آیدانا | شما آنچه هستید که میخورید
Miss.fazlikhani 
نام فارسی: شقایق
نام علمی: .Papaver Rhoeas L
نام فرانسه: Ponceau, P. Coq, Pavot rouge, Pavot- Coquelicot, Coquelicot
نام انگلیسی: Red Poppy, Corn Poppy
نام آلمانی: Feldmohn, Klatschmohn
نام ایتالیایی: Bambagelle, Rosolaccio, P. dei Campi, Papavero rosolaccio
نام عربی: خشخاش بستانی، خشخاش منثور
نام های دیگر: لاله داغدار، لاله خودروی، شقایق سرخ، خشخاش منثور، خشخاش بری
گیاه شقایق تیره خشخاش گیاهی علفی، زیبا و به ارتفاع ۲۵ تا ۹۰ سانتی متر است. در مزارع، اماکن سایه دار، دشت ها، نواحی کم درخت جنگل ها و دامنه های کم ارتفاع کوهستانی می روید. پراکندگی آن به صورتی است که در غالب نواحی کره زمین یافت می شود. برگ های آن پوشیده از کرک و دارای پهنگی منقسم به تقسیمات عمیق دندانه دار و یا قطعات نسبتا جدا از یک دیگر، مخصوصا در قسمت انتهایی ساقه است.
شقایق، گل هایی به رنگ قرمز زیبا و به صورت منفرد در قسمت انتهایی ساقه دارد. نادرتا ممکن است به رنگ های گلی و بنفش دیده شود. کاسه گل آن پس از باز شدن گلبرگ ها، می ریزد به طوری که گل های شکفته شقایق، عاری از کاسبرگ می باشند. زمان باز شدن گل شقایق، در اواسط بهار است.
شقایق ، میوه ای شبیه خشخاش، ولی کوچک تر از آن، به طول ۱ تا ۲ سانتی متر و به عرض ۶ تا ۱۰ میلی متر دارد. گل شقایق عاری از بو می باشد و با آن که ماده قندی نوش، در قاعده گلبرگ های آن به وجود نمی آید اما زنبور عسل برای به دست آوردن دانه گرده فراوان، به سمت گل شقایق هجوم دارد زیرا در داخل گل های ۴ کلبرگی آن، تعداد فراوانی پرچم جای دارند.
قسمت مورد استفاده شقایق ، گلبرگ های آن است که در تابستان از مزارع و محل رویش این گیاه جمع آوری کرده به سرعت به صورت قشر نازکی بر روی یک صفحه کاغذ در سایه و یا در اتاق های مخصوص با گرمای مشخص می گسترانند و یا در اتوو خشک می کنند. در حین خشک شدن گلبرگ ها نیز باید گاهی آن را زیر و رو نمود تا خراب نشوند و رنگ تیره حاصل ننمایند. گلبرگ های خشک شده شقایق را باید در محل های خشک نگه داری کرد.
ترکیبات شیمیایی شقایق
گل شقایق دارای الكالوئیدی به نام رادین (rhoeadine) است. این الكالوئيد در کاسبرگ ها و هم چنین در تخمدان گل شقایق به مقدار زیادتر وجود دارد. به علاوه مواد دیگری در گل شقایق نظير اسيدرادیک (ac. rhoeadique)، اسید پاپاوریک (ac. papaveriquo)، دو ماده رنگی، اسید مکونیک، موسیلاژ، صمغ، قند و غیره یافت می شود. رادین Rheadine) Rhocadine)، الكالوئیدی به فرمول C۲۱H۲۱NO۶ و به وزن ملکولی ۳۸۳.۳۹ است و از کپسول های شقایق استخراج گردیده است. سنتز کامل آن (سنتر توتال) توسط Klotzer و همکارانش عملی شده است.
رآدین در اتانول به حالت متبلور به دست می آید. نقطه ذوب آن، گرمای ۲۵۲ – ۲۵۴ درجه است. به مقدار بسیار کم در استات اتیل و کلرور متیلن حل می شود ولی در آب، الكل، کلروفرم، بنزن و اتر غیر محلول است. اسید رادیک (Acide Rhoeadique)، به صورت گرد سفید رنگ و آمرف است. در آب و الكل حل می شود. به محلول های آبی آن اگر قلیائیات افزوده شود، رنگ بنفش ولی اگر پرکلرور آهن اضافه شود، رنگ سیاه حاصل می گردد.
