آیدانا | شما آنچه هستید که میخورید
کاربر ۱۰ 
ایستگاه جفت گیری ملکه
آگاهی داشته باشید که ایستگاه جفت گیری ملکه در گرگان و همچنین اطراف املش (گیلان) از طرف وزارت جهاد سازندگی به وجود آمده که هر یک سالیانه حدود ۳۰۰۰ ملکه تولید و در اختیار زنبورداران قرار میدهند. به علاوه جهاد سازندگی کلاس هایی برای یاد دادن راههای تولید ملکه و جفت گیری دادنشان برای زنبوردارها ترتیب داده به طوری که عده ای از زنبورداران هم اکنون سالیانه تعداد چند صد عدد ملکه تولید کرده و آنها را می فروشند.
البته اینها نخستین قدمها برای رفع نیاز ملکه در کشور می باشند که انشاء الله به تدریج زیادتر و به ویژه علمی تر عمل خواهند کرد تا ملکه های پر قدرت تر و پرمحصول تر در ایستگاه های جفت گیری ملکه تولید گردند.
ایستگاه های جفت گیری برای جفت گیری دادن باید در مکانهایی مطمئن باشند. چرا که در همین ایستگاه ها، سرنوشت جمعیت هایی که در سالهای بعد باید فعالیت کنند تعیین می کند. جمعیت هایی که باید پر محصول و آرام باشند.)
تولید کنندگان ملکه باید از طرز زندگی و بیولوژی و آناتومی زنبورعسل (ساختمان بدن) و به ویژه خواص توارثی آن آگاهی کامل داشته باشند. تا قادر به تولید ملکه های خوب و پر محصول گردند.
هیچ یک از نکاتی که در زیر برای ایستگاههای جفت گیری بحث خواهد شد نیز نباید فراموش شوند، نایده گرفتن حتی یکی از آنها می تواند بقیه نقشه ها را به کلی به هم زده و نتیجه زحمات را بی فایده کند.
مقصود از ایستگاه جفت گیری، محلی است که در آن زنبورها به ویژه زنبورهای نر به تعداد زیاد و حداقل متناسب با تعداد ملکه هایی که باید جفت گیری داده شوند نگهداری و یا تولید می گردند.
در آن جا ملکه های باکره متعلق به جمعیتهای آرام که از قبل با برنامه ریزی صحیح تولید شده اند با نرهایی از جمعیت های خوب و آرام و پر محصول که پس از بررسیهای زیاد، انتخاب گردیده اند جفت گیری داده میشوند.
در ایستگاه جفت گیری ملکه تولید ملکه و زنبور نر به طبیعت واگذار نشده. بر عکس انسان با استفاده از علم و دانش امروزی کنترل تولید را به دست گرفته تا اثرات بد و ناجالب طبیعت را حذف و خصوصیات خوب و اقتصادی را در ملکهها و در نتیجه در جمعیتها تثبیت کند.
تولید و ازدیار زنبور نر در ایستگاه جفت گیری ملکه باید تا زمانی که نیاز به جفت گیری است به طور مداوم و به تعدادی متناسب و حتی زیاد ادامه یافته و به هیچ وجه قطع نگردد.
زنبورهای نری که در ایستگاه جفت گیری ملکه تولید می گردند باید (اجبار) از نژاد و یا لااقل (در شرایط ایران) از جمعیت هایی انتخاب گردند که از مدتها قبل تحت کنترل دقیق بوده و سلامت و قدرت جمع آوری عسل و آرامش و بی علاقگی آنها به نیش زدن مورد بررسی قرار گرفته باشد و خوبی آنها مورد تایید و بین همه جمعیتها به عنوان بهترین انتخاب شده باشند.
مکانی که برای ایجاد ایستگاه جفت گیری ملکه برگزیده می گردد باید تا شعاع ۱۰ کیلومتری اش کندویی وجود نداشته باشد، در غیر این صورت زنبورهای نر کندوهای اطراف به ایستگاه جفت گیری راه می یابند و در جفت گیری با ملکه ها شرکت کرده و برنامه های تنظیم شده از قبل برای جفت گیری ملکه ها را به کلی به هم می زنند.
