معرفی گیاهان و گل ها آپارتمانی (قسمت اول )

در این سری از مقالات قصد داریم تا به معرفی گیاهان و گل ها آپارتمانی بپردازیم. مطالب جمع آوری شده در قالب چندین مقاله برای شما عزیزان تهیه گردیده است. لطفا با ما همراه باشید…

ابوتیلن ایکس هیبریدوم  Abutilon Xhybridum (شجره الملوک)

مالواسه ها (پنیرکیان)

واریته های بیشماری از «آبوتیلن» وجود دارد که همگی از پیوند گیاهان استوایی بدست آمده است. شاخه تنها این گیاهان چوبی است و ارتفاع آن ها به ۱/۵ متر می رسد.شکل برگ هایش پنجه ای و منقسم است و بر روی برگ ها نقش های زردرنگی دیده میشود. این گیاهان دارای گل های منفرد و آویخته ای است که سرتاسر تابستان به رنگ ها زرد یا قرمز یا پرتقالی توجه می کند.

«آبوتیلن ها» را در بهار و تابستان می توان در هوای آزاد قرار داد اما جای آن ها باید کاملا آفتابگیر باشد این گیاهان را در حدود شهریور ماه به آپارتمان های گرم و روشن می برند و در طول زمستان در آنجا نگهداری می نمایند. در این مدت آب دادن به آن ها باید به اندازه باشد. در بهاران هرسی کوتاه لازم دارد و پس از آن گلدانش را تغییر میدهند. خاک مرغوب باغچه انتخاب نمایند.

آکالیفای ساندری Acalypha hispida

افربیاسه‌ها (فرفیونیان)

گیاهی است که زادگاهش «انسولیند» واقع در آسیای جنوب شرقی است و جنبه تزیینی آن به خاطر خوشه های گل زرشکی رنگ آن است. این گیاه را می توان به راحتی در آپارتمان های نسبتا روشن نگهداشت. اما توجه به رطوبت محیط و آب دادن به آن ضروری است و در زمستان به آب کمتری نیاز دارد.

همه ساله در بهار باید آن را مختصری هرس نمود. خاک لازم برای پرورش آن مخلوطی از خاک تازه همراه با خاک برگ است.

آشیمنس Achimenes

ژسنراسه ها

از پیوند بین انواع مختلف بین انواع «آشیمنس» که زادگاهشان آمریکای استوایی است واریته های تازه ای به وجود آمده است که متعلق به خانواده «ژسنراسه»ها بوده و از لحاظ گیاه شناسی از تیره های مجاور «گلسینیا» ها و «سنتپلیا» ها می باشند.

ریشه این گیاهان غده ای است و از آن ساقه های باریک و درازی می روید که از گل های شیپور مانند قرمز یا ارغوانی و یا صورتی با سایه روشن های دلفریبی پوشیده می شود.

پیاز این گیاه را در اوایل فروردین ماه در گلدان های زهشکی شده که حاوی خاک سبکی مغذی باشد می کارند برای رشد آن حرارتی معادل ۱۸ تا ۲۰ سانتیگراد و کمی رطوبت لازم است.

به زودی ساقه ها می روید و زمانی که ارتفاع آن ها به حدود ۲۰ سانتیمتر رسید قسمتی از آن ها را می چینند اما این نیز وجود دارد که آن ها را کوتاه نکرده بلکه به صورت ظریفی به یک تکیه گاه چوبی به چفته ببندند.

این گیاه در تمام طول تابستان گل میدهد زیرا فصلی است که می توان به آن سخاوتمندانه آب داد و مقداری آب نیمه گرم نیز بر روی شاخه هایش پاشید.

پس از اتمام شدن گل ها آبیاری آن باید کاهش یابد تا به تدریج پیاز آن به حالت استراحت باز گردد و از این هنگام باید آن را تا فرودین ماه سال آینده در محل گرمی نگهداری نمود.