اسیدهای رقیق، دم کرده آن را در حرارت به رنگ قرمز در می آورند. در حالی که همین دم کرده در مجاور قلیائیات، رنگ قهوه ای و تحت اثر اسید سولفوریک غلیظ، رنگ سبز حاصل می کند.
خواص درمانی شقایق
طبق نظر حکمای طب سنتی طبیعت گل شقایق خیلی سرد و خشک است. تاریخ استفاده درمانی از گل شقایق به زمان های خیلی قدیم نسبت داده می شود زیرا این گیاه تیره خشخاش به علت وجود در مزارع، همراه با دانه غلات، حبوبات و غیره، به نواحی مختلف کره زمین انتقال پیدا کرده و از این جهت به علت پراکنده بودن در وسعت های پهناور، مورد استفاده های درمانی ملل مختلف قرار گرفته است.
دیوسکورید، جوشانده کپسول آن را در نوشیدنی، جهت رفع بی خوابی توصیه نموده برای دانه تیره خشخاش اثر ملین ملایم و برای گل های آن، اثر نرم کننده در التهاب و اورام قائل بوده است.
در زمان Matthiol (سال ۱۵۵۴ میلادی)، مصرف پوسیون حاصل از گرد گلبرگ های شقایق برای درمان ذات الجنب معمول بوده و اطبا، شیره تازه حاصل از گلبرگ های خیس خورده در آب را برای درمان بیماری فوق موثرتر می دانسته اند. گل شقایق، اثر آرام بخش و نرم کننده، معرق و خلط آور دارد. از مشخصات آن این است که به حالت خشک شده نیز اثرات درمانی خود را دارا می باشد.
گل شقایق از زمان های گذشته در طبابت های خانوادگی به کار می رفته است و چون برای آن اثر مخدر به نحو بسیار ضعیف قائل اند از این جهت غالبا به تریاک بی زیان، در خانواده ها موسوم گردیده است. گل شقایق در مداوای برونشیت، نزله های ششی، آنژین ها، سرفه های مقاوم، سیاه سرفه و آسم داروی مناسبی شناخته شده است. مصرف آن در تب های دانه ای و به عنوان مسکن در بیماری های سینه و هم چنین به عنوان معرق در ذات الجنب اثرات مفید ظاهر میکند.
گلبرگ شقایق چون از طرفی به خلاف خشخاش، فاقد مرفین است و مضار آن را ندارد از طرفی دیگر دارای بعضی از اثرات درمانی خشخاش ولی به نحو ضعیف تر است، از این جهت قرون قبل آن را جانشین تریاک، در بیماری های اطفال می دانسته اند.
پزشکان قرون قبل مانند Bulduc در سال ۱۷۱۲، شیره کپسول شقایق را به مقدار ۰.۱۰ تا ۰.۲۰ گرم، به جای تریاک در بیماری ها به کار می برده اند به علاوه از تجارب خود به این نتیجه رسیده بودند که جوشانده ۱۲ کپسول شقایق، اثری مشابه یک کپسول خشخاش ولی به نحو ضعیف تر در مداوای بعضی از بیماری ها دارد. از این جهت مصرف آن در رفع بی خوابی اطفال و اشخاص مسن و همچنین کسانی که در مقابل مصرف تریاک حساسیت دارند و یا مواد مخدر در آن ها کیفیت آنافیلاکسی (anaphylaxie) ایجاد می نماید، همواره مورد قبول و تایید دانشمندان مختلف بوده است.
برای گلبرگ های شقایق ، مصارف دیگری نیز توسط پزشکان و دانشمندان مختلف با توجه به صفاتی که این گیاه دارد، ذکر گردیده است چنان که Celse، مصرف حب آن را که از جوشاندن گیاه کامل در نوشیدنی و تغلیظ آن، به دست آمده باشد در رفع درد گوش و جلوگیری از دیسانتری های ساده موثر می دانسته است.
باید توجه داشت که مصرف مداوم و تدریجی گل شقایق، ایجاد مسمومیت های سبک نیز نموده است ولی با آن که موارد مسمومیت از مصرف آن در کتب مختلف بیان گردیده، توجه به این نکته که گل شقایق عاری از مرفین و الكالوئیدهای سمی است، چنین به نظر می رسد که مسمومیت های حاصل، احتمالا مربوط به گلبرگ گیاهان مشابه دیگری نظیر Papaver dubium بوده است که غالبا به علت عدم دقت، همراه با گل شقایق چیده می شوند و در معرض استفاده قرار می گیرند. اعراب، له شده دانه شقایق را با عسل مخلوط کرده، چند دفعه در روز جهت رفع بی خوابی مصرف می نمایند.