طبق قوانین توارث مندل کارگرانی که از یک ملکه تولید می گردند تنها ۵۰ درصد آنها خصوصیات ملکه را به ارث می برند و ۵۰ درصد دیگر خصوصیات نرها را به ارث خواهند برد. هرگاه این نرها متعلق به کندوهای مستقر در ایستگاه جفت گیری باشند بسیار خوب هستند چون از مدتها پیش درباره خواص خوب و برتر آنها بررسی کافی شده است و اصلا هدف از ایجاد چنین ایستگاههایی، جفت گیری نرهای خوب با ملکه هایی است که به ایستگاهها آورده می شوند.
اگر نرهای جفت گیری کننده به جمعیت های بد و کم محصول و نیش زن تعلق داشته باشند، زنبورستان های (اطراف) کارگرانی که از این ملکه ها متولد می گردند دارای خصوصیات بد بوده و در نتیجه جمعیت های حاصل از آن بد و کم محصول خواهند شد.
این برخلاف هدفی است که ایستگاه های جفت گیری ملکه احداث می گردند. وجود جمعیتهای دیگر در شعاع کمتر از ۱۰ کیلومتری ایستگاه، برنامه های تنظیم شده از قبل برای جفت گیری دادن صحیح ملکه ها و تولید جمعیت های خوب را به هم می زند.
عده ای شعاع ۵ کیلومتر را برای کار کافی میدانند که من با این موضوع موافق نیستم. دلیلش هم این است که هر چند شعاع پرواز زنبورهای کارگر حدود ۴ کیلومتر است ولی زنبورهای نر تا فاصله های خیلی زیادتر از ۵ کیلومتر و حتی بیش از ۱۰ کیلومتر هم از کندوهای شان دور می شوند.
بنابراین نه تنها ایستگاههایی که با شعاع ۵ کیلومتری ایجاد می گردد، هنگام جفت گیری ملکه هایشان مورد هجوم زنبورهای نر کندوهای اطراف قرار می گیرند، بلکه ایستگاه هایی که با شعاع ۱۰ کیلومتر به وجود می آیند نیز به طور کامل از دسترسی زنبورهای نر زنبورستانهای اطرافشان در امان نیستند. ولی قدر مسلم آن که درصد اطمینان ایستگاه های ۱۰ کیلومتری خیلی بیشتر از ایستگاههای ۵ کیلومتری است.
زنبورهای نری دیده شده اند که تا فاصله ۶۵ کیلومتری کندوهایشان نیز پرواز کرده اند ولی البته پرواز تا چنین فاصله ای به ندرت اتفاق افتاده و امری کاملا استثنایی است.
بهترین ایستگاه جفت گیری ملکه را تنها در جزایری که تا ساحل اقلا ۱۰ کیلومتری فاصله داشته باشند می توان ایجاد کرد. در چنین ایستگاه هایی با اطمینان کامل می توان ادعا کرد که ملکه ها صد درصد با نرهای همان ایستگاهها جفت گیری می کنند. چون زنبورها معمولا مایل به پرواز از آبهای وسیع نیستند و حتی اگر فاصله جزیره از ساحل تنها ۲ کیلومتر باشد باز هم از آن عبور نمی کنند.
جزایر قشم، هرمز، خارک و کیش در جنوب ایران نقاط مساعدی برای ایجاد ایستگاه جفت گیری ملکه در اواخر پاییز، تمام زمستان و اوایل بهارند. سایر ماههای سال به علت گرمای بیش از حد، جای مناسبی حتی برای نگهداری زنبور عسل نیستند. در زمستان هم این کار تنها زمانی میسر است که آب کافی در این نقاط برای کاشت بعضی از گیاهان عسل خیز موجود باشد.
