منیزیم (Magnesium)

منیزیم ، دومین کاتیونی است که به فراوانی در مایع درون سلولی یافت می شود و الکترولیت اساسی بدن است. منیزیوم یکی از فاکتورها در سیستم آنزیمی است. در نقل و انتقال فسفات ها، انقباض ماهیچه ای و جریان عصبی مداخله دارد. عمل آن غالبا در جهت همکاری با کلسیم است. منیزیم در ذرت، گندم، جو، خرما، اسفناج، چغندر، سبزی ها و میوه یافت می شود.

بدن انسان معادل ۱۴ میلی مول، بر حسب هر کیلو گرم وزن، از آن دارد که ۵۰ درصد آن در استخوان بندی یافت می شود. تراکم طبیعی منیزیم در مایع درون سلولی و در پلاسما به ترتیب در حدود ۱۵ و ۰.۷۵ تا ۱.۱ میلی مول در لیتر است. در حدود ۱۰ تا ۲۰ میلی مول آن با مصرف غذای روزانه به بدن می رسد و ۳۰ تا ۴۰ درصد آن جذب می شود و این جذب بیشتر از راه روده کوچک صورت می گیرد. قسمت اعظم منیزیوم جذب شده نیز از راه مدفوع دفع می شود. هر گرم منیزیوم، تقریبا برابر با ۴۱.۱ میلی مول است.

تاثیر کم یا زیاد شدن منیزیم در بدن

زیاد شدن یا تراکم بیش از حد طبیعی منیزیوم در پلاسما (hypermagnesaemia)، به ندرت اتفاق می افتد ولی با مصرف آنتی اسیدهای منیزیم دار و ملين ها، مخصوصا اگر نارسایی کلیه ها در بین باشد، این حالت پیش می آید که با عوارضی نظیر برافروختگی پوست، تشنگی، کم شدن فشار خون به علت فراخ شدن عروق خونی سطحی، خواب آلودگی، ضعف ماهیچه ای و تنفسی، بی نظمی حرکات قلب و از کار افتادن قلب همراه است.

کم شدن تراکم خارج از حد طبیعی منیزیوم در پلاسما (hypomagnesaemia)، غالبا همراه با کمبود کلسیم و پتاسیم در بدن است که به علت عدم تامین آن از راه مصرف اغذیه یا جذب غیر کافی آن در بدن و یا از بین رفتن مقادیر زیاد آن بر اثر استفراغ و اسهال پیش می آید.