صور دارویی شقایق
دم کرده ۵ تا ۱۰ در هزار – جوشانده ۸ تا ۱۰ کپسول آن در یک لیتر آب به مقدار ۳ تا ۴ قاشق کوچک هنگام شب برای ایجاد خواب در اطفال – عصاره نرم به مقدار ۰.۲۰ تا ۰.۴۰ گرم در روز به صورت حب. در استعمال خارج، از آن جوشانده هایی برای استفاده به صورت غرغره و به منظور تسکین ناراحتی های مخاط دهان تهیه می کنند. به علاوه از مخلوط جوشانده های رقیق آن در روغن زیتون، جهت رفع شکم روش، استفاده به عمل می آورند.
شقایق را معمولا با مریم گلی (Savia officinalis)، در تهیه فراورده های بهداشتی و کرم ها (cre mes)، به منظور رفع معایب عادی پوست های چرب و تامین سلامت آن ها به کار می برند. از دم کرده ۱۵ گرم گلبرگ شقایق در نیم لیتر آب و صاف کردن و سرد کردن آن، محلولی به دست می آید که از آن، برای حفاظت پوست و شادابی آن استفاده می گردد. دم کرده مذکور، اثر قاطع در رفع حالت تحریک مخاط چشم و احساس خستگی چشم دارد.
شربت گل شقایق تیره خشخاش از دم کردن ۱۰۰ گرم آن در یک و نیم لیتر آب جوش به دست می آید. برای این کار پس از آن که گل شقایق را به مدت ۶ ساعت در آب جوش دم کردند، معادل ۱۵۰۰ گرم قند بدان اضافه می کنند. گل شقایق در فرمول شربت ایپکاکو آناکمپوزه( Sirop d’ Ipecacuanha composé) وارد می گردد.
- ۵ گرم برگ شقایق را در مقداری آب بجوشانید و در هنگام شب موقع خواب ۴ قاشق مربا خوری از آن را بنوشید که جهت رفع بی خوابی موثر است.
- ۵ گرم از گل برگ های شقایق را در مقداری آب بجوشانیدو روزی ۳ بار، هر بار ۲ قاشق میل شود که برای درمان برونشیت، سیاه سرفه، سرفه های مقاوم و آسم موثر است.
- با دم کرده گلبرگ های شقایق پوست را شست شو دهید که درمان کننده اگزما می باشد.
- ریشه گیاه شقایق را بجوشانید تا آب آن نصف شود سپس برای درمان سیاتیک می توان محل درد را کمپرس کرد.
- دم کرده شقایق را با روغن زیتون مخلوط کنید و به پوست صورت بمالید که این عمل برای رفع خشکی پوست صورت و بر طرف کردن چین و چروک موثر است.
- گلبرگ های شقایق را با پوست سبز گردپ مخلوط کنید و مانن حنا بر روی مو ها قرار دهید که برای سیاه کردن مو ها موثر است.
- دم کرده گلبرگ های آن در مقداری آب جوش و مصرفه روزانه ۳ فنجان از آن برای درمان یرقان و سینه پهلو موثر است.
نحوه کاشت و تکثیر شقایق
گل شقایق به صورت بذر، قلمه ریشه و تقسیم بوته قابل تکثیر است. بهترین روش تکثیر آن تکثیر از طریق بذر است. بذر این گیاه کوچک است برای کاشت آن داخل خاک باید خاک را به عمق ۰.۵ تا ۱ سانتی متر گود کرد و بذر ها را داخل شیار های ایجاد شده قرار داد و روی آن را با لایه نازکی از خاک و کود پوشاند و سطح خاک را به طور کامل با اسپری آبیاری کرد (از غرقابی کردن خاک گلدان خودداری کنید، و تا جوانه زدن بذر ها، آبیاری را فقط به شیوه اسپری کردن انجام دهید تا بذر ها دچار خفگی نشوند و در خاک فرو نروند و جا به جا نشوند).
بذر پاشی شقایق را در ابتدای بهار یا اواخر زمستان به صورت مستقیم در زمین های اصلی انجام می دهند. بذر کاری آن در مناطق معتدل در ماه شهریور نیز امکان پذیر است، که گل دهی آن با این شرایط زود تر انجام می گیرد.
مکان پرورش گل شقایق باید آفتابی باشد و نور خورشید را به طور کامل دریافت کند. دمای ۲۱ درجه برای رشد این گیاه موثر است اما با توجه به این موضوع گل شقایق توان تحمل دمای منفی ۱۵ درجه سانتی گراد را نیز دارا می باشد.