تعداد گیاهانی که در آن جا می رویند نسبتا اندک بوده و شهدشان برای نگهداری چند کندو هم کافی نیست چه رسد به تولید ملکه ای که نیاز به شهد و گرده فراوان دارد.
برای ایجاد ایستگاه در این جزایر ناچار باید کمبود گلهای عسل خیز را با کاشت فراوان آنها جبران کرد.
گیاهان مزبور برای رشد و گل دادن احتیاج به آب کافی دارند. متاسفانه تقریبا در همه جزایر جنوب ایران آب برای خوردن ساکنین آنجا هم وجود ندارد. تا زمانی که کمبود آب در این نقاط به صورت مسئله ای مطرح گردد امکان ایجاد ایستگاه جفت گیری ملکه بسیار کم بوده و یا اصلا وجود ندارد.
تعداد زنبورهای نر در هر ایستگاه جفت گیری ملکه نیز موضوعی بسیار مهم است. اهمیت آن به قدری زیاد است که در صورت در نظر نگرفتن آن موجب عدم تعادل بین ملکه ها و نرها میشود و در نتیجه خیلی از ملکه ها باکره می مانند و یا جفت گیری تعدادی از آنها ناقص صورت می گیرد.
در صد نه چندان کمی از ملکه ها روزهای بعد از جفت گیری برای بار دوم و حتی تعدادی از آنها برای بار سوم از کندو بیرون آمده، پرواز کرده و در هر پرواز با چند نر دیگر جفت گیری می کنند تا حس کنند که کیسه ذخیره اسپرماتوزوئید آنها پر شده است. در این حال تعداد اسپرماتوزوئید موجود در آن کیسه معمولا حدود ۵ میلیون می باشد و هر یک از اسپرماتوزوئیدها در داخل کیسه ذخیره ملکه قادرند حدود ۳ سال زنده بمانند.
کم بودن تعداد نرها امکان جفت گیری برای بار دوم و سوم را بسیار کمتر می کند. در نتیجه جفت گیری تعداد نسبتا زیادی از ملکه ها ناقص انجام می گردد. بنابراین در هر ایستگاه جفت گیری تعداد نرها باید خیلی بیشتر از تعداد مورد نیاز ملکه ها باشند چون:
اولا: همه نرها در پروازهای جفت گیری به دلایل مختلف شرکت نکرده و تنها تعداد معینی از آنها با ملکه پرواز کرده و در صورت امکان باز هم تعداد اندکی با وی جفت گیری می کنند.
ثانيا: هر زنبور نر قادر است تنها یک بار در زندگی جفت گیری کند و معمولا پس از جفت گیری و یا حتی گاهی در حالت جفت گیری می میرد.
ثالثا: هر ملکه در هر پرواز معمولا با چندین نر (اقلا ۱۲ نر) جفت گیری می کند. در خیلی از موارد تعداد نرهایی که با وی جفت گیری می کنند از ۲۵ عدد هم تجاوز می کند.
ذکر این نکات به این منظور است که این موضوع دقیق تر و بهتر تفهیم شود که در ایستگاههای جفت گیری تعداد نرهای بالغ و آماده برای جفت گیری همیشه باید خیلی زیاد باشند تا جفت گیری های کامل و مطمئن ملکه ها تضمين گردد. به خصوص این که خود ملکه هم از لحاظ مدت جفت گیری محدودیت هایی دارد.
هر ملکه حداکثر تا ۴۰ روز پس از تولدش اگر جفت گیری نکرده باشد، قدرت جفت گیری اش را برای همیشه از دست میدهد و دیگر جفت گیری برایش امکان پذیر نخواهد بود. چنین ملکه ای ممکن است که تخم هم بگذارد ولی از تخمهایش همیشه تنها زنبورهای نر به وجود خواهند آمد.
