آیدانا | شما آنچه هستید که میخورید
کاربر ۱۰ 
مشکلات دوست یابی در کودکان و نگه داشتن دوستانشان جای بحث زیادی دارد مطالب مربوطه را با دقت مطالعه کنید.
امروز بریجیت نمی خواست با من بازی کنه، فقط می خواست با سامانتا حرف بزنه!» کودکان، امروز با هم دوست گرمابه و گلستان هستند و فردا دشمن خونین می شوند و هر کسی که با آنها امروز از مدرسه به خانه می آید دوست «لحظه» است. بدین ترتیب، گردهمایی ها و گروه های دوستان، مدام تشکیل می شوند و از هم می پاشند.
بعضی از کودکان یک گروه، دوستان زیادی دارند که می آیند و می روند، ولی بعضی دیگر از آنها چند دوست نزدیک دارند که به نظر می رسد از یکدیگر جدایی ناپذیرند. «تنها»های طبیعی هم وجود دارند که ترجیح می دهند با خودشان تنها باشند، و علایق خود و خلوت کردن با خودشان را ترجیح می دهند.
کودکانی نیز خجالتی هستند و دوست دارند دوستان بیشتری داشته باشند، ولی نمی توانند به خواسته شان برسند. دیگر کودکان، از جمع دور افتاده اند و گروه آنها را به عمد کنار گذاشته است. این کودکان مطرود هستند و ممکن است از اجتماع کناره گیری کنند، گوشه گیر شوند و یا از تماس با کودکان دیگر نیز خودداری کنند.
مشکلات دوست یابی در کودکان
والدین، زمانی که کودکشان برای دوست یابی و نگه داشتن آنها مشکل پیدا می کند، احساس ناتوانی می کنند. هر نوباوه ای نیازمند چند دوست خوب و یا گروهی است که بتواند آنها را متعلق به خودش بداند؛ زیرا با داشتن آنها می تواند چیزهای زیادی درباره خودش بیاموزد.
نقش والدین در کمک به کودکشان برای به وجود آوردن دوستی، بسیار مهم است. هنگامی که کودک، در این زمینه احساس مشکل می کند بسیاری از موقعیت های اجتماعی می تواند برای کودکی که نمی داند چه طور رفتار کند و یا چگونه کلمات مناسب را به کار گیرد، مشکل آفرین باشد.
مشکلات دوست یابی در کودکان : راه را برای دوستیها هموار کنید.
برای کودکان، در تمام سنین، تجارب زودهنگامی را فراهم کنید. اگر کودک خردسالی، امکان برقراری ارتباط با دیگران را نداشته باشد، نمی تواند بیاموزد که چه طور در اجتماع رفتار کند. به او مهارت های اجتماعی را بیاموزید و هنگامی که دوستی اش خاتمه یافت و یا احساس اشکال می کرد، به او کمک کنید.
برای زمان بازی خردسالان و کودکان قبل از سنین مدرسه، برنامه ریزی کنید. اطمینان یابید که کودک نوپای شما فرصت های زیادی دارد که با دیگر کودکان باشد.
اگر در محلی که زندگی می کنید کودکان زیادی نیستند، کودکان را برای بازی دعوت کنید. موقعیت و زمان بازی را تا هنگامی که روابط تثبیت نشده اند و بزرگسالان نیز علاوه بر کودکان، همدیگر را نشناخته اند، محدود کنید. بر روی اولین تجارب کودکان نظارتکنید و آماده باشید تا با دخالت در کارشان، بازی آنها را تسهیل کنید.
در فعالیت های خانوادگی وارد شوید. اجتماع چند گروه خانواده فرصت خوبی را برای وارد کردن کودکان در موقعیت های اجتماعی به همراه کودکان سنین مختلف فراهم می کند. این موقعیت ها به او فرصت می دهد که مهارت های اجتماعی را به کار گیرد و در عین حال، نظاره گر ارتباط شما با مردم دیگر باشد.
همچنین، گردش های خانوادگی باعث ایجاد پیوندهای عمیق داخل خانواده می شود و بعدها که کودکتان باید در مقابل فشار گروه همسالان ایستادگی کند، نتیجه خودش را نشان خواهد داد.
فشار را بردارید. کودک را در مقابل مردم، انگشت نما نکنید: «نمی تونی به داییت سلام کنی؟» یا «برای همه از یک تا ده بشمر.» هر چه قدر کودک در موقعیت های اجتماعی به خودش توجه بیشتری داشته باشد، برای او مشکل تر خواهد بود که احساس راحتی کند.
به کودک برچسب نزنید. توصیف کودکتان به عنوان خجالتی، تنها، ساکت و یا سرد، روشی غلط است که بعد تاوانش را پس خواهید داد. برای نمونه، در حال گذشتن از کوچه هستید و به آشنایی برمی خورید.
