از مشکلات روزمره بچه ها (پارت چهارم)

در ادامه پارت سوم مشکلات روزمره بچه ها همراه ما باشید. برای کسب اگاهی بیشتر درباره مشکلات کودکان به مقاله های مرتبط مراجعه کنید.

سؤال کردن امری طبیعی و عادی است و بخش مهمی از رشد کودک را تشکیل می دهد. سؤالها باید در سطحی متناسب با فهم و رشد کودک و با حساسیت و تو نسبت به معنی واقعی آنها پاسخ داده شوند. پاسخ دادن به این سؤالات، افزون ب اطلاعات دادن به کودک، فرصتی نیز برای تربیت او در اختیار ما قرار می دهد. همچنین طریقه پاسخ دادن به این پرسش ها  روی سؤالاتی که بعدا توسط کودک پرسیده خواهند شد، تأثیر خواهد گذاشت.

یکی از مهمترین کارهایی که والدین برای برانگیختن فرآیند یادگیری زبان و حس کنجکاوی کودک می توانند انجام دهند، پاسخ دادن به تمام پرسش های کودک است. کودکان در حدود دو تا سه سالگی در مورد همه چیز می پرسند. و اگر شما همیشه برای پاسخگویی آماده باشید، سؤالات کودکان با بزرگ شدنشان، سنجیده تر و عمیق تر خواهد شد.

با این حال، بعضی از کودکان در مدتی کوتاه، بارانی از پرسش های ریز و درشت را بر سرما فرو می بارند؛ به طوری که خارج از حد تحمل ما می شود و گاه نیز پرسش هایی مطرح می شود که جواب آنها نیاز به تأمل و تحقیق دارد. هنگامی که پرسش های آنها شروع می شود، تقریبا غیرممکن است که بتوان آنها را متوقف کرد. به ویژه هنگامی که کودکان واقع در پی کسب اطلاعات نیستند و فقط سؤال می کنند چون می خواهند توجه اطرافیان را به خودشان جلب کنند، از موقعیتی بگریزند و یا این که ما را از کوره به در ببرند.

روش های پیشنهادی زیر، بدین منظور طراحی شده اند که چگونه پرسش های کودکتان را به نحوی مفید و مؤثر پاسخ دهید و چگونه با کودکی که واقعا سؤال نمی کند و  از آن برای مقاصد دیگر سود می جوید، برخورد کنید.

 مشکلات روزمره بچه ها: از گفتار برای برانگیختن حس کنجکاوی کودک استفاده کنید.

با مدتها پیش از این که کودک شروع به پرسیدن سؤالات واقعی کند، فرض کنید که او برای به دست آوردن اطلاعاتی در مورد جهان اطرافش سؤال می کند (منظور این است که مثلا اگر کودک صرفا برای جلب توجه سؤال میکند، شما طوری پاسخ دهید که انگار او می خواهد دائما اطلاعاتی دریافت کند.). برای گفتگو در مورد چیزهایی که هر دو می بینید و یا کارهایی که انجام می دهید، از زبان بچه گانه استفاده نکنید؛ بلکه زبان محاوره معمولی خودتان را به کار ببرید. اشیا و کارها را اسم گذاری کنید. طوری صحبت می گیرند. کنید که به نظر برسد او مسایل را می فهمد. فراموش نکنید که کودکان، زبان را از شما یاد می گیرند.

به محتوای پرسشها پاسخ دهید.

دقیقا به سؤال کودک گوش کنید و بکوشید به سؤال اصلی و محتوای واقعی آن جواب دهید. در این گونه موارد، سعی نکنید با گفتن اولین چیزی که به ذهنتان می آید، به اصطلاح او را از سر خودتان را کنید. از سوی دیگر، کوهی از اطلاعاتی که برای درک آنها آمادگی ندارد، روی سرش نریزید.

 برای پرسیدن زمان تعیین کنید.

زمانی که کودک چهارساله شما، بارانی از سؤالات را بی پروا برسر شما فرو می بارد، و شما را آزار می دهد، زمانی را برای طرح پرسش ها تعیین کنید. برای مثال، می توانید بگویید: «تام، تا پنج دقیقه می تونی هر سؤالی رو که دوست داری و به فکرت میرسه بپرسی. بعد از پنج دقیقه، من دیگه نمیتونم به سؤالاتت جواب بدم. خب حاضری؟ بپرس!»