هرگاه محاسبه به این طریق باشد که ۱۰۰ ملکه برای جفت گیری داریم، اگر تصور کنیم که هر ملکه در ایستگاه با ۲۵ عدد زنبور نر جفت گیری خواهد کرد، برای جفت گیری دادن یک صد ملکه حداکثر ۲۵۰۰ زنبور نر تکافو خواهد کرد، مرتکب خطایی بزرگ شده ایم چون خیلی از عوامل دیگر را که معمولا باعث حذف تعداد زیادی از نرها خواهند شد در نظر نگرفته ایم، در نتیجه نباید هم انتظار موفقیت صد درصدی را داشته باشیم.
برای جفت گیری معمولا ملکه باکره و تعدادی از زنبورها و یک شان کوچک بافته شده ولی خالی و یا یک قاب کوچک با نوار موم پرچ شده را به طریقی که در قسمت جفت گیری خواهد آمد در جعبه جفت گیری ریخته و یک جمعیت خیلی کوچک تشکیل میدهند.
دو یا چند عدد از این جعبه ها را با زنبورها و ملکه در جعبه محافظی قرارداده، مجموعه را در نقطه ای از ایستگاه مستقر می کنند تا جفت گیری به طور طبیعی انجام گیرند. از روز پنجم هر روز تک تک جعبه ها کنترل می گردند. شروع تخم گذاری ملکه در سلولها علامت آن است که ملکه ها جفت گیری شان را انجام داده و می توان آنها را از ایستگاه بیرون برده و فروخته شوند و یا در تعویض ملکه های پیر و فرتوت و یا ملکه های ضعیفی که کم تخم می گذارند مورد استفاده قرار گیرند.
اگر ملکه جفت گیری کرده هرچه زودتر از جعبه جفت گیری بیرون نیاورده و مورد استفاده قرار نگیرد و مدتی در همان جعبه بماند، اغلب وی نه تنها در همه سلول های شان موجود در جعبه تخم گذاری می کند بلکه در هر سلول ۲ یا حتی چند عدد تخم می گذارد.
این کار امری طبیعی است و نباید آن را با نرزایی ملکه در نتیجه جفت گیری نکردنش و یا نرزایی کارگران که در این موارد هم (در هر سلول ۲ یا چند تخم گذاشته میشود) اشتباه کرد. چون در این حالت تنها کمبود جا موجب چنین کاری شده است. چنین ملکه هایی معمولا بسیار فعال بوده و در تشکیل جمعیت های قوی از ارزش فوق العاده برخوردارند.
هنگام گذاشتن جعبه های جفت گیری در داخل جعبه های محافظ باید سوراخهای پرواز را حتی الامکان در سمت های مختلف گذاشت. گذاشتن سوراخهای پرواز در یک سمت می تواند باعث گردد که ملکه ها پس از جفت گیری، هنگام بازگشت به داخل جمعیت هایشان اشتباها به داخل جمعیت های همسایه رفته و در آنجا با نیش کارگرانی که با بوی وی آشنایی ندارند مواجه شده و کشته شوند. متفاوت بودن سمت سوراخهای پرواز تا اندازه زیادی به کمتر شدن تلفات ملكه کمک می کند.
جفت گیری و وسایل آن
ملکه را پس از تولد باید هرچه زودتر به داخل یک جمعیت خیلی خیلی کوچک که خودمان آن را تشکیل داده ایم بفرستیم تا زنبورهای آن از ملکه تا زمان جفت گیری و حتی مدت کوتاهی بعد از آن یعنی پس از گذاشتن اولین تخمها نگهداری کرده و به پرستاریش بپردازند.
برای تشکیل جمعیت های کوچک از جعبه جفت گیری استفاده می شود که جعبه ای است با یک قاب به اندازه تقریبا قاب معمولی.
دو سمت جعبه جفت گیری با شیشه محدود می گردد. بالای قاب محفظه ای برای گذاشتن غذا (خمیر شیرین) و محفظه ای دیگر برای گذاشتن ملکه ای که در قفسه گذاشته شده وجود دارد.