خاک آن باید مرطوب نگه داشته شود تا زمانی که جوانه ها سبز شوند. بعد از گذشت ۲ تا ۴ هفته از کاشت بذر های گل شقایق، بذر ها شروع به جوانه زدن می کنند، در صورت متراکم بودن جوانه ها، جوانه های ضعیف را حذف کنید تا رشد سایر جوانه ها آسان تر شود و فضا برای رشد آن ها آزاد شود. پس از ۱۲ هفته رشد شقایق کامل می شود و گل های زیبا و خوش رنگ آن شکوفا می شوند.
آفات و بیماری های گل شقایق
اگر محیط نگه داری گیاه بیش از اندازه مرطوب باشد، ممکن است گیاه گرفتار بیماری قارچی شود و یا روی گیاه لکه هایی ایجاد شود، که به منظور جلوگیری از این مشکلات می توان استفاده از قارچ کش ها را پیشنهاد کرد. گل شقایق به ندرت توسط حشرات و یابیماری ها تحت آسیب قرار می گیرند.
محل رویش شقایق
گرگان: گنبد قابوس. گیلان: لاهیجان، رودبار، آذربایجان: دشت مرغان، تبریز، بختیاری، خوزستان: بین شوش و دهلوران، بین هفت تپه و اهواز،چهار محال و بختیاری، کرمان: بم در ارتفاعات ۹۰۰ متری. باید توجه داشت که به گل شقایق، گلبرگ های چند نوع Papaver زیر که بعضی از آن ها ظاهری کاملا شبیه به آن دارند، افزوده نگردد.
.P. laevigatum M. B.، Papaver dubium L که در نواحی مختلف تبریز، کوه شاه زند، اراک، همدان، لرستان: ایلام، سیلاخور، بلوچستان خراسان: بین بجنورد و جیفان، رباط سفید و اطراف تهران می روید، دارای کلبرگ های قرمز رنگی است که در آن نوعى الكالوئيد سمی به نام آپوره ئين (Aporeine) وجود دارد. گلبرگ های این گیاه را بیش از سایر گونه ها با گل شقایق مخلوط می کنند.
آپوره ئين Aporheine) Aporeine)، الكالوئیدی سمی به فرمول C۱۸H۱۷NO۲ و به وزن ملکولی ۲۷۹.۳۲ است. از Papaver dubium استخراج شده است. آپوره ئین، به صورت بلوری های سوزنی شکل در مخلوط اتر و اتردوپترول به دست می آید. نقطه ذوب آن در گرمای ۱۲۰ درجه است. در اتر، اتانول، متانول و کلروفرم محلول است. در اثر دوپترول به مقدار خیلی کم حل می شود. در آب و قلیائیات غير محلول می باشد.
گونه های مختلف شقایق
.Papaver orientale L
این نوع از گیاه شقایق در تیره خشخاش، گیاهی است پایا، دارای ساقه راست و پوشیده از تارهای خشن که در منطقه وسیعی از نواحی شمالی ایران می روید به علاوه به علت داشتن گل های درشت و زیبا، در بعضی کشورها مخصوصا در اروپا پرورش می یابد. از مشخصات این گیاه تیره خشخاش این است که ریشه راست، ضخیم و دراز و برگ های پوشیده از تارهای خشن، منقسم به لوب های بیضوی دراز و نوک تیز، با کناره دندانه دار دارد. گل های درشت آن به رنگ قرمز ارغوانی و عاری از براکته است و پس از آمیزش، میوه ای گرز مانند و دارای صفحه مسطح کلاله، شبیه میوه خشخاش از آن حاصل می شود.
منشا این نوع گیاه شقایق ، ایران، ارمنستان و قفقاز ذکر گردیده است. نوع پرورش یافته آن معمولا رنگ آبی مایل به بنفش پیدا می کند. این گیاه در اغلب نواحی کم ارتفاع شمال ایران، در ماه های اردیبهشت تا اواسط خرداد گل می دهد. در اعضای مختلف گیاه، مجاری ترشحي لاتكس وجود دارد. در غالب نواحی شمالی ایران، گونه دیگری به نام .P. bracteatum Lindl، تواما یا با فاصله کم با گیاه مذکور دیده می شود.