برای حل مشکلات روزمره بچه ها اجازه ندهید که «چراها» به صورت یک راه فرار دربیاید.

کودکان بزرگتر، معمولا از پرسیدن، برای طفره رفتن از زیر بار مسؤوليتها استفاده می کنند. برای این که با این روش کودکان کنار بیایید، دستورات خود را بسیار روشن به آنها بدهید. اگر جواب آنها این است که «چرا من باید این کار را انجام دهم؟» دستور را با دادن یک توضیح کوتاه و مجمل دوباره تکرار کنید: «زمان بازی تموم شد، چون موقع خواب شده.» اگر کودک مقاومت کردن و از روش «سوزن گرامافون، گیر کرده استفاده کنید.

اگر فکر میکنید کودک می خواهد با سؤال کردن، از انجام کار شانه خالی کند، به جای پاسخ دادن به سؤال دستور خود را چندبار به صورت کاملا همانند تکرار کنید (حتما باید الان بیای تو! حتما باید الان بیای تو!…….. و از شگرد «نادیده گرفتن» استفاده کنید.

سؤال کودک را نادیده بگیرید.

اجازه ندهید که او با پرسش های خود، شما را تحت سلطه درآورد. به جای پاسخ دادن به سؤال او، دوباره دستور قبلی خود را تکرار کنید. هر بار که کودک بدون چون و چرا دستور شما را اطاعت کرد، او را تحسین کنید. همچنین ممکن است روش های کسب آرامش تدریجی شش ثانیه ای به شما کمک کند.

کار را با محرومیت موقت یا تصحیح بیش از حد پیگیری کنید. برحسب دستوری که داده می شود، معمولا این دو روش مؤثر واقع می شوند. با این حال، اگر در مورد شما این طور نیست، باید مشکل برنامه ریزی خود را با یک رویکرد قدم به قدم حلون کنید. در مواردی ممکن است به کمک تخصصی نیز نیاز داشته باشید.

مشکلات روزمره بچه ها: کودک ریخت و پاش هایش را جمع و جور نمی کند.

شما نیز ممکن است مانند بسیاری از والدین فکر کنید باید اسم کودک شما را طوفان تورنادو می گذاشتند. گاهی به نظر جالب می رسد که چطور این موجودات کوچک می توانند در چنین زمان کوتاهی تمام چیزهای یک اتاق را به هم بریزند.

کودکان دوست دارند چیزها را به هم بریزند و کودکان خردسال تر اصلا فکر نمی کنند چیزها را به هم ریخته اند: آنها هر چقدر چیزهای بیشتری برای بازی کردن دور و برشان باشد، سرگرم تر می شوند و بیشتر لذت می برند.

بعد از مدتی خانه شما شبیه حراجی های لباس یا اسباب بازی می شود و شما همیشه در حال غر زدن سر کودک هستید که چیزهایی را که ریخته است، جمع و جور کند و یا این که خودتان آنها را جمع می کنید.

در این صورت، شما باز هم یک مسؤولیت دیگر را که نباید بر عهده می گرفتید، برعهده گرفته اید و از همه بدتر این که، کودک می فهمد کسی هست که پشت سرش چیزهایی را که ریخته است، جمع کند.

هر کس می تواند و باید مسؤول تمیز کردن ریخت و پاش های خودش باشد. به کودک خود اهمیت مراقبت از وسایل و گذاشتن آنها در محل مخصوصشان را یاد دهید. او با پیدا کردن سریع وسایلش و غروری که این مرتب بودن به او می دهد، در واقع خودش جایزه اش را گرفته است.

گاهی صرفأ لازم است که شما به اصطلاح چوب به زمین بکوبید: «این خانه باید این طور باشه که همه ما خودمون وسایلمون را جمع کنیم!» به طور ایده آل این قانون باید از ابتدا، جزء طبیعی زندگی باشد. اگر چنین نیست، می توانید با بکارگیری یک یا چند مورد از راه حل های زیر، موقعیت را اصلاح کنید.

برای حل  مشکلات روزمره بچه ها از پیش برنامه ریزی کنید. 

محل های جداگانه ای را برای اسباب بازی ها، لوازم ورزشی و لوازم هنری و… کودک تعیین کنید. جعبه های کفش می توانند برای نگهداری اشیاء کوچکتر به کار روند و می توان از جعبه جواهرات برای نگهداری اشیاء با ارزش استفاده کرد.

