سیلیسیم (Silicon)

سیلیسیم یکی دیگر از ۱۴ عنصر اصلی و مورد نیاز بدن است که رل مهم در سیستم استخوانی، عروق خونی، عصبی و تنفسی دارد و چون مقدار آن در بدن، به مراتب زیادتر از آهن و مس و خیلی زیادتر از کبالت، نیکل، روی و غیره است از این جهت در معدودی از کتب علمی، در ردیف اولیگو – المان ها ذكر نگردیده است ولی در غالب آن ها، جزء ۱۴ عنصر اصلی مذکور آمده است. نخستین عارضه کمبود آن در حیوانات، به صورت پیدایش ضایعاتی در بافت غضروفی پیش می آید.

سیلیسیم مانند سیلیکات ها از راه روده جذب می شود و به سهولت نیز از راه ادرار دفع می گردد. به فراوانی در طبیعت یافت می شود. نوع سیلیسی سنگ کلیه، در افرادی که در محیط زندگی آن ها، آب مورد استفاد، دارای سیلیکات فراوان است و یا آنتی اسید (منیزیم تری ۔ سیلیکات) مصرف می کنند، مشاهده شده است.

Kniepp، طبيب عالی قدری که در سال های ۱۸۲۱ تا ۱۸۹۷ میلادی می زیسته، مصرف گیاهی به نام دم اسب (.Equisetum arvense L) را که مقادیر زیادی سیلیسیم در خود دارد، به عنوان داروی عمومی جهت رفع بعضی بیماری ها و تامین سلامت، توصیه می نموده است.

سیلیسیم دارای اثر ضد سم و تسهیل کننده جذب فسفر در بدن است. در نمو گیاهان و دفاع آن ها در مقابل طفیلی ها، رل عمده دارد. با افزودن سیلیکات ها به زمین زراعتی، محصول فراوان تر و مرغوب تر از کشت گندم، جو و غیره به دست می آید. در حیوانات، این ماده بیشتر در غدد فوق کلیه و پانکراس فراوانی دارد. در مینای دندان، ناخن، مو و پوست نیز وجود دارد.

نان حاصل از آرد گندم پوست کنده، فاقد آن است زیرا این ماده مانند بعضی ویتامین های بیشتر در پوست خارجی میوه ها یافت می گردد. نیاز روزانه بدن به آن در حدود ۲۰ میلی گرم ذکر شده است.

سیلیسیم در اعضا مختلف گیاهان مانند پوشش خارجی غلات، پوست میوه ها، سیر، دم اسب و به مقادیر کم در اغذیه حیوانی وجود دارد. مقدار آن در خاکستر اعضا مختلف گیاهان، متفاوت است: در خاکستر سیب زمینی ترشی به مقدار ۸ درصد، در ترب ۶.۵ درصد، در زیتون ۵.۶، در جو دوسر ۲.۶، در گل قاصد ۲.۴ درصد، در جو ۲.۵ درصد، در دانه برنج ۱.۹۰ درصد.