ترکیبات شیمیایی
ریشه گیاه دارای ایزوتبائين (isothebaine)، مرفوتبائين (morphothebaine)، تبائین، اتر متیلیک از ماده اخیر ، پروتروپین (Protropine)، گلوسين (glaucine)، مواد رزینی، پکتیکی و غیره است. ایزوتبائین، به فرمول C۱۹H۲۱NO۳ و به وزن ملکولی ۳۱۱.۳۷ است. از اعضای گیاه مذکور که در اواخر پاییز جمع آوری شده، استخراج گردیده است. به صورت بلوری های لوزی شکل متبلور می شود. در مقابل نور حساس است. نقطه ذوب آن بین ۲۰۳ و ۲۰۴ درجه است. در الكل و کلروفرم حل می شود.
مروفوتبائین به فرمول C۱۸H۱۹NO۳ و به وزن ملکولی ۲۹۷.۳۴ است. از حرارت دادن تبائین با HCl و همچنین از بولبوکاپ نین bulbocapnine که از .Corydalis tuberosa DC ،.[C. Cava (L.)] Sch به دست می آید، تهیه می شود. مرفوتبائین، به صورت بلوری های لوزی شکل (rhombic) متبلور می شود. در گرمای ۱۹۷ درجه تجزیه می گردد. در الکل، متانول، بنزن و قلیائیات حل می شود.
خواص درمانی
ریشه، کپسول گیاه (میوه) و به طور کلی اعضای مختلف آن به علت دارا بودن مواد سمی نباید به مصارف درمانی برسند اما از آن ها به مقادیر کم و به عنوان مسکن و خواب آور در نواحی محل رویش استفاده به عمل می آید.
محل رویش
نواحی شمال ایران، گیلان: منطقه عمارلو، رحمت آباد، قزوین و اطراف آن، آذربایجان: کوه سهند، مراغه، میشوداغ، کردستان: سنندج. راه کرج به چالوس: ارتفاعات اطراف سیاه بیشه. این گیاه در ارتفاعات کم منطقه گیلان، با Glaucium ها و در ارتفاعات متجاوز از ۱۰۰۰متر، از بالای ده هرزویل تا شورن، کبوترچاک و داماش (منطقه عمارلو) باP. bracteatum همراه است. در نواحی شمال ایران نیز مخصوصا در عمارلو: کبوترچاک و شورن، به خشخاش سفید موسوم است.
– .P. argemone L: این گیاه گیلان: رودبار، کرمانشاه: همدان، کردستان و لرستان. شیراز. قزوین. بعضی نواحی آذربایجان مانند مجاور تبریز، اراک، مزارع نوده و کرند می روید. دانه اش اثر ملین دارد و به علاوه از برگ های له شده آن برای رفع التهاب های جلدی استفاده به عمل می آید.
– .P. bracteatum Lindl، برگ و ساقه پوشیده از تار و گل های درشت و بسیار زیبا دارد. در قاعده گلبرگ این گیاه تیره خشخاش یک لکه درشت تیره رنگ دیده می شود. از مشخصات آن این است که در زیر گلبرگ های شکفته آن، براکته هایی به جای کاسبرگ ها دیده می شود. از کپسول نارس آن پس از تیغ زدن، شیرابه ای با بوی قوی خارج می گردد. ریشه، برگ و کپسول آن دارای مقادیر زیادی تبائین است. در نواحی شمالی ایران، به خشخاش سیاه موسوم است. منشا اولیه آن در قفقاز بوده است.
بررسی پراکندگی این گیاه نخستین بار توسط نگارنده در سال ۱۳۴۵ در منطقه عمارلو صورت گرفت. دانه، عصاره و اعضای مختلف گیاه در دسترس محققین دانشکده داروسازی دانشگاه تهران قرار داده شد. از شیرابه خشک گیاه به طوری که بررسی محققین کشورهای مختلف نیز در سال های قبل نشان داد، معادل ۲۶ درصد، تبائین به دست می آید. با بررسی هایی که در .Papaver bracteatum Lindl به عمل آمده موارد زیر در کتب علمی مختلف انعکاس دارد.
- شیرابه انجماد یافته این گیاه در مواردی که به تریاک دسترسی نباشد، به جای آن مورد استفاده قرار می گیرد.
- در کردستان از دانه های گیاه در تهیه نان، به جای دانه خشخاش استفاده به عمل می آورند.
- از دانه این گیاه می توان مانند دانه خشخاش، روغن استخراج کرد و به مصرف رسانید.
