اسکاندیم

علامت شیمیایی آن Sc و وزن اتمی آن ۴۴/۹۶ است. اگر چه در بیشتر آب های سطحی زمین وجود دارد ولی فراوانی آن ۶ میکروگرم در هر گرم از قشر زمین است.

اسکاندیم ، ماده معدنی ضروری برای کپک آسپرژیلوس نیگر و قارچ سرکوسپوراگراناتی است. در انسان، غلظت این ماده معدنی در بیماران مبتلا به نارسایی قلبی و اورمیک (ازدیاد مواد نیتروژن دار در خون بر اثر بیماری کلیوی) بیشتر از ۰/۰۲-۹ نانوگرم و در موارد غیر اورمیک برابر ۰/۰۰۳-۰/۱ نانوگرم در هر گرم بافت بوده است.

مقدار این ماده معدنی در افراد با فشار خون بالا، بیشتر از افراد با فشار خون طبیعی است. مقدار آن در بافت هادی قلب بیشتر از بافت های مجاور است. موی افراد مبتلا به سرطان، اسکاندیم کمتری نسبت به موی افراد طبیعی دارد. بافت ریه حاوی مقدار متغیری از اسکاندیم یعنی بین ۳-۰/۴۹ نانوگرم در هر گرم است.

این نکته که ریز سازواره ها به این ماده معدنی احتیاج دارند و نیز چگونگی توزیع بافتی این ماده معدنی در بیماری ها نشان می دهد که ممکن است اسکاندیم در موجودات عالی تر، بعضی اعمال فیزیولوژیک را انجام دهد. در صورت نیاز به این ماده، مقدار نیاز کم است، زیرا این ماده به مقدار کمی در غذا وجود دارد. اسکاندیم تنها ۰/۰۰۵-۰/۱ میکروگرم از هر گرم وزن خشک میوه ها، سبزیجات و غلات را تشکیل می دهد.

مغز میوه ها تنها حاوی ۲ – ۲۰ نانوگرم به ازای هر گرم است. در یک بررسی معلوم شد که رژیم غذایی ایتالیایی ها حاوی ۱۷۰ نانوگرم در روز، را  اسکاندیم تشکیل میدهد و ترشح ادراری آن کمتر از ۱۰ نانوگرم در روز است و این موضوع نشان می دهد که بدن مقداری از آن را برای مصرف نگه می دارد.