آیدانا | شما آنچه هستید که میخورید
کاربر ۱۸ 
گیاه بردی یا پاپیروس گیاهی باتلاقی، دارای الیافی محکم، از تیره جگنیان که ارتفاع آن حدود ۳ متر است.گل های آن با خوشه های پر سنبله به طول ۱۵ تا ۳۰ سانتی متر طول دارد و به شکل کروی یا مسطح و به رنگ سفید یا زرد است که در انتهای ساقه ی گیاه ظاهر می شود.
نام فارسی: نی مردابی
تیره : تیرهی جگنیان Cyperaceae
نام انگلیسی :papyrus sedge- paper teed
نام علمی : Cyperus Papyrus
نام های دیگر: در فرهنگ های مختلف از این گیاه با عناوین و نام های مختلفی یاد شده است. این گیاه حدودا دارای ۶۰ نام است. نام هایی که ملل مختلف از جمله مصریان، قبطیان، یونانیان و دیگر ملل جهان باستان بر آن نهاده اند؛ از آن جمله است: جگن، ژگن، گجن، پاپیروس، بردی، قرطاس، پیزر، لخ، ابا، حفا، تک، جگن و نی مردابی
خصوصیات گیاه
(گیاهان این تیره علفی هستند و ساقه های آنها گرد و یا سه گوش و معمولا توپر است. برگها آرایش مارپیچی داشته و دارای غلاف بسته هستند. گل ها توسط براکته های غشایی (پوشینه) احاطه شده و به صورت سنبله یا سنبلکهایی در قاعده قرار گرفته است.)
برگهای این گیاه دارای غلاف کوتاه که از اطراف پوشیده است. این گیاه دارای ساقه ی چوبی ضخیم و بزرگ به ارتفاع ۲ تا ۴ متر تمایل به تکثیر توده ای شکل از عرض دارد. مقطع آن به شکل مثلث و نرم است و با فشار انگشت پنبه ای به نظر می رسد.
این گیاه دارای گل کوچک در نوک هر سنبلچه و تخمهای آن ریز و تلخ مزه است.
این گیاه بومی دریاچه ها و رودخانه های شمال آفریقا و به طور خاص، کشورهای مصر و سودان است. این گیاه، نی مانند و آبی است که در مردابها، باتلاقها و شالیزارها می روییده.
تالار هور الدورق در استان خوزستان در محدودهی جنوب غربی این استان قرار گرفته است محل رویش این گیاه است.
قسمت های مورد استفاده:
قسمت متورم ریزوم گیاه دارای طعم کمی شیرین دارد و دارای اثر زیاد کننده شیر و قابض است. همچنین برای آن اثر محرک جنسی قایل هستند. از مغز ساقهی این گیاه در قدیم کاغذ تهیه می کردند.
مصریان مغز این گیاه را در آورده و قطعه قطعه می کردند بعد تحت فشار صفحاتی از آن درست می کردند.
آنگاه با ابزاری از جنس عاج آنها را صیقل می دادند بعد آنها را به هم می چسباندند و به این ترتیب مجموعه هایی درست می کردند تا هنگام نوشتن استفاده از آنها آسان باشد. به این صفحات پاپیروس می گفتند.
ترکیبات شیمیایی:
گیاه بردی دارای مواد مغذی، نشاسته و قند است.
نحوه کاشت و تکثیر
ازدیاد این گیاه از طریق تقسیم ریشه و بذر آن است.
خواص درمانی و طبیعت گیاه بردی
طبیعت گیاه بردی سرد و خشک است.
جالینوس بر این عقیده بود که این گیاه به صورت طبیعی قابل استفاده نیست بلکه تنها خاکستر آن که در سرکه حل شده باشد، در پزشکی کاربرد دارد، اما دیوسکوریدس بر این باور بود که اگر بخواهند سرزخم کهنه یا چرکین (ناسور) را باز کنند، گیاه بردی را در آب قرار میدهند و آنگاه آن را پهن می کنند تا خشک شود.
سپس نوک آن را در زخم فرو می کنند. بردی رطوبت زخم را به خود می گیرد و باد می کند و زخم را باز می کند.
به نظر ماسرجویه جندی شاپور بوی بد دهان کسی که سیر یا پیاز خورده یا شراب نوشیده است با لیسیدن بردی از بین می رود.
ابن جزار نیز نوشیدن افشره برگ سبز کوبیده شده بردی را برای درمان بیماری های طحال بسیار سودمند می دانست اما کاربرد خاکستر بردی و نیز سوخته کاغذ فراهم آمده از پاپیروس، به ویژه به عنوان بند آورنده خون ریزی و خشک کننده زخم ها بسیار رایج تر بود.
نمونه هایی از کاربرد خاکستر بردی و به ویژه کاغذ سوخته در درمان بیماریهای مختلف چنین است:
درمان زخمهای چرکین دهان.
بند آوردن خون دماغ (رعاف) و درمان زخم ها و گوشت اضافی داخل بینی
درمان زخم معده و روده.
درمان بواسیر و زخمهای درونی و بیرونی آلت تناسلی.
کاربرد به تنهایی یا با سرکه در درمان بیماریهای پوست و مو
بندآورنده خون ریزی و التیام بخش زخمها.
عوارض جانبی، موارد احتیاط و منع مصرف:
این گیاه برای امعا و احشا داخلی شکم مضر است و مصلح آن عسل است.
سابقه ی تاریخی
مصریان باستان از نزدیک ۲ هزار سال پیش از میلاد، از گیاه پاپیروس، که گونه ای از نی است، کاغذی می ساختند که به همان نام پاپیروس شناخته شد.
ابوریحان بیرونی در کتابی به نام ماللهند در صفحه ۸۱ در مورد گیاه پاپیروس (بردی) چنین می گوید:
«قرطاسی که در مصر ساخته می شود از مغز گیاه بردی است و آن را از گوشت آن درخت میتراشند و تا نزدیک به عهد ما خلفا نوشته های خود را بر آنها می نوشتند…»
ابن حوقل که یکی از مشهورترین جغرافیدانان های عرب در قرن چهارم هجری است به وجود پاپیروس در جزیره سیسیل (صقلیه) اشاره می کند و می گوید:
در میان اراضی این جزیره اماکنی است که در آنها گیاه بربیر یعنی همان بردی که از آن طومار می سازند، می روید و من در هیچ نقطه دنیا غیر از سیسیل از این نوع بردی که در مصر هم وجود دارد ندیده ام و در این جزیره بیشتر این گیاه را در ساختن طناب برای لنگر کشتی ها به کار می برند و مقدار قلیلی از آن را صرف ساختن طومارهایی برای پادشاه خود می کنند ولی چون مقدار آن کافی نیست بیش از این نمی توانند بسازند» .
پاپیروس از مغزه گیاهی به نام علف بوریا تهیه می شد. علف بوریا گونه ای جگن است که روزگاری به فراوانی در دلتای رودخانه نیل در مصر میرویید…
در دوران باستان و در تبس، حلقه ها و تاج های گل برای گذاشتن روی سر، از این گیاه بافته می شد. تقریبا به طور انحصاری برای ۲۰۰۰ سال استفاده از این گیاه به تصویر کشیده.
سلام بعداین گیاه کجامیروید؟
باعرض سلام و آرزوی موفقیت
این گیاه از روییدنی های خاص هور های هویزه و شادگان میباشد و همچنین در برخی آبگیرهای خوزستان و یا حاشیه رودخانه های کارون ، کرخه و پایین دست در نیز مشاهده میشود .