دانه این گیاه تیره خشخاش دارای ۴۵ تا ۴۸ درصد روغن است که قسمت اعظم آن را گلیسریدهای اسیدهای چرب اشباع نشده تشکیل می دهند مانند آن که دارای ار۷.۷ تا ۷.۹ درصد اسید پالمیتیک و ۲.۲ تا ۲.۵ درصد اسید استئاریک است ولی اسیدهای چرب اشباع نشده آن به مقادیر زیاد یعنی شامل ۸.۶ تا ۹.۲ درصد اسید اولئیک و ۷۹.۷ تا ۷۹.۹ درصد اسید لینولئیک می باشد. هر صد گرم گرد دانه گیاه دارای ۴.۹ تا ۵.۳ گرم آب، ۳۲.۷ تا ۴۲ گرم پروتئین، ۶.۳ تا ۲۰.۷ گرم ماده چرب و ۱۴.۳ تا ۱۴.۷ گرم فیبر است. خاکستر حاصل از آن نیز به مقدار هر ۷.۵ تا ۸.۲ گرم می رسد.
اسیدهای آمینه آن شامل اسید آسپارتیک، threonine، سرین، اسید گلوتامیک، پرولین، گلیسین، آلانين، والين، ایزولوسین، لوسین (leucine)، تیروزین، فنيل آلانين، لیزین، هیستیدین، آرژی نین، Methionine و سیستین است. الكالوئیدهای متعددی که طبق بررسی های Duke در این گیاه گزارش شده به شرح زیر است:
Acetylornithine آلپی ژینین، برای تامین، براک تادین، براکته یين، براکتئولین، کدئین، کوپ تیزین، ایزو – تبائین، مرفین، نوسی فه رین، Orientalinone، Oreophiline Papaverrubine B. D., Oxysanguinarine, Oripavine، پروتوپین، سالوتارادین و تبانين است. به غیر از استیل مرفین، کدئین، کوپ تیزین، ایزوتبائین، مرفین، اوری پاوین و ۳ الكالوئيد اخیر، بقیه در کتب علمی و مرک ایندکس انعکاس ندارد.
بررسی های Morton نشان داد که مقدار درصد تبائین و آلپی ژینین بیشتر از سایر الكالوئيدها در اعضا گیاه است. کپسول تازه گیاه (میوه) ممکن است تا ۰.۱۲۵ درصد و کپسول خشک آن بین ۰.۲۵ تا ۰.۲۶ درصد تبائین داشته باشد. مقدار تبائین در ریشه خشک گیاه بین ۰.۵ تا ۱.۳۰ درصد و در ساقه گیاه ۰.۰۹ تا ۰.۲۲ درصد می باشد. برگ های گیاه فاقد تبائین و یا دارای مقدار جزئی از آن است. آلپی ژینین، در همه قسمت های هوایی گیاه یافت می شود و مقدار آن در شیرابه کپسول تازه گیاه معادل ۱۸ درصد الكالوئيدهای توتال آن است.
تبائین به طوری که ذکر شده به سهولت به کدئین که موارد استفاده دارویی زیاد دارد تبدیل می شود به علاوه ماده ای به نام Naloxone از آن مشتق می شود که اثر ضد مواد مخدر دارد و می تواند، جهت رفع ناراحتی معتادین و به طوری که Watson و همکارانش بررسی نمودند برای از بین بردن حالت وهم و خیال که در بعضی متبلایان Schizophrenic ایجاد می شود به خوبی مورد استفاده قرار گیرد. با بررسی های مختلفی که به عمل آمده از اعضا این گیاه تیره خشخاش در طبابت های سنتی، استفاده به عمل نمی آید.
از ریشه و کلیه قسمت های .Papaver orientale L و .P, bracteatum Lindl الکالوییدی به نام اوریپاوین oripavine، به فرمول C۱۸H۱۹NO۳ و به وزن ملکولی ۲۹۷.۳۴ استخراج شده است. اوری پاوین که به حالت متبلور نیز به دست می آید، در گرمای ۲۰۰ – ۲۰۱ درجه ذوب می شود.
محل رویش
نواحی مختلف البرز، عمارلو کبوتر چاک، چرم کش، گچسر، پلور، دامنه های کوه دماوند، کرج، دره چالوس. آذربایجان: خوی. رودبار: ارتفاعات فيلده و عمارلو. گل و میوه .P. nudicaule L که در شمال اروپا، افغانستان و نواحی غربی هیمالیا می روید، دارای اثر معرق به طور ملایم است. از .P. setigerum DC که در نواحی مرزی ایران و ارمنستان می روید، روغنی مشابه روغن خشخاش استخراج می شود.