آکروس گرامینس Acorus gramineus

آراسه‌ها

این گیاه از انواع گل ها آپارتمانی است که از گونه های شرق دور است که ارتفاع آن از ۲۰ سانتیمتر تجاوز نمی کند و با زمین های سرد و مرطوب سازگار است.

نوع موسوم به «واریگاتوس» آن دارای برگ های ابلق سفید مایل به زرد است.

گیاه «آکروس» نیاز به آب دادن پی در پی دارد و معمولا در باغچه های ژاپنی یا در گلدان های شیشه ای زینتی حاوی گیاهان گوناگون دیده می شود.

آدیانتوم کونئاتوم Adiantum cuneatum

کاپیلر(پرسیاوشان) پلیپدیاسه‌ها(سرخس‌ها) این گیاه یک سرخس برزیلی است که به خاطر هیکل ظریف و شاخ و برگ های با ملاحتش بیشتر از سایر سرخس ها پرورش داده شده است به نحوی که هریک از برگ هایش به دم برگ باریک مویینی ختم شده وجه تسمیه آن را پرسیاوشان توجیه می نماید.

این گیاه دارای انواع مختلفی است که بسیار مقاوم بوده و به خوبی در آپارتمان هایی که هوای معتدل و رطوبت مناسب داشته باشد عادت می نماید.

آب دادن به آن ها باید مرتب صورت گیرد و از اشعه مستقیم خورشید دور نگهداشته شده و به خصوص در زمستان در مجاورت رادیاتورها قرار نگیرد.

این گیاهان را باید در مخلوطی از خاک برگ، زغال طبیعی و خاک خلنگ قرار داد. شاخ و برگ های ظریف آن ها را در گل آرایی به کار می برند.

آئكمیا یا بیلبرجيا Aechma= Billbergia

برملیاسه ها

این گیاه که در طبیعت به صورت معلق و آویزان به درخت های جنگل زندگی می کند از آمریکا استوایی آورده شده است یکی از واریته های آن موسوم به «آئکمیافاسیاتا» یا «بيلبرجیارودسیانا» زیباترین و مشهورترین انواع آن است.

در حوالی ماه های اردیبهشت و خرداد از وسط مجموعه برگ های خاکستری و سخت این بوته توده‌ای مرکب از قسمت های متعدد با زبانه های کاغذین سرخ رنگ (که همان کاسبرگ هاست) ظاهر شده و بر روی آن گل های آبی با دوامی می روید در «آئکمیای فولژانس» توده مزبور فاقد زبانه های کاغذین سرخ رنگ (کاسبرگ ها) می باشد.

بوته ای که گل داده است ابتدا خشک شده و سپس از بین می رود و به جای آن یک یا چند جوانه تازه می روید که از زیر شروع به رشد می کنند.

این گیاه در برابر حرارت خشک نسبتا مقاوم است اما در این صورت آب دادن به آن کاری بس دقیق خواهد بود. هرگز نمی توان آن را سال های متمادی در آپارتمان نگه داشت.

آگلائنما Aglaonema

آراسه‌ها

در آپارتمان ها معمولا دو نوع «آگلائنما» نگهداری می شود.

نوع اول «آگلائنما پیکتا» است که از مالزی آورده شده و ارتفاع آن به ۴۰ تا ۵۰ سانتیمتر می رسد ساقه اش کوتاه و برگ هایش که از غلاف بیرون می آید به رنگ سبز تیره است و بر روی آن ها سایه روشن ها و یا لکه های سفید به موازات رگ برگ های فرعی جلب توجه می کند.

نوع دوم «آگلائنما تروبی» است که از جزایر «سیب» آورده شده و گیاهی خوش هیکل و برازنده است.

این نوع دارای برگ های کشیده و مقاوم به رنگ سبز مایل به آبی بوده و در وسط برگ ها لکه های خاکستری رنگ مایل به نقره ای به صورت گسترده و نامنظمی مشاهده می شود.