برای اشیاء بزرگتر، تاقچه، کابینت یا کمد مناسب تر از جعبه های اسباب بازی بزرگ هستند که در آنها اسباب بازی ها به هم ریخته می شوند و می شکنند. سطلهای پلاستیکی آویزان شونده، محل مناسبی برای اسباب بازی های با قطعات فراوان هستند. به هر شکل که در مورد این مسائل تصمیم می گیرید، هدف شما باید این باشد که هر چیز جای معینی داشته باشد.

محل اشیاء را طوری قرار دهید که در دسترس کودک باشد. اتاق را از چشم کودک نگاه کنید و مطمئن شوید که تاقچه ها، کابینت ها، جارختیها و طبقه های کمد طوری قرار گرفته است که کودک می تواند به آسانی به آنها دسترسی پیدا کند.

به محلها برچسب بزنید. محل هر چیز را با برچسب (اتیکت)، حروف چسبان و یا حتی عکس مشخص کنید. به این ترتیب، کودک یکی از فایده های حروف الفبا را نیز یاد خواهد گرفت!

 به کودک آموزش دهید و او را زیر نظر بگیرید.

برای کودکانتان الگوی عملی باشید. بدین معنا که شما خودتان باید مرتب و منظم باشید و بر کار آنها نیز نظارت کنید. کودکانی که هرگز در عمرشان مرتب نبوده اند نمی توانند در یک چشم به هم زدن همه جا را مرتب کنند.

همچنین آنها نمی دانند که چه باید بکنند. تمام کودکان – بزرگ و یا کوچک – باید بدانند که انتظارات شما دقیقا چه هستند. آیا اتاق فقط باید جلوی چشم شما تمیز باشد و یا این که حتی پشت درهای بسته هم باید اتاق تمیزی داشته باشند؟

به خاطر بسپارید که کودک به تدریج یاد می گیرد که شما چه می خواهید و بنابراین شما باید در انتظاراتتان واقع بین باشید. و آماده باشید که گاهی به کودک کمک کنید. حتی مرتب ترین کودکان نیز برای جمع کردن اسباب بازیهایی که دارای قطعات متعدد هستند، نیاز به کمک دارند تا قطعات گر نشوند.

روش زیر را که ما از مادر یک کودک دوساله یاد گرفته ایم، امتحان کنید: از کودک خواسته شد که به بهترین وجه اسباب بازی هایش را جمع کند و سپس مادرش برگشت تا با هم قطعات اسباب بازی را سوار کنند. به تدریج که کودک مهارت پیدا کرد، توانست قطعات بیشتری از اسباب بازی را سوار کند و نهایتا توانست خودش این کار را با احساس غرور خاصی به تنهایی انجام دهد. و در کودک عادت ایجاد کنید. کودک خود را تشویق کنید که وسایلش را بلافاصله بعد از بازی، جمع کند. در مورد کودکان نوپا می توانید چنین کنید: یکی شما بردارید، بی کودک بردارد و بخوانید: «ما چیزامونو این جوری جمع می کنیم، ما چیزامونو ان جوری جمع می کنیم…»

هنگامی که جمع کردن و برداشتن از روی زمین را یاد گرفت هدف بعدی این است که به او یاد دهید آنها را کجا بگذارد. اگر این آموزش را ان ابتدای زندگی کودک آغاز کنید، او به این نتیجه خواهد رسید که این کار جزء طبيع بازی کردن با کار کردن است.

مشکلات روزمره بچه ها: روشن صحبت کنید.

هنگامی که می خواهید کودکتان وسایلش را جمع و جور کند، به روشنی و با لغات ساده به او بگویید که دقیقا چه کاری را باید انجام دهد: «مارسی، لطفا تمام اسباب بازیهارو جمع کن و اونارو مرتب داخل طبقه مخصوص اسباب بازی ها بذار!» با لحنی مهربان ولی قاطع صحبت کنید و هرگز با تحکم فرمان صادر نکنید. اگر کودک پاسخ نداد، در خواست خودتان را پنج ثانیه بعد مجددا تکرار کنید. اگر با این که می دانید هر دو بار را شنیده است، هنوز واکنش نشان نمی دهد، پی آمدهای کارش را به او نشان دهید.

 پی آمدهای کار کودک را به او نشان دهید. 