تمام جعبه خود داخل جعبه دیگری به نام جعبه محافظ قرار می گیرد که در آن یک جعبه جفت گیری دیگری هم می توان گذاشت ولی همان طوری که قبلا گفته شد سوراخهای پروازشان نباید در یک سمت قرار گیرند بلکه آنها را معمولا در ۲ سمت مخالف می گذارند تا ملکه ها پس از پرواز جفت گیری هنگام بازگشت اشتباه نکنند و از سوراخ پرواز ملکه همسایه به داخل جمعیت کوچک نروند و کشته نشوند. نوع دیگری از جعبه محافظ برای ۴ جعبه جفت گیری وجود دارد.
معمولا ملکه ها را در جعبه های محافظ به ایستگاه جفت گیری ملکه حمل و جعبه های محافظ را در فاصله ای نسبتا دور از یکدیگر قرار میدهند. تنها در این صورت است که تعداد تلفات کم خواهد شد. گذاشتن جعبه های محافظ به فاصله کم باعث زیاد شدن تلفات ملکه ها می گردد.
به قسمت بالای قاب جعبه جفت گیری نواری از موم پرچ شده به عرض تقریبی ۳ سانتی متر میچسبانیم. حدود ۲۰۰ گرم خمیر شیرین داخل محفظه غذایی آن می گذاریم. آن گاه تعدادی زنبورعسل جوان به داخل جعبه جفت گیری می ریزیم.
هرگاه بر حسب اتفاق پس بچه ای داشته باشیم از آن می توان به خوبی برای کار استفاده کرد (از پیش بچه نباید استفاده گردد) پس بچه را از غربال ویژه زنبور عسل عبور میدهیم تا زنبورهای نر و ملکه را از کارگران جدا کنیم. حدود ۱۰۰ گرم از زنبورهای آن را در جعبه جفت گیری ریخته، آن گاه یک ملکه تازه تولد یافته را داخل قفسه ملکه گذاشته و آن را نیز در جعبه جفت گیری و در محفظه بالای آن می گذاریم.
تمام آنها را برای ۲۴ تا ۴۸ ساعت به مکانی سرد و تاریک مثل زیرزمین خانه می بریم. یا آن که آنها را در یک اطاق معمولی گذاشته و رویشان را با یک الی ۲ پتو می پوشانیم یا در یک کارتن سربسته قرار میدهیم تا نوری به آنها نرسد و زنبورهایشان در تاریکی مطلق دور یکدیگر جمع شوند. هرگاه پس بچه نداشته باشیم باید به طور مصنوعی یک بچه با وزن نسبتا کم تولید کنیم. بهترین زنبورها برای این کار جمعیت پرستار است.
به منظور حذف زنبورهای نر، از غربال ویژه زنبورعسل استفاده می کنیم و به کمک یک قیف تمام زنبورهای کندوی معمولی را بدون ملکه (مثلا یک جمعیت پرستار) داخل کندوی خالی میریزیم. برای این که زنبورها پرواز نکرده و در هوا پخش نشوند به کمک اسپری یا آب پاش مقدار زیادی آب رویشان می پاشیم، سپس آنها را در یک زیرزمین سرد می بریم، در عصر یا شب زمانی که خشک شدند غربال می کنیم یا مجبورشان می کنیم که از پنجره ملکه بگذرند.
هرگاه تصمیم نداشته باشیم که آنها را به ایستگاه جفت گیری بفرستیم و می خواهیم در زنبورستان خودمان جفت گیری دهیم در این حال غربال کردنشان هم لزومی ندارد ولی اگر خواسته باشیم آنها را روانه ایستگاه جفت گیری کنیم باید حتما غربال شوند تا زنبورهای نر از آنها جدا شده و به ایستگاه انتقال نیابند.
سعی باید در این باشد که به هر جعبه جفت گیری حدود ۱۰۰ گرم زنبور داده شود. این کار را بهتر است دو نفری انجام دهند بدین طریق که اولی شیشه یک سمت را باز می کند و دومی به کمک کفگیر از زنبورهایی که در کندوی جمعیت پرستار کاملا آرام نشسته اند به داخل جعبه جفت گیری می ریزد. جعبه جفت گیری به زیر زمین یا در محلی خنک انتقال داده میشود.
