قرص زهر زنبور عسل برای درمان بیماری ها

ایده مصرف زهر زنبور عسل به شکل خوراکی امر جدیدی نیست. با زنبور درمانی بوسیله نیش مستقیم زنبور میزان زهر دریافتی توسط بیمار مشخص نیست. وقتی هم که به شکل جلدی مورد استفاده قرار گیرد مقداری از زهر نمی تواند وارد بدن شود. مصرف زهر بشكل قرص خوراکی این فرصت را برای بیمار ایجاد می کند تا آن را به شکل استاندارد مصرف نماید و اثر بخشی آن را افزایش دهد. درد ناشی از مصرف قرص زهر زنبور عسل به مراتب کمتر از شکل تزریقی آن است.

بر اساس مطالعات انجام گرفته این شیوه درمانی ابتدا توسط دکتر برودمن در سال ۱۹۵۹ پایه گذاری شد. یوریش و هم دانشگاهیانش از وزارت بهداشت روسیه درخواست کرده بودند تا مجوز استفاده از قرص های دکتر برودمن برای یک آزمایش کلینیکی روی انسان را به او بدهند.

او تعدادی از این قرص ها را به دیگر دانشگاهها در چکسلواکی، آلمان شرقی، رومانی، فرانسه و چین فرستاد. برودمن توصیه می کرد این قرص را در آب لیمو حل کنند و پس از گذشت یک ساعت بیمار آن را به آهستگی بنوشد.

در طول سالهای ۱۹۶۱- ۱۹۶۰ دکتر ساندر از آمریکا قرص زهر زنبور عسل را روی بیمارانش آزمایش نمود. یک زن ۳۱ ساله که از روماتوئید آرتریت و رماتیسم قلبی رنج می برد هنگامی که درمان را شروع کرد روزانه یک قرص مصرف می کرد پس از ۲۳ روز شرایط او رو به بهبودی گذاشت.

در سال ۱۹۷۲ آرتیموف و کالج او در روسیه مصرف خوراکی قرص زهر زنبور عسل را که قابل حل در آب بود رواج دادند. آنها ابتدا قرص زهر زنبور عسل را روی خرگوش و سپس روی انسان آزمایش کردند آنها با موفقیت قرصهای زهر زنبور را که در آب حل میشد با شيوه زنبور درمانی با روش الکتروفورز بکار می بردند تا و سیله ترکیبات زهر را وارد بدن کنند. این شیوه ثابت کرد که قرصها اثر بخشند و برای آزمایشات کلینیکی این روش را توصیه نمودند.