چون از لحاظ گیاه شناسی از شاخه های مجاور «دیفن باخیا» می باشد لذا مراقبت های مشابهی از جمله محیط گرم و مرطوب و آب دادن مرتب را نیاز دارد.

این گیاه در روشنایی کم هم مقاومت می کند و برگ های بسیار زیبا و تزیینی آن در باغچه های آپارتمانی و در کنار سایر انواع برگ های سبز و رنگارنگ جلوه ای خاص دارد.

گل ها آپارتمانی (آلاماندا Allamanda)

انواع «آلاماندا»ها را از آمریکای استوایی آورده اند. این گیاهان که دارای انواع رونده و یا نسبتا پیچنده هستند برای زینت گلخانه های گرم به کار رفته و به خاطر داشتن برگ های براق و گل های خیره کننده خود طرفداران بسیار دارند.

برای تزیین داخل آپارتمان ها می توان از «آلماندا کاتارتیکا» که برگ های درشت زرد دارد و یا «آلاماندا نريفليا» که هیکلی درشت تر داشته و برگ های زرد آن منقش به خطوط نارنجی رنگ است استفاده نمود.

بهتر است این گیاهان را در جایی گرم و کاملا روشن مشابه محیط طبیعی خودشان نگه داریم، کاشتن آن ها خیلی آسان است و در فصل رویش نیاز به آب فراوان و مختصری کود دارند.

پس از تمام شدن گل، یعنی در حوالی ماه های مرداد و شهریور باید آن ها را به مدت ۵ تا ۶ هفته در حالت تعویض گلدان آن ها در صورت لزوم باید قبل از رسیدن فصل رویش گیاه صورت گیرد.

خاک گلدان را باید مخلوطی از خاک نو و خاک برگ و خاک چوب به نسبت مساوی انتخاب نمود.

و به دنبال این امر چیدن سرشاخه ها به مقداری مختصر و به خصوص در انواع پیچنده آن موجب زیبایی بیشتر قیافه گیاه خواهد شد.

آمپلپسیس (پیچک دیواری) Ampelopsis

امپلپسیس هترفيلا الگانس، ویتاسه ها

این گیاه که قسمتی از برگ های آن به رنگ ها سفید و سرخ نیز به چشم می خورد از شرق دور آورده شده است. رشد آن به کندی صورت می گیرد و برگ هایش در تزیین سبدهای گل و باغچه های آپارتمانی ارزشی خاص دارد.

(آمپلپسیس) به حرارت نیاز چندانی ندارد و برای حفظ زیبایی هیات آن باید شاخه های پیچنده اش را با ظرافت به تکیه گاهی ببندند.

آناناس کمسوس واریگاتوس Ananas comosus Variegatus

برملیاسه‌ها

موطن اصلی این گیاه برزیل است. اشتهار آناناس بیشتر از زیبایی خود گیاه به خاطر میوه های لذیذ آن است ولی با این همه یکی از انواع آن که برگ های رنگارنگ و متنوع دارد بسیار تزیینی است.

برگ های خاردار و چرم مانند این گیاه به صورت یک گل بزرگ قرار گرفته اند که در وسط آن ها ابتدا پرچم گل و سپس میوه می روید.

باید دانست که این گیاه برای میوه دادن سه تا چهار سال وقت لازم دارد و در آپارتمان ها چون شرایط محیطی مساعد نیست به ندرت میوه می دهد.

پس از میوه دادن به بوته اصلی به تدریج تحلیل رفته و خشک می شود و بجای آن جوانه های تازه ای از زیر بوته مذکور پیدا می شود که شروع به رشد نموده و موجب تکثیر گیاه می شوند.

آناناس ابلق را بایستی در محلی کاملا گرم و روشن نگهداشت تا برگ هایش زیبایی و شفافیت خود را حفظ نمایند.