برای اینکه دستورات شما معنی دار باشند، کودک باید بداند که اگر او کاری را که شما خواسته اید، انجام ندهد، جای بحث ندارد. شما آن کار را به جای او انجام نخواهید داد و او پی آمدهای کارش را بلافاصله خواهد دید. این پی آمدها می تواند به صورت محرومیت موقت، گرفتن دست کودک و مجبور کردن او به انجام کارها و یا تصحیح بیش از حد باشد.

روش دیگری را می توانید هنگامی که به خانه آمدید و متوجه شدید کودک وسایلش را جمع نکرده است، به کار برید. به او به تدریج بفهمانید که هر چیز را که تا انتهای روز جمع نکند، برای مدتی، مثلا یک هفته، مال شما خواهد شد. این وسایل را تا مدت معین در جعبه مخصوص (جعبه جریمه) بگذارید و اطمینان حاصل کنید کودک می داند که اگر این امر دوباره اتفاق بیفتد، مجددا جریمه خواهد شد.

از تحسین و تقویت استفاده کنید. هنگامی که رفتار کودک خوب است، او را تحسین کنید. تشویق در این مورد نیز، مانند تمام موقعیتهای دیگر، مفید خواهد بود. همیشه، به کودک بگویید که چقدر خوشحال هستید که او وسایلش را جمع می کند. بار دیگر که او به تنهایی این کار را انجام داد، به او بگویید که چه کار بزرگی انجام داده است؟

وقتی کودک بعد از اینکه وسایلش را مرتب کرد توانست به راحتی چیزی را که به دنبالش می گردد، پیدا کند، او را تشویق کنید. و با جوایز او را تقویت کنید: «آفرین که بدون اینکه من بگم وسایلت رو جمع کردی.

«جایزه ات اینه که حالا بیایی بستنی بخوری.» یا این که: «جایزه ات اینه که بیایی بازی ای که دوست داری با هم بکنیم.»

پیشگیری کنید و انگیزه بدهید.

با استفاده از تخیل خود، احساس مرتب بودن را در کودک برانگیزید. و از زمان سنج (تایمر) استفاده کنید. کودک بزرگتر را وادارید که «رکورد جهانی زمان جمع و جور کردن» را بشکند. با استفاده از زمان سنج (تایمر) یا کرونومتر زمان جمع آوری او را اندازه بگیرید.

از کودک بخواهید شما را غافلگیر کند. بعضی از کودکان دوست دارند ناگهان شما را غافلگیر کنند. به آنها بگویید برای پنج دقیقه اتاق را ترک می کنم؛ می خواهم ببینم، هنگامی که بر می گردم مانند جادوگرها به سرعت تمام اسباب بازیها را سرجایشان گذاشته ای یا نه! و بازرسی کنید.

وانمود کنید که کارآگاه مشهوری هستید و به دنبال وسایلی می گردید که سرجایشان نیستند. یا اینکه نقش بازرسی را بازی کنید که می خواهد بداند جای صحیح اشیاء کجاست. و از قانون «بیرون آوردن» استفاده کنید. اگر کودک شما دوست دارد هر بار که بازی می کند، همه اسباب بازیهایش را با هم بیرون بیاورد، به او بگویید که قوانین تغییر کرده اند.

از این به بعد اگر می خواهد که یک اسباب بازی را بردارد، باید اسباب بازی قبلی را سرجایش بگذارد. این روش زمانی که چند کودک در یک اتاق بازی می کنند نیز کمک می کند. هر کودکی که یک اسباب بازی را بردارد، باید اسباب بازی قبلی را سرجایش بگذارد.  در انتهای بازی نیز آنها را به محل قبلی شان بازگرداند.

«مبادله پایاپای». این روش، به ویژه در مورد کودکان خردسال مفید است. هر از چندگاه، اسباب بازی هایی را که کودک به تازگی با آنها بازی نکرده است…، جمع کنید، آنها را در محل مخصوصی بگذارید و وانمود کنید این یک مغازه مبادله پایاپای است.

به او بگویید، هر هفته پس از آنکه وسایلش را جمع کرد، می تواند یک اسباب بازی بدهد و یک اسباب بازی دیگر بگیرد؛ بدین ترتیب، اسباب بازی جدید برایش تازگی نیز خواهد داشت.

