فلوریداسیون

فلوریداسیون

به افزودن فلوئور به آب فلوریداسیون گویند تا در صورت فقدان عناصر معدنی با مقدار کم، غلظت آنها را بالا ببرد.

این عمل شیوع به افزودن فلوئور به آب پوسیدگی دندانی را نیز کاهش می دهد.

در ۱۹۱۶ م ثابت شد که وجود فلوئور در آب آشامیدنی می تواند از پوسیدگی دندان در کودکان در حال رشد، جلوگیری کند. از آن زمان مطالعات همه گیر شناسی متعددی نشان داده است شیوع پوسیدگی دندانی بچه ها در مناطقی که حداقل ۱ میلی گرم فلوئور به ازای هر لیتر آب (ppm 1) دارند نسبت به مناطقی که فقط مقدار کمی فلوئور در آب آشامیدنی شان وجود دارد کمتر است.

نظر بر این است که فلوئورها روی سطح تاج دندانی که در حال رشد است، رسوب می کنند و از این طریق عمل ضد پوسیدگی خود را ظاهر می سازند.

البته در مطالعات مختلف هنوز این شبهه وجود دارد که آیا واقعا افزودن فلوئور به آب سبب کاهش شیوع پوسیدگی دندانی کودکان می شود یا خیر.

در این میان با توجه به بهبود اطلاعات در مورد بهداشت دندان بین افراد جامعه، آموزش بهتر بهداشت، استفاده از ژلهای فلوئوردار برای دندان کودکان، استفاده از محلولهای دهانی فلوئوردار عواملی هستند که تعیین سهم نسبی افزودن فلوئور به آب در بهداشت دندان را دشوار می سازند.

فلوئور در حال حاضر به عنوان یک عامل ضد پوسیدگی پذیرفته شده است ولی ایرادی که به این فرایند گرفته می شد این است که با این کار احتمال دارد کودکان و برخی افراد که آب آشامیدنی فلوئوردار مصرف می کنند دچار فلوروزیس (افزایش فلوئور در بدن) شوند.

ایراد جدی تر این است که در یک مطالعه، فلوئوریداسیون خطر مرگ در اثر سرطان را به میزان ۵%، در ۲۰ شهری که با آب فلوئوردار خورده می شوند افزایش داد. تنها واقعیت قطعی در مورد فلوئوریداسیون آب این است که حتما شیوع پوسیدگی دندانی کودکان را کاهش می دهد.

انواع فلوئورهایی که برای فلوئوردار کردن آب به کار می روند شامل: هیدروفلورو سیلسیلیک اسید، فلورید سدیم و سیلیکو فلورید سدیم است.