آنتوریوم شرزریانوم Anthurium scherzerianun

آراسه‌ها

این گیاه از انواع گل ها آپارتمانی است و از متداولترین گیاهان گلخانه های گرم و مرطوب است. زیبایی فوق العاده آن به خاطر قاشقک هایی است که به عنوان کاسبرگ همراه با باز شدن گل ها در فصول زمستان و بهار ظاهر می شوند. یکی از مزایای این گیاه مدتئطولانی و استثنایی گل دادن آن است که غالبا در حدود سه ماه به طول می انجامد.

این گیاه به خوبی با محیط آپارتمان سازش یافته و می تواند مدتی طولانی بدون آن که اشکالی در رشدش پیدا شود در آنجا دوام یابد.

موطن اصلی آن آمریکای استوایی است و در مخلوطی از خاک چوب و خاک برگ و مختصری خاک سیاه یا زغال طبیعی که قدری سفال شکسته به منظور زهکشی به آن افزوده باشند کاشته می شود.

تعویض گلدان همیشه بایستی پس از اتمام گل آن صورت گیرد و بهتر است خاک گلدان آن همواره با رطوبتی مناسب و دایمی مرطوب نگه داشته شود.

آفلاندرااسکوارزا Aphelandra squarrosa

آکانتاسه ها

این گیاه زیباترین بوته گلخانه های گرم بوده و از برزیل آورده شده است. برگ هایش درشت و متقارن و سبزرنگ با خطوط سفید در امتداد رگ برگ هاست.

گل های زرد آن در اطراف سنبل‌های مجتمع شده دارای کاسبرگ هایی به رنگ زرد یا بر حسب نوع سرخ فام است معروف‌ترین انواع آن عبارتند از: «لئپلدی» با کاسبرگ های سرخ و «دانیا» با کاسبرگ های زرد که لبه آن ها سرخ رنگ است.

کشت این گیاه آسان است و باید در فصل رویش خود در جای روشن و در حرارت نسبتا زیاد قرار گیرد و میزان رطوبت چه در هوای محیط و چه در خاک گلدان کافی باشد. معمولا در پاییز گل می دهد ولی در فصول دیگر نیز دیده شده است.

پس از اتمام شدن گل باید گل های پژمرده را چید و آبیاری به آن را تقلیل داد. حرارت نیز باید کاسته شود ولی از ۱۰ تا ۱۲ سانتیگراد پایین تر نیاید.

در بهار مقداری سرشاخه های این گیاهان را قطع نموده و در گلدانی که مخلوطی از خاک تازه و خاک برگ دارد می کارند و به این ترتیب گیاه جدیدی بدست می آورند.

اسپلنیوم نيدوس Asplenium nidus

پلیپدیاسه‌ها

این گیاه از سرخس های هندوستان است و دارای برگ هایی است که ارتفاع آن ها به یک متر و پهنایشان به حدود ۲۰ سانتیمتر می رسد.

نوک برگ ها تیز و لبه آن ها صاف است. هر برگ دارای رگ برگ های ضخیم و برجسته ای است که از طرف پشت سیاه رنگ دیده میشوند و همچنین خطوط برجسته تیره‌ای به چشم می خورد که حاوی تخم گیاه است.

برگ ها که به صورت یک بزرگ دور هم جمع شده اند در وسط خود شکل آشیانه پرنده و یا قیفی را تشکیل می دهند.

برگ های ضخیم و درخشنده آن که به رنگ سبز خرم است به این سرخس ارزش تزیینی بسیار می بخشد و آرایش جالب برگ ها چهره فوق العاده ای به آن ها داده است.

این گیاه نیاز به محیطی گرم و مرطوب دارد و در زمستان فقط در جاهای گرم می توان از آن نگهداری نمود(حداقل حرارت لازم ۱۸ سانتیگراداست).

همچنین باید بر روی شاخه های آن نیز مرتبا آب نیمه گرم پاشیده شود و در این شرایط است که می توان آن را در آپارتمان ها و در نزدیکی پنجره ها نگهداری نمود.