مایکل دو ساله، در سلام کردن و یا حتی نگاه کردن به فرد آشنا تردید دارد. روبه فرد آشنا می کنید و می گویید: «مایکل خجالیته!»؛ ولی نمی دانید که با برچسب زدن به کودکتان، رفتار او را تقویت می کنید. عینا زمانی که به کودکتان برچسب انزواطلب و یا دچار مشکل در دوست یابی را می زنید، رفتار اجتماعی نامناسب را در او بر می انگیزید.
می توانید با گفتن جملاتی او را تشویق کنید که اجتماعی تر باشد: «تازه الان دیده تتون. چند دقیقه طول میکشه تا بهتون عادت کنه» به جای اینکه بگویید: همیشه همینطوره. با آدمهای دیگه صحبت نمیکنه).
در پی یافتن علت ها باشید.
اگر کودکتان در ایجاد و نگهداری دوستی ها مشکل دارد بکوشید علت آن را دریابید. آیا آن قدر حساس است که همیشه احساساتش جریحه دار می شود و دوستانش را از دست می دهد؟ آیا ساکت است و نسبت به ارتباط با دیگران بی تفاوت است؟ آیا تهاجمی و قلدر است و به همین علت، کودکان دیگر نمی خواهند با او باشند؟ آیا از بودن را ندارد؟ مهارت های اجتماعی برخوردار نیست؟ آیا مهارت های لازم برای یک دوست با وفا بودن را ندارد؟
برای حل مشکلات دوست یابی در کودکان و نگه داشتن دوستان با کودک صحبت کنید.
اگر کودکتان معنای سخنان شما را در می یابد، بنشینید و در مورد وضعیت، با او صحبت کنید. مادر کاتلین وقتی شنید که دخترش به یک مهمان امر و نهی می کند، او را از اطاق بیرون کشید و به آرامی به او پیشنهاد کرد که به مهمان اجازه دهد فعالیت بعدی را او انتخاب کند. آن شب، دوباره با همدیگر صحبت کردند و مادرش تغییر رفتار او را تحسین کرد.
دقیق باشید. درباره رفتارهایی که مشاهده میکنید و اینکه چگونه موجب تاثیرگذاری بر روابط می شوند، گفتگو کنید.
درباره دوستی صحبت کنید. اگر کودک به دلیل تمام شدن یک رابطه دوستی، از نظر روانی آسیب دیده است، درباره وضعیت دوستی ها و اینکه چه طور در طی سالها دوستان زیادی خواهد داشت که بعضی از آنها به مدت طولانی و بعضی از آنها تنها مدت کوتاهی دوست او خواهند بود، گفتگو کنید. به او بگویید که اغلب مردم، انواع زیادی دوست مانند: یار ورزشی، هم درسی و تعداد کمی یاران مورد اعتماد، دارند.
مشخصات یک دوست خوب را بگویید. از کودک بخواهید نام یکی از همکلاسی هایش را که همه او را دوست دارند، بگوید و سپس درباره خصوصیات او چنین بپرسید: چه طور رفتار می کند؟ چه کارهایی انجام می دهد؟ ویژگی های یک دوست خوب چیست؟ کدامیک از این ویژگی ها را کودک شما دوست دارد، داشته باشد؟
هدف های دوستی را تعيين کنيد.
با همدیگر در این مورد صحبت کنید که دوست دارد چه مهارت های اجتماعی و چه طور دوستی هایی را داشته باشد. بیشتر کودکان می توانند به آسانی، کودکانی را که دوست دارند با آنها دوست باشند، نام ببرند.
الگوی خوبی باشید.
کودک شما خواهد کوشید تا دقیقا مانند شما رفتار کند. بنابراین، به یاد بسپارید که زمانی که شما را در حال خوش آمدگویی به مردم، گفتگوی تلفنی، خرید، بازی و یا انجام هر کار دیگری با مردم می بیند، الگوی رفتار اجتماعی را به او نشان می دهید. اگر خجالتی بودن یکی از مشخصات شماست، او ممکن است از خجالتی بودن شما تقلید کند و بنابراین، شاید لازم باشد که این مشخصه خودتان را تغییر دهید.
به یاد بسپارید که مهارت های اجتماعی دیگری هستند که شما به طور ناخودآگاه در حال آموختن آنها به کودکتان هستید، حتی اگر ترجیح می دهید که آنها را یاد نگیرد.
با ایفای یک نقش، کودکتان را آموزش دهید.
اجرای نمایش، فرصتی عالی در اختیار شما قرار می دهد که روش های مناسب رفتار با دیگر مردم را، به کودک ارائه دهید. از کودکتان بخواهید که آنها را طوری که مشکل ایجاد نکند، تمرین کند. در ابتدا موقعیت های ساده ای را نشان دهید و سپس آنها را پیچیده تر کنید.
موقعیت ها می تواند شامل دعوت یک دوست به بازی، رد یک دعوت، مخالفت مسالمت آمیز، صحبت با تلفن، خوش آمدگویی به میهمانان، گفتگو با کودکان و بزرگسالان و یا نمونه ای از یک ورزشکار خوب باشد. نقش ها را بین خودتان عوض کنید.