کودک آداب نمیداند؟

«جو، صاف بشین. پات رو از رو میز بردار!». «دنیس، با دستت غذا نخور، با چنگال بخور!». «جوناتان، وسط حرف کسی نپر!». احتمالا این حرف ها به نظرتان آشناست.

آداب معاشرت به این دلیل بوجود آمده اند که مناسبات انسانی را دلپذیرتر می کند؛ در فردی که با آنها ارتباط برقرار میکنید، احساس خوشایندی پدید می آورد و رفتار شایسته ای را در موقعیتهای خاصی ارائه می دهد. از همه مهمتر آنکه رفتار خوب، نشان دهنده اهمیتی است که برای دیگران قایل هستید.

سعی کنید با الگو قرار دادن خودتان و نشان دادن نقش مهم آداب معاشرت و اینکه آنها چه رفتاری را در پیش گیرند، به کودکتان کمک کنید که رفتار خوبی داشته باشد.

سعی کنید که انتظاراتتان را از او واقع بینانه کنید و انتظاری متناسب با سن و مرحله رشد او داشته باشید؛ در ضمن، توانایی های او را نیز دست کم نگیرید. البته، از او بخواهید که به دوست شما لبخند بزند و به او سلام کند، ولی هدف دراز مدت شما آن است که به کودک کمک کنید تا با رفتاری خوشایند و شایسته، خودش نیز از ارتباط متقابل با افراد لذت ببرد.

 خودتان به آن چه می گویید، عمل کنید.

رفتار خوب، از خانه آغاز می شود و اگر کودک شما الگوی عملی درستی داشته باشد، به سرعت از آن تقلید خواهد کرد. نگاه منصفانه ای به رفتار خودتان بیندازید و از خودتان بپرسید که آیا درست رفتار می کنید یا نه! اگر رفتار شما با او یا دیگران خوب نیست، کودک نیز به جای اجرای دستورات شما، همان رفتار را نشان خواهد داد. همواره به گونه ای رفتار کنید که دوست دارید کودکتان رفتار کند.

 مشکلات روزمره بچه ها: هربار، بر یک رفتار متمرکز شوید.

بسیار مؤثرتر است که در یک زمان روی یک مشکل خاصی تمرکز کنید تا اینکه بخواهید یکباره همه چیز را عوض کنید. دستورهای زیاد در یک زمان، می توانند اثر معکوسی بر روی کودکان داشته باشند. اگر می خواهید، در آغاز به کودک خود واژه هایی مانند «خیلی ممنون» و «لطفا» را بیاموزید، باید پیش از آنکه به سراغ رفتار و واژه های جدیدتری بروید، روی آنها به حد کافی کار کنید.

از کودک خود انتظار داشته باشید و شرایط آن را فراهم کنید.

به کودک خود بفهمانید که آداب، بخش مهم و ضروری زندگی است. بهترین کار این است که هرگاه کودک به هر یک از آنها عمل کرد، او را تحسین کنید. در صورت لزوم، در موردرفتاریدکودک با او صحبت کنید.

افراد خوش رفتار و مؤدب را به کودک نشان دهید. در مورد کودکان خردسال تراز روش هایی استفاده کنید تا آدابی که یادگرفته اند را به کار ببندند:

از واژه هایی مانند: «آدم خوبا، حرف خوبا» و کلمات جادویی یاری بگیرید. از آنجا که آداب خوب، نشاندهنده توجه به افراد دیگر است، کودک خود را تشویق کنید که به آدم خوبا (آدم های خوب) بپیوندد و کمک کننده، مهربان، شنونده، خوب، مؤدب و… شود.

برای این که حرف خوبا (حرف های خوب) را بگوید، باید کاری کند که مردم دیگر، احساس خوبی پیدا کنند. هنگامی که به موقعیت خاصی نزدیک می شود، از او بپرسید که چه کاری می تواند انجام دهد و یا چه حرفی می تواند بزند تا باعث خوشحالی افراد دیگر شود. برای نمونه بگوید: «مادربزرگ»، واقعا شام خوبی بود. این روش جالبی است که به کودک یاد آوری کنید تا رفتار خوبی داشته باشد، بی آن که او را با گفتن این که چه کاری انجام دهد، دستپاچه کنید. می توانید فقط لبخند بزنید و بگویید:

«مارک، نمی خواهی یکی از اون حرف خوبا رو به خانم هارس بگویی؟»

به کودک خود بگویید، هنگامی که چیزی را می گیرد یا چیزی می خواهد، کلمه جادویی «لطفا» و «متشکرم» را بگوید. بدین ترتیب، او از به کار بردن این واژه ها لذت خواهد برد و از شما نیز همین انتظار را خواهد داشت.