آکوبا ژاپنیکا (شمشاد ژاپنی) Aucuba Japonica

کرناسه‌ها

این گیاه ژاپنی اصولا یکی از بوته های روستیک است و به علت مقاومتش در برابر گرد و خاک و آلودگی محیط در پارک‌های عمومی به فراوانی مشاهده می‌شود.

یکی از گونه های آن موسوم به (کرتنیفلیا) که زیباترین برگه با رنگ ها درهم و ابلق را داراست در گلدان کاشته شده و برای تزیین تراس‌ها و بالکن ها و باغچه های نیمه آفتاب گیر یا سایه به کار می رود.

این گیاه نیاز به خاک مرغوب داشته و نباید کم آب بماند. «کرتنیفلیا» برای آپارتمان های گرم که حرارت و خشکی هوا زیاد باشد هرگز مناسب نیست.

آزالیا یا آزاد (خرزهره هندی) Azalea

اریکاسه ها (خلنگی‌ها)

در فصل هایی که هوای نامساعد دارند «آزالیا»های پیشرس گلبرگ های خود را چه ساده و چه مضاعف با رنگ ها تند و با طراوت به نمایش می گذارند هم اکنون پنجاه نوع آزالیای هندی وجود دارد که گل دادن آن ها از ماه مرداد در خصوص پیشرس ها (مانند «پتریک» ها) تا ماه اردیبهشت در مورد دیر گل ها (مانند «هگس» و «ویولاسا» و «ارنست تیرز») ادامه می یابد.

«آزالیا»های گلخانه ای عموم از گونه «آزالیای سیسمی» که زادگاهش ناحیه «سوچوآن» در چین مرکزی است گرفته شده است و از این گونه هنوز امکان بدست آوردن واریته های جدیدی با رنگ ها تازه وجود دارد چنان که کرارا دیده شده است از یک گونه آن با گل های قرمز ناگهان شاخه جدیدی پر از گل های سفید یا سرخ که پایه یک واریته تازه می تواند باشد به وجود آمده است.

این گونه جهش‌ها چه شاخه ای و چه ریشه ای موجب شده است که طی پنجاه سال تنها از گونه «وردائنه آنا» قریب به سی واریته جدید بدست آید.

پرورش این گیاه بسته به بزرگی و کوچکی پایه نهالی که انتخاب می شود سه سال طول می کشد این گیاهان را ابتدا در خاک معمولی پرورش می دهند و سپس آن ها را در گلدان هایی که مخلوطی از خاک برگ و سوزنک های کاج و خزه دارد می کارند و در نزدیکی رادیاتورها می گذارند.

انواع پیشرس آن باید در محلی که حرارتی ۱۸ سانتیگراد دارد نگهداری شود. در صورتی که انواع دیرگل آن را می توان در حرارتی کمتر نگه داشت.

بنا بر فراوانی و جلوه گل ها و طراوت و تنوع گلبرگ ها «آزالیا» نیاز به مراقبت بیشتری دارند. آزالیای ژاپنی از گونه «ابوستا وارژاپنیکا» گرفته شده و به نام «کاروم» خوانده می شوند.

تفاوت آن ها با انواع هندی در آن است که هیکل آن ها کوچکتر و برگ هایشان ظریف تر است لیکن تعداد گل ها بیشتر و به رنگ ها قرمز و سرخ و بنفش زنده آراسته است.

برخی از این گیاهان در ماه های اردیبهشت و خرداد و برخی زودتر گل می دهد. این گیاهان متعلق به گلخانه های سرد بوده و حتی برفک های زمستانی را تحمل می نمایند.

بگنيا Begonia

گلوردلرن (افتخار لرن )

اینگونه «بگنیا»ها حاصل پیوند دو جور بگنیا است که یکی از جزیره «شکترا» در اقیانوس هند و دیگری از آفریقای جنوبی آورده شده است.