باید مواظب بود که پنجره فلزی زیر جعبه باز باشد و هوا به اندازه کافی وارد گردد. جعبه ها را به یکدیگر نباید تکیه داد تا از همه طرف هوا بتواند داخل جعبه ها برود و گرنه خیلی زود گرم شده، در اثر کمی هوا و گرما آنها تلف میشوند.
بعد از چند ساعت خواهیم دید که زنبورها زیر نوار مومی آویزان شده اند، عده ای هم خودشان را به محفظه غذا رسانیده و مشغول خوردن می باشند. این درست بهترین وقتی است که به آنها می توان یک ملکه داد. برای این کار می توان ملکه باکره را به سادگی از راه سوراخ پرواز به داخل جعبه جفت گیری فرستاده ولی بهتر این است که آن را داخل قفسه ای که یک سمت آن با خمیر شیرین بسته شده داخل محفظه ملکه گذاشت تا زنبورها پس از خوردن خمیر شیرین به وی دسترسی پیدا کنند.
تهیه خمیر شیرین
خمیر شیرین را به چند طریق درست می کنند:
١- تقریبا ۴ قسمت پودر شکر را با یک قسمت عسل داغ مخلوط، آن را مثل خمیر با دست مرتب مشت کرده، فشار میدهیم. آن قدر به این کار ادامه میدهیم تا کاملا به شکل خمیر در آید و دیگر به ظرفی که داخلش هست نچسبد، آن گاه آن را برداشته داخل ظرفی ذخیره می کنیم. بعد از مدتی خمیر کاملا رسیده و دیگر نمی چسبد . این موضوع خیلی مهم است. چون در صورت چسبیدن، زنبورها نمی توانند رویش راه بروند. این خمیر را می توان در نقطه ای خشک، سالها نگهداری کرد.
۲- مقدار ۳ کیلو شکر، نیم لیتر آب و یک کیلو عسل را داخل ظرفی ریخته، روی آتش ملایم می گذاریم، آنها را آن قدر روی آتش هم میزنیم تا خوب مخلوط گردند. باید مواظب بود که شکر به ته ظرف نچسبد. محلول مزبور را آن قدر گرم می کنیم و مرتب هم میزنیم تا کف کند. ۷ تا ۱۰ دقیقه میگذاریم کف بکند، آن گاه در حال هم زدن می گذاریم سرد شود.
برای کنترل کیفیت خمیر شیرین باید:
الف- در دهان به هیچ وجه نباید به صورت بلوری و مثل شن (ماسه) حس شود.
ب- بین انگشتان باید نرم باشد مثل پلاستیک نه سخت. حتی بعد از مدت زیاد هم نباید کاملا سخت گردد.
هرگاه محصول سفت باشد باید مقداری آب یا عسل به آن اضافه کرد. ظرف را از روی آتش برداشته داخل آب سرد می گذاریم و باز هم مرتب آن را هم می زنیم. پس از سرد شدن خمیر کاملا آماده شده را بیرون آورده، هنگام نیاز در اختیار زنبورها قرار میدهیم و یا در یک ظرف غیرقابل نفوذ هوا ذخیره می کنیم.
٣- مخلوطی از ۳ قسمت مخمر آبجو، ۴ قسمت آرد سویا، ۲ قسمت شیر خشک کم چربی و ۲ قسمت پودر شکر را پس از هم زدن و یکنواخت کردن در اختیار زنبورها قرار میدهیم. زنبورها این مخلوط را با رغبت برداشته، به کندوهایشان حمل و داخل سلولها ذخیره می کنند تا به موقع از آن استفاده کنند.
۴- مخلوطی از ۲۰۰ گرم شیر خشک کم چربی، ۱ کیلو پودر شکر و ۱/۲۵ کیلو عسل نیمه گرم را پس از قوام آوردن داخل کندو و روی قاب ها در اختیار جمعیتها قرار میدهیم.