قوانین را به صورت مثبت بیان کنید. به جای آنکه به کودک بگویید، چه کاری انجام ندهد، قوانین را به گونه دیگری بیان کنید: «لطفا فقط وقتی حرف بزن که دهنت خالیه»؛«دستمالت رو روی پات بذار»؛ «وقتی حرف بزن که کس دیگه ای حرف نمی زنه).

 نقش بازی کنید.

آداب خوب را، با تمرین آنها به صورت نمایش بازی کردن درموقعیتهای اجتماعی یاد دهید. نقشهایتان را عوض کنید تا گاه شما به جای کودک بازی کنید و گاه، کودک به جای شما بازی کند.

می توانید نقش بازی کردن را در حضور یکی از دوستانش نیز انجام دهید. کودک دیگری را به عنوان میهمان به منزلتان دعوت کنید و بگویید که همگی، می خواهیم بسیار مؤدب باشیم. سپس، بهترین رفتار را از خود نشان دهید.

تحسین کودکانتان برای رفتار خوبشان، می تواند باعث تشویق آنها به داشتن همه از تحسین استفاده کنید. روزه چنین رفتاری شود. همیشه به آنها بگویید که با ملاحظه و مؤدبانه رفتار کرده اند:

خیلی خوب بود که برای خانم فاکس یه صندلی آوردی!»

 مشکلات روزمره بچه ها: با یکدیگر مسابقه بدهید.

با کودکانتان بازی کنید به این صورت که هر کدام رفتار خوب دیگری را به هم بگویید. بدین ترتیب، هنگامی که آنها رفتار خوبی داشتند، مورد تحسین قرار میگیرند و همچنین است هنگامی که شما رفتار خوبی داشته باشید.

 بی توجهی کنید / تحسین کنید.

هنگامی که بیش از یک کودک در خانه است، بر روی نکات مثبت تأكید کنید. کودکی را که رفتار خوبی دارد، تحسین کنید و نسبت به کودک دیگری که رفتار خوبی ندارد، بی توجهی نشان دهید.

از علایم غیرکلامی استفاده کنید. با علامت خاصی مانند زدن به پشت کودک، می توان رفتار کودک را تحسین کرد، بی آنکه توجه مردم دیگر، جلب شود.

در آموختن آداب به کودک، از کشیدن جدول یاری بگیرید. برای نمونه، اگر در حال کار کردن بر روی آداب غذاخوردن هستید، جدولی بکشید و در آن فهرست تمام رفتارهای لازم را برای کودک بنویسید. برای نمونه: دستمال سفره روی پا باشد؛ از چنگال درست استفاده شود؛ کودک در هنگام تشکر از واژه هایی مانند خیلی ممنون و لطفا استفاده کند و هنگامی که غذایش تمام شد، بگوید: «اجازه میدید کنار برم؟»

در پایان هر وعده غذا، در ازای هر رفتار درست، پاداش دریافت خواهد کرد. هنگامی که در تمام مدت غذا خوردن، بدون اشتباه کارهایش را انجام داد، به او جایزه ای نظیر دسر بدهید. زمانی که در طی یک هفته، امتیازهای چشمگیری را به دست آورد، جایزه بزرگتری نظیر غذا در یک رستوران را خواهد برد.

رفتار بد را تصحیح کنید.

برای غلبه بر رفتار بدی که به شدت در کودک تثبیت شده است و یا کودک آن را از همسالانش فراگرفته است، روش های زیر را به کار گیرید: و از تمرین مثبت استفاده کنید. این روش به کودک شما کمک می کند که بفهمد، آسانتر

است که از آغاز، کارها را درست انجام دهد. اگر او چیزی می خواهد و «لطفا» نمی گوید، او را وادارید که این واژه را ده بار در جای مناسب به کار برد: «جنی، لطفا ده چیز بخوا و وقتی میگی که اونارو می خوای لطفا بگو. خیلی ممنون!» و پی آمدهای طبیعی کار کودک را به او نشان دهید.