ساقه های آن ها چوبی است و شاخه های ظریف و انبوه و برگ های مدور دارند و در زمستان سخاوتمندانه گل میدهند. گل های آن ها دارای جنسی ظریف و به صورت های ساده و یا نیمه مضاعف و رنگ ها سرخ کم رنگ و قرمز تند و گلی دیده میشوند. این گیاهان گلخانه های معتدل پرورشان بسیار مشکل و کار متخصص است.

عین شکوفایی گل های آن ها در اواسط زمستان است ولی نه جریان هوای سرد را تحمل می کنند و نه حرارت خیلی زیاد را. آن ها را باید با دقت بسیار جابه جا کرد.زیرا غنچه ها و گل هایشان به آسانی می ریزد.

گلدان های آن ها باید حاوی خاک برگ و زغال طبیعی باشد و از خیس کردن زیاد یا خشک نگهداشتن آن ها احتراز شود. بهتر است به آن ها آب نیمه گرم داده شود و بر روی برگ ها آب ریخته نشود.

بگنیای ماسنيانا Begonia masoniana

بگنیای «آیرون گراس»

این بگنیا که معمولا «آیرون کراس» یا صلیب آهنی گفته می‌شود از مالزی آورده شده است خصوصیات و نیازمندی های آن مانند بگنیای «رکس» است.

هیکل آن کوچکتر و بر روی شاخه هایش برگ های چین خورده ای به رنگ سبز بادامی با نقش های قهوه ای مایل به قرمز است. با گذشت زمان این برگ ها پرتوهای نقره‌ای به خود می گیرد.

بگنيا لوسرنانه Begonia lacerate

این واریته از بگنیای «کرالینا» برزیلی گرفته شده و مانند خود گیاه دارای شاخه های بامبوس مانند ظریف و کشیده و گره های متورم است.

شاخه های آن سخت و محکم و تا ۱ یا ۱/۵ متر رشد می کند. برگ های آن بلند و به طول ۲۰ تا ۲۵ سانتیمتر می رسد.

رنگ برگ ها سبز زیتونی تیره است اما در روی برگ ها لکه های سفید نقره ای و در پشت آن ها لکه های ارغوانی به چشم می خورد.

این بگنیا در بهار و تابستان گل می‌دهد و گل های آن سرخ رنگ و بادوام بوده و به صورت خوشه‌ای آویزان می شود. آن را باید مرتب آب داد و در ماه های آبان تا بهمن که موقع استراحت گیاه است مقدار آب را تعدیل نموده اگر گیاه خیلی بزرگ شده باشد می توان در اواخر زمستان یعنی به هنگام تغییر گلدان شاخه هایش را کوتاه نمود.

بگنیای رکس Begonia rex

واریته های به دست آمده از بگونیای «رکس» که زادگاهش «آسام» بوده است گیاهانی هستند که ساقه های زمینی بزرگ و گوشتی و خزنده دارند.

برگ ها به صورت قلب است و یک رگ برگ اصلی، برگ را به دو قسمت نامساوی تقسیم کرده است.

بدین جهت هر برگ به جهتی متمایل شده و به صورت کف پا درآمده است. در روی این برگ ها رنگ های سبز زیتونی تیره و ارغوانی و قرمز و سفید نقره ای در کنار یکدیگر قرار گرفته و این نوع را نسبت به سایر انواع مشخص می سازد.

گاهای آن را که ارزش چندانی ندارد معمولا برای حفظ برگ ها حذف می نمایند.

«بگنیای رکس» برای استفاده در گلدان، باغچه های تزیینی و گل آرایی مورد استعمال بسیار دارد. آن‌ها را می توان در آپارتمانی که درجه حرارتی بین ۱۶ تا ۱۸ سانتی گراد و رطوبتی کافی داشته باشد نگه داشت.

برای ایجاد رطوبت می توان گه گاهی قدری آب نیمه گرم بر روی برگ ها پاشید.

بگنیای شوابنلند (Schwabenland)  Begonia

این «بگنیا» که فقط چند سالی از پیدایش آن در قرن بیستم کاشته می شد. صلابت، کوچکی هیکل منظره انبوه برگ های سبز تیره و درخشان آن خیره کننده است.

