آیدانا | شما آنچه هستید که میخورید
کاربر ۱۶ 
گياه بردى
نام‌‌های ديگر گیاه بردى : Papyrus، Egytian paper piant.
مشخصات گياه بردى
گياهى است از خانواده‌ی جگن‌‌‌ها Cyperaceae ، علفى چندساله كه بلندى ساقه‌‌های آن به دو تا چهار متر نيز مى‌رسد، ساقه‌‌های آن شبيه نى با مقطع مثلثى و نرم به‌طورى كه با فشار انگشت پنبه‌ای به نظر مى‌رسد و فرومى‌رود. برگ‌های آن مانند برگ خرما باريك و دراز است. گل‌های آن به شكل چتر مركب كروى، سفيد يا زرد كه در انتهای ساقه‌ی گل‌دهنده‌ی گياه ظاهر مى‌شود. تخم بردى ريز و حتى ريزتر از تخم شنبليله و تلخ مزه است. اين گياه داراى قسمت زيرزمينى ضخيمى است كه طعم آن كمى شيرين و آن را عسلج گويند. موطن اين گياه مصر است و در حبشه، فلسطين و سوريه فراوان مى‌رويد، در ايران گونه‌‌های ديگر آن اغلب در كنار آب‌‌ها مى‌رويد.
ريشه‌ی بردى
طبيعت آن: سرد و خشك است.
تركيب شيميايى: مواد مغذى، نشاسته، قند و لعاب در ريشه‌ی اين گياه وجود دارد.
خواص درمانى
- ریشه‌ی بردى را خشك كرده و بسوزانيد و سوخته‌ی آن را بكوبيد و با سركه بخوريد. براى طحال نافع است.
- آن را در دهان بجويد. بوى سير و پياز را از دهان برطرف مى‌سازد.
- خشك آن را بكوبيد و به صورت غبار درآوريد و بر روى زخم بپاشيد. براى التيام زخم‌های تازه و كهنه و جراحت‌های بد و خورنده خصوصا زخم‌های خورنده‌ی دهان و رفع خونريزى مفيد مى‌باشد.
- اگر كوبيده‌ی آن را ضماد كنيد ورم‌‌ها را تحليل مى‌برد.
تذكر: براى احشاء و آلات داخل شكم مضر است و مصلح آن عسل مى‌باشد.