اگر کودک شما از اجرای آداب غذاخوردن، خودداری می کند، نتیجه منطقی، آن است که تا وقتی تغییری در رفتارش نداده است، نباید غذا بخورد و یا اگر سر میز شام مدتی آرام ننشست، دیگر آن شب شام نخواهد داشت و یا فقط باید نان و پنیر بخورد.

 مشکلات روزمره بچه ها: کودک بر روی دیوار و میز و صندلی، مینویسد.

هرگاه که ماروین دوساله از جلو چشم ناپدید می شد، معمولا او را در حال تغییر دکوراسیون دیوار اتاق ها، با یکی از نقاشی های مبتکرانه و بی همتایش پیدا می کردند. با این که مادرش بارها به او گفته بود که این کار را نکند، اما ماروین همچنان به اینکار ادامه می داد. مادر ماروین از ما پرسید که چطور با این رفتار کودک و بعضی رفتارهای دیگر او کنار بیاید. در اینجا، پیشنهاداتمان را برای شما نیز شرح خواهیم داد.

روشن است که به کودکانی مانند ماروین باید گفته شود که نوشتن یا نقاشی کردن بر روی چه چیزهایی پذیرفتنی نیست و آنها باید دریابند که شما این حرف را کاملا جدی میگویید. اگر کودک از روی خشم، در مکانهای نامناسب می نویسد و نوشتن روی دیوارها، تنها نشانگر احساسات او نیست، باید به بخش تخریب اشياء مراجعه کنید.)

به او یاد دهید که در مکان های مناسب بنویسد.

به کودک خود بگویید که در کجا بنویسد و در کجا ننویسد. گردش دو نفره ای را دور منزلتان ترتیب دهید و مکان های مناسب و نامناسب برای نوشتن را به او نشان دهید؛ اگر کودک شما بزرگ است، او را وادارید که بگوید چرا این مکانها مناسب با نامناسب است.

برای او جایگزین هایی را فراهم کنید.

این روش، کلید تغییر رفتار کودک است. کودکان دوست دارند بنویسند و نقاشی کنند و آنچه مهم است، آنست که مجال انجام آن را داشته باشند.

برای آنها لوازم هنری تهیه کنید. یک قفسه وسایل هنری ترتیب دهید و در آن وسایلی بگذارید که هنگامی که احساس خلاقیت کودک طغیان کرد، بتواند بدون کمک شما آن را بروز دهد. مکانهایی را که او می خواهد کار کند، محدود کنید. برای نمونه، میز، آشپزخانه و کف اتاق خودش را به او نشان دهید و دستور دهید که این جاها تنها جاهایی اند که او می تواند، در آنها کار کند. به او بگویید، اگر لوازم هنری را به هر قسمت دیگر خانه ببرد، برای مدت معینی آنها را از دست خواهد داد. برای او وسایلی برای نوشتن فراهم کنید. انبار کوچکی از کاغذ، لوازم التحریر کهنه، پاکت نامه، دفترچه، ماژیک، مداد، خودکار و… برای او تهیه کنید و در دسترس او قرار دهید. کودکانی که به آنها مجال آزمودن این روش داده شده است اغلب، پیش از آنکه بتوانند بخوانند، شکل مخصوص نوشتن خودشان را اختراع کرده اند.

کودکان خردسال تر می توانند افکار خودشان را بلند بگویند و شما می توانید، آنها را برایشان بنویسید. کودکان بزرگتر می توانند، برای شما یادداشت تشکر بنویسند و یا فهرست خرید شما را تهیه کنند. می توانید، پیشنهاد کنید که کاریکاتورهای روزنامه هارا ببرد و زیرنویسی برای آنها تهیه کند. و برای او مکانهای دیگری برای نوشتن فراهم کنید.

جایگزین های دیگری را برای نوشتن و نقاشی کردن در اختیار کودک قرار دهید؛ همچون تخته سیاه، وایت بورد، کاغذهای کهنه، قسمت سفید پاکت نامه و تخته های مخصوص کودکان در مورد کودکانی که فضاهای گسترده و باز مانند دیوار را دوست دارند یک ورق کاغذ بسته بندی قهوه ای به عنوان صفحه نقاشی تهیه کنید و یا این که به او اجازه دهید با گچ، روی پیاده رو یا دیوارهای انبارتان بکشد.

 نظارت کنید.