هر شاخه در بالای برگ ها دارای انشعاب هایی است که بر نوک آن ها تعدادی گل به قطر ۴ سانتیمتر و به رنگ قرمز نارنجی بسیار تند می روید. این رنگ در وسط جام گل یعنی اطراف پرچم قدری روشن تر است و تناقص خوشایندی را موجب شده است. گر چه غنچه های فراوان آن با هم شکوفا می شود اما تعدادی نیز می ماند تا جای خالی گل های اولیه را پر کند.

از گونه اصلی آن چند واریته نزدیک به هم با گل هایی در مایه های قرمز و نارنجی بدست آمده است. تکثیر آن ها کاری دقیق است زیرا این گیاهان را نوعی باکتری بسیار حیله گر تهدید می کند.

«بگنیا»ها را بهتر است در کنار پنجره ها اما به دور از اشعه مستقیم خورشید قرار دهیم.

بگنیاها در عین رویش خود نیاز به آب مرتب و پی در پی ولی بدون افراط دارند و خاک سیاهی که ریشه های آن ها در محلی که حرارتی نزدیک ۱۸ سانتیگراد داشته باشد دست کم چند هفته دوام می یابد.

بگنیای توبرهیبریدا Begonia Tuberhybrida

بگنیای تکمه ای دورگه

این گیاهان واریته هایی هستند که از یک قرن پیش از راه پیوند انواع متعلق به آمریکای جنوبی و به ویژه بگنیای «بولیوتنسیس» به دست آمده اند.

پرورش آن ها در تابستان و در هوای آزاد ساده است. از آن ها علاوه بر تزیین باغچه ها و حاشیه سایه دار راهروها برای زینت آپارتمان ها و بالکن های شمالی نیز استفاده می شود.

گونه های متعددی از آن ها نیز وجود دارد که برخی شاخه های خمیده و متمایل و بعضی شاخه های برافراشته دارند. گل های سفید، قرمز، گلی، سرخ، نارنجی، مسی و زرد دیده می شود.

همانند سایر «بگنیا»ها را در همان گلدان ها نگهداری می کنند و آن ها را در نیمه دوم اسفند ماه سال بعد دوباره می رویانند.

اما خاک گلدان باید تعویض شده و گلدان با مخلوطی از خاک خوب باغچه ای و خاک برگ پر شود.

این گیاهان از اردیبهشت تا شهریور گل می دهند و از آن پس باید آب دادن به آن ها به خاطر استراحت زمستانی قطع گردد.

بلپرن گوتاتا Beloperone guttata

آکانتاسه ها

این گیاه را در آلمان بیشتر می کارند. زادگاه این بوته کوچک آمریکای استوایی و مخصوصا مکزیک است. گل هایش به صورت سنبله ای در انتهای شاخه می روید و به طرف زمین خم می شود.

هر خوشه دارای گل های کم اهمیت و بی دوام اما کاسبرگ های فلس فلس سرخ یا آجری رنگ جالب است.

این گیاه در بیشتر اوقات سال به جز زمستان که موقع استراحت آن است گل می دهد. فصل بهار موقع مناسبی برای هرس این گیاه است.

در این موقع آن را در گلدانی حاوی مخلوطی از خاک تازه و خاک برگ و خاک سیاه قرار می دهند و در محیطی نیمه گرم و نورانی می گذارند.

به محض اینکه گل دادن آن آغاز شد بهتر است از هر گونه درجه حرارت بالا احتراز شود، زیرا کاسبرگ های آن در هوای خنک بهتر رنگ گرفته و دوام می یابند.

لماریاژینا Blechnum gibbum

پلیدیاسه ها

این سرخس در زادگاه اصلی خود «کالدونی» جدید درخت مانند است و به صورت شاخه نخلی به ارتفاع ۱ متر می روید.

