان نوبت را رعایت نمی کند، بگذارید کودک دیگر با نظارت شما دوبار نوبت داشته باشد. زمانی که دوباره نوبت کودک شما رسید، به او اجازه دهید تا بازی کند، ولی به او یادآوری کنید که اگر می خواهد به بازی ادامه دهد، باید نوبت را رعایت کند. تا کودک را به طور موقت از اسباب بازی، محروم کنید. زمانی که کودک شما از به اشتراک گذاشتن اسباب بازی خودداری می کند، به او هشدار دهید که برای مدتی آن را از دست خواهد داد. منتهی قبل از اینکه تمام بعداز ظهر از بازی با آن محروم شود، دوستش اجازه خواهد داشت با آن بازی کند.