این کار همیشه ممکن و یا لازم نیست؛ ولی بدیهی است که می توانید با نظارت بر نحوه بازی کودک از رفتار مخرب او جلوگیری کنید. ما عمیقا بر این باوریم که با آموزش روش های سازنده بازی می توانید، با هدایت انرژی های کودک، این مشکل را حل کنید. با او، روی طرحهای هنری، کار کنید و بازی مستقل او را زیر نظر بگیرید تا آنجا که مطمئن شوید مکان های مناسب برای فعالیت هنری را دریافته است.

پی آمدهای طبیعی کارش را به او نشان دهید.

اگر کودکتان به نوشتن روی دیوارها یا مبلمان ادامه می دهد؛ باید به او نشان دهید که رفتار او پذیرفته نیست و چنانچه ادامه دهد، پی آمدهایی را در بر خواهد داشت.

دست کودک را بگیرید.

اگر از راه رسیدید و دیدید که کودکتان مشغول نوشتن درمکان نامناسبی است، محکم بگویید:  نه! سپس دست کودک را برای سی ثانیه محکم و ناراحت در دستان خود بگیرید، به طوری که دیگر نتواند به کار خود ادامه دهد. در همان حال، به کودک تفهیم کنید که کاری که می کند، برای شما پذیرفته نیست و باید به آن خاتمه دهد.

از تصحیح بیش از حد استفاده کنید. به کودک بگویید که دیوار را کثیف کرده است و باید آن را پاک کند.

دست کودک را بگیرید و در حالی که کودک مشغول پاک کردن است، آن را به این سو و آن سو ببرید. به او چنین بگویید: «نه! نشد. یک لکه روشن روی دیواره. باید تمام دیوار رو دوباره پاک کنی تا یکدست بشه.» نظارت و یا گرفتن دست کودک را تا هنگامی که کودک خسته نشده است، ادامه دهید. اجازه دهید استراحت کند و سپس، دوباره شروع کنید. مجددا تکرار کنید که نباید روی دیوار بنویسد. و از محرومیت موقت استفاده کنید. اگر کودک بر انجام این کار ناخوشایند اصرار می ورزد او را برای مدتی روی یک صندلی در اتاق دیگری بنشانید.

 کودک جواب نمی دهد.

آلیسون، شام حاضره»؛ «آلیسون شام داره سرد میشه»؛ «آلیسون یا همین الان می آی یا بد میبینی!»، دقیقه ها می گذرند و سرانجام، پس از ده دقیقه دیگر دوچرخه سواری، آلیسون به داخل می آید. اگر این صحنه برای شما آشناست، احتمالاکودک شما بر آن است که شما را از خانه بیرون بکشد و یا آن قدر در کاری که می کند مشغول است که صدای شما را نمی شنود. علت هر چه باشد، هنگامی که او را برای شام، حمام و خواب صدا میکنید و او به خواسته های شما پاسخ نمی دهد و بی اعتنایی می کند، احساس ناتوانی می کنید و قربانی بازی قدرت کودکتان می شوید..

 در مورد انتظاراتتان صریح باشید.

از پیش تصمیم بگیرید و به کودکتان دقیقا بگویید که چه انتظاری از او دارید و باید چه کاری انجام دهد: «مارتا، می خوام تا ده دقیقه دیگه برای ناهار حاضر باشی.» از پیش، تصمیم بگیرید که او چطور زمان را خواهد دانست . آیا ساعت دستش خواهد کرد؟ به زنگ شام گوش خواهد داد؟ و یا پس از آنکه یک یا دو دور، دور ساختمان زد، بازخواهد گشت؟

به او اخطار دهید. بعضی از کودکان برای به داخل آمدن نیاز به اخطارهای پنج دقیقه ایدارند. به آنها بگویید که پنج دقیقه فرصت دارند و هنگامی که این زمان گذشت و آنها نیامدند، کاملا جدیت نشان دهید. مطمئن شوید انتظاراتتان درست اند.

از کودک انتظار نداشته باشید که پنج دقیقه پیش از آنکه برنامه تلویزیونی مورد علاقه اش تمام شود، به رختخواب برود. زمانی که قوانین را به او می گویید، اطمینان یابید که او می فهمد و موافق است که درست در زمان خواسته شده به داخل بیاید. زمان را با ساعت به او نشان دهید و اگر لازم بود به او بگویید که چقدر وقت دارد و به او بفهمانید که می خواهید تا او را صدا کردید، بیاید.