برگ هایش درشت و به قسمت های باریک و بلندی تقسیم شده اند. اگر در گلدان کاشته شود تنه اش کوتاه می ماند ولی تعدادی برگ درشت به طول ۶۰ سانتی متر و به رنگ زیبایی از آن می روید.

این گیاه که برای تزیین آپارتمان ها بسیار عالی است خیلی مقاوم و بسیار قانع است. حرارت برابر ۱۵ درجه سانتیگراد برایش کافی است. برای تزیین جاهای گرمتر باید به سراغ سایر گیاهان تزیینی رفت.

بوگن ویلیا گلابرا (گل کاغذی) Bougainvillea glabra

نیکتاژیناسه ها

زادگاه اصلی آن برزیل است و به صورت روستیک در کرانه های شمالی مدیترانه و لابلای بوته های رونده دیده می شود.

بوته انبوه آن را در گلدان ها نیز می کارند. اما در مورد اخیر از واریته های آن مانند «الکساندرا» که ارتفاع کمتر و گل بیشتری دارد استفاده می نماید.

گل های آن کوچک، لوله ای شکل، زرد فام و خالی از جاذبیت زیاد است اما هر گل در میان سه کاسبرگ بزرگ بنفش رنگ یا ارغوانی قرار گرفته که قسمت تزیینی این بوته را تشکیل می دهند.

گلدان های «بوگن ویلیا» را می توان به مدت دو یا سه سال نگه داشت و باغبان آن ها را طوری پرورش می دهند که در بهار شروع به گل دادن نمایند و این امر تا بخشی از تابستان نیز ادامه می یابد.

در این موقع می توان گلدان ها را در هوای آزاد و در معرض هوای گرم و آفتابی قرار داد. در اواخر شهریور مجددا گلدان ها را باید به داخل ساختمان آورد و در حرارتی برابر ۸ تا ۱۰ درجه سانتیگراد نگهداری نمود.

پیش از رسیدن فصل رویش باید آن ها را هرس نموده و در گلدان جدیدی قرار داد. بهتر است در زمستان به آن ها آب بسیار داده نشود و از معرض حمله حشرات گیاهی مخصوص «قرمزدانه» محفوظ بمانند.

کلادیوم هرتولانوم (فیل گوش) Caladium hortulanum

آراسه ها

«کلادیوم» های دو رگه از گونه «کالادیوم بیکلر» برزیلی گرفته شده اند. مدت ها ظریف تر از آن تصور می شدند که بتوان آن ها را در آپارتمان نگه داشت اما در سال های اخیر نگهداری آن ها در آپارتمان ها روز بروز متداول تر می شود.

از سوراخ های این گیاه برگ های بزرگ نوک تیزی می روید که دم برگی دراز دارد و پهنه برگ با رنگ ها شفاف و متناقض مانند سبز و سرخ یا قرمز و سفید تزیین یافته است.

این برگ های ظریف با متن های رنگی خوشایند خود ارزش زینتی دارد. در دوره استراحت باید سوراخ های بی برگ و خشک آن ها را در گردی سیاه پوشانده و در جعبه ای قرار دهند و سرتاسر زمستان در محل گرمی نگه دارند.

در نیمه دوم اسفند ماه سوراخ‌ها را مجددا در گلدان می کارند و گلدان را با مخلوطی از خاک برگ رطوبت پذیر و مغذی پر کرده در نزدیکی رادیاتور می گذارند.

از این زمان به بعد باید گلدان در معرض نور فراوان قرار گیرد و هرگز آب آن کم نشود. شستن برگ ها به میزان یک یا دو بار در روز با آب نیمه گرم مفید است.

با شروع فصل پاییز باید به تدریج آب دادن به گیاه کم شود و بالاخره متوقف گردد.«کالادیوم»ها را به مناسبت های مختلف در سبدهای گل و همراه با سایر گیاهان زینتی به کار می برند. در صورت مراقبت می توان آن ها را به مدتی طولانی در آپارتمان ها نگهداری نمود.