۵- یک کیلو عسل را با یک لیتر آب گرم خوب مخلوط کرده و آن را روی ۱۰/۵ کیلو پودر شکر در ظرفی ریخته ۱۴ روز به حال خودش می گذاریم. در این مدت پودر شکر، آب و عسل را کاملا جذب کرده، به شکل خمیر در می آید.
۶- ۲۵۰گرم عسل را با ۱۲۵ گرم آب مخلوط و آن را در ظرفی روی ۲۷۵۰گرم پودر شکر میریزیم و سر ظرف را میبندیم. ۳ روز بعد مجموعه را به هم فشار داده به صورت خمیر در می آورند.
زنبوردار باید طرز ساختن خمیر شیرین را حتما بداند و برای دادن به ملکه جفت گیری (جعبه جفت گیری)، نجات جمعیتها از گرسنگی در زمستان و یا تقویت و تحریک آنها در بهمن و اسفند از آن استفاده کند.
آنچه در این فصل آمد اساس پرورش ملکه در همه ایستگاههای تولید ملکه جهان است. البته کتابهای زیادی به زبانهای مختلف در این باره نوشته شده. ولی تقریبا در همه آنها اصول همین است که در این مقاله نوشته شده و گاهی هر یک به منظور تسهیل در کار چیزهایی بر آن افزوده و یا از آن کاسته اند.
یکی از رموز موفقیت زنبورداران داشتن کلنیهایی با کیفیت خوب است. کیفیت کلنی زنبورعسل اساسا به خصوصیات فیزیکی و ژنتیکی ملکه آن بستگی دارد. خصوصیات مهم باروری، جمعیت، میزان تولید عسل، جمع آوری گرده گل، مقاومت به آفات و بیماریها، رفتار، رنگ، تمایل به تولید بچه کندو، شان سازی، غارتگری، زمستان گذرانی و بسیاری دیگر، از طریق ملکه به اعضای کلنی منتقل شده و عملا این صفات به او مربوط میشوند.
ملکه های جوان که در شرایط مناسبی پرورش یافته باشند معمولا نسبت به ملکه های پیر، جمعیت بیشتری را تولید کرده و در نتیجه عملکرد تولید آنها نیز بالاتر خواهد بود. ضمنا ملکه های جوان عملا تمایل کمتری به تولید بچه کندو داشته که این خود از کاهش جمعیت و کم شدن راندمان تولید نیز جلوگیری می کند.
لذا برای بهره برداری هرچه بیشتر از کلنیهای زنبور عسل باید همیشه ملکه آنها جوان، بارور و با خصوصیات فیزیکی و ژنتیکی بسیار خوب باشد. با توجه به این که عمر مفید و اقتصادی ملکه حدود دو سال میباشد باید ملکه های کندوها را حداکثر هر دو سال یک بار با ملکه های جوان و خوب عوض کرد.
تامین و تولید ملکه های خوب و بارور مستلزم داشتن اطلاعات و تجربه کافی از اصول پرورش ملکه می باشد.
برای اولین بار هابر در سال ۱۸۱۴ با انتقال لاروهای زنبورهای کارگر به سلول های طبیعی ملکه موفق شد نسبت به پرورش ملکه اقدام کند. متعاقبأ محققین دیگری جهت پرورش ملکه روشهای مختلفی را بررسی و گزارش کردند.
روش پرورش ملکه با انتقال لارو کارگر به سلول های مصنوعی ملکه از تحولات مهمی بود که در این زمینه توسط محققین مختلف ابداع و تکمیل گردید. این روش تولید ملکه در کتب مختلف به طور مبسوط به رشته تحریر درآمده است.
مقالات ملکه زنبور عسل در چند مقاله آماده شده است. برای مطالعه سایر مقالات دیگر از مطالب زیر استفاده کنید:
منطقه جفت گیری ملکه ها و استقرار کندوهای جفت گیری(پارت چهارم)
سلام اگه ملکه بعد از 30 الی 35 روز بره جفت ایا باز هم میتواند با کیفیت باشد