مهارت های گفتگو را آموزش دهید. موارد زیر را تمرین کنید: سلام کردن، معرفی خود، پرسیدن پرسش های خاصی برای ادامه یافتن گفتگو (مثلا، چه خبر؟ دیگه چطوری؟)، پاسخگویی به مردم … و به کودک، مهارت هایی را آموزش دهید که دیگران دوستش داشته باشند.
افرادی که دیگران آنها را دوست دارند، کاری میکنند که دیگران به آنها علاقه مند شوند و در بین دوستانشان احساس ویژه بودن کنند. نام ها را به خاطر می سپارند و در مورد دیگران پرسش هایی می کنند. تعارفاتشان دلنشین است و در برابر دیگران شنونده خوبی هستند. این ویژگی ها را برای کودکتان شرح دهید و آنها را با هم تمرین کنید. سپس، آنها را به دیگران نشان دهید و کودک را برای اینکه خودش آنها را تمرین می کند، تحسین کنید.
تکرار نامها را آموزش دهید. نقش معرفی کردن افراد را گوشزد کنید و به کودک بگویید که نام دیگران را تکرار کند تا اطمینان یابد که آنها را به خاطر خواهد آورد. افزون بر آن، شخص دیگر لذت می برد که کودک آنقدر مبادی آداب است که می خواهد اسمش را درست یاد بگیرد. همچنین، به کودک بیاموزید که پذیرفتنی است که بعد از معرفی شدن به فردی، دوباره از او بخواهید نامش را تکرار کند.
فرصت هایی را برای تمرین ارائه دهید.
در زمینه حل مشکلات دوست یابی در کودکان به کودک فرصت دهید تا مهارت های جدیدش را به کار گیرد. بدون مجبور کردن، او را تشویق کنید که دوستان دیگر را برای بازی دعوت کند. به او پیشنهاد کنید که با هم فیلم ببینند، ساندویچ بخورند و یا با هم به تماشای فوتبال بروند.
به سوی موقعیت های طولانی تر و کمتر برنامه ریزی شده، بروید. به تدریج، زمانی راکه کودکان با هم سپری می کنند، زیاد کنید. برای مثال، به او پیشنهاد کنید دوستی را بعد از مدرسه برای بازی دعوت کند و یا اینکه شب را با او بگذارند.
ابتدا فعالیت های ویژه ای را پیشنهاد کنید تا با آنها زمان را پر کنید؛ مانند: پختن شیرینی با شما و یا رفتن به پارک. سپس خودتان را از برنامه بیرون بکشید، ولی آماده باشید که زمان خالی آنها را با یک پیشنهاد خوب پر کنید: «چطوره تیله بازی کنین، یا اینکه نقاشی بکشین؟ »
چند تا از بچه های دور و بر را برای بازی دعوت کنید. کودکانی که در جمع های بزرگ، ناراحت هستند ممکن است در یک گروه کوچک کاملا راحت باشند. با اینکه ترتیب دادن چنین اجتماعاتی مشکل است، ولی بکوشید کودکان متعددی را برای گذراندن شب با تماشای فیلم و یا درست کردن بستنی، دعوت کنید.
نظارت کنید و پسخوراند بدهید.
بگذارید کودک بداند چه کاری دارد می کند؛ این کار را با دادن نمره، انجام ندهید، بلکه به او بگویید.
از تحسین استفاده کنید. چند کلمه تحسین آمیز به کار ببرید تا به کودک بگویید چه قدر خوب با دوستش کنار آمده، با میهمان صحبت کرده و یا اینکه در موقعیت های اجتماعی چه قدر هوشمندانه عمل کرده است.
مشکلات را تعیین کنید و راه حل هایی پیشنهاد دهید. هر موقعیت منفی، می تواند فرصتی برای آموزش رفتاری جدید باشد. اگر کودکتان در برابر مهمان گستاخ است، لحظه ای با او صحبت کنید و رفتار بد او را یادآوری کنید: «با دوستت خوب رفتار نمیکنی. باید بذاری یه بار بازی کنه» اگر او گفت که خسته است و یا اینکه اوقاتش تلخ است بگویید: «ممکنه چیزی که میگی درست باشه؛ ولی باید که خوب رفتار کنی. بیا ببینیم چه طوری می تونی.» این روش به او فرصتی برای عوض شدن میدهد.
به او اطمینان بدهید. گاهی دوستی ها ادامه نمی یابند و حفظ ارتباط، ممکن است کاملا در کنترل کودکتان نباشد. او را مطمئن سازید که این گونه مسایل، هرازگاهی اتفاق می افتد، ولی در آینده دوستان پایدارتری خواهد یافت.
بارها و بارها بكوشید.
دوستی های پایدار هرگز یک روزه به دست نمی آید، بلکه نیازمند ارتباطات مکرر، تجربیات مشترک و علاقه است. بگذارید کودکان، مداوم با همدیگر باشند و حداکثر تلاش خود را به کار گیرید.
