آیدانا | شما آنچه هستید که میخورید
کاربر ۱۰ 
با پارت دوم مشکلات صبحگاهی کودکان همراه ما باشید.
روش لباس پوشیدن را به کودک یاد دهید.
هنگامی که کودک ترتیب لباس پوشیدن را فرا گرفت، آمادگی آن را خواهد داشت تا طرز لباس پوشیدن را بهتر یاد بگیرد. با یک عروسک یا حیوان پارچه ای تمرین کنید و کودک را تشویق کنید که ابتدا لباسهایش را در بیاورد و سپس مجددا آنها را بپوشد. هر بار که این کار را تمام کرد، او را شدیدا تحسین کنید و به دفعات به او فرصت دهید که این کار را تمرین کند. به او اجازه دهید کارهای مشکل تر مانند بستن دکمه، کشیدن زیپ و نهایتا بستن بند را تمرین کند. نسبت به او شکیبا باشید و همچنین انتظار پیشرفت یکباره را نداشته باشید. به تدریج کودک یاد می گیرد که چطور این کارها را انجام دهد.
لباس مناسبی انتخاب کنید.
از دیگر مشکلات صبحگاهی کودکان پوشیدن لباس آنهاست. زمانی که کودک شما در حال یادگرفتن لباس پوشیدن است، لباس هایی را انتخاب کنید که او به راحتی بتواند آنها را بپوشد و در آورد. دامنها و شلوارک های کشدار و پیراهن های گشاد برای پوشیدن آسان ترند تا بارانی های دکمه دار و یا پالتوهای زیپ دار. هنگامی که کودک در پوشیدن لباس های ساده تر مهارت پیدا کرد، می توانید با لباس های مشکل تر تمرین کنید.
با همدیگر لباس بپوشید.
کودکان از اینکه با الگو گرفتن از شما لباس پوشیدن را یاد بگیرند، لذت می برند. اگر همراه با کودک خود لباس بپوشید، نه تنها به او نشان می دهید که چطور لباس بپوشد، بلکه سرعت کار را هم به او می آموزید. اگر بعد ترتیبی داده شود که پدر با پسر و مادر با دختر لباس بپوشد، موجب می شود که همراه با یکدیگر، مسائل مردانه یا زنانه مشترکی را تجربه کنند.
مشکلات صبحگاهی کودکان: از تمرین مثبت استفاده کنید.
بررسی کنید که کودک صبح ها چه مقدار از لباس هایش را می تواند بدن کمک بپوشد، سپس بدون داشتن انتظار اضافی با همدیگر روی مهارت ها تمرین کنید. معمولا صبحها زمان مناسبی برای یاد دادن نیست. بنابراین، صبح ها تنها از تمرین مثبت استفاده کنید و یاد دادن را به یک زمان مناسب تر در روز که می توانید به آرامی و با خنده و آواز به کودک آموزش دهید، موکول کنید.
مقاومت کودک را در مورد لباس پوشیدن کاهش دهید.
روشهای بسیاری وجود دارد که می توانید توجه کودک را به لباس پوشیدن معطوف کنید؛ به او کمک کنید که فکرش را روی لباس پوشیدن متمرکز کند و به این ترتیب، لباس پوشیدن را برای او جالب کنید. مسابقه بیست سؤالی ترتیب دهید. اگر کودک خردسال شما در مقابل لباس پوشیدن مقاومت می کند، با ترتیب یک مسابقه بیست سؤالی (هر سؤال برای یک تکه لباس است این کار را برایش خوشایندتر کنید. از او سؤال کنید که لباس چه شکلی دارد، چه رنگی است، و به چه کاری می آید. از او بپرسید که آیا می تواند اشیاء دیگر، با همان رنگ را نشان دهد. و بازی نام گذاری ترتیب دهید.
کودک را وادارید که روی هر تکه لباسی که می پوشد، اسم بگذارد. هر چقدر این اسامی مضحک تر باشد، بهتر است (مانند پیرن پری کاکل زری یا…). با معطوف کردن توجه او به جنبه های مثبت کارهای روزمره، انجام آن را آسان تر خواهید کرد. و با رنگ آمیزی تمرین کنید. عکس کودکی را که لباسی پوشیده است، روی یک صفحه کاغذ یا هر چیز مناسب دیگر بکشید. از او بخواهید پس از آموختن روش پوشیدن یک لباس، همان لباس را روی عکس رنگ کند. عکس را در یک مکان در معرض دید قرار دهید تا به او بفهمانید از این که او می تواند این کارها را خودش به تنهایی انجام دهد، چقدر به خود می بالید.
لباس آتش نشانی
هنگامی که کودک در لباس پوشیدن مهارت پیدا کرد، او را وادارید که این کار را سریع تر انجام دهد. یک زنگ اعلام آتش سوزی را به صدا درآورید و او را وادارید که وانمود کند یک مأمور آتش نشانی است و باید به سرعت لباس بپوشد و آتش را خاموش کند. سرعت عمل او را با بردن به یک مرکز آتش نشانی پاداش دهید.
لباسهای فردا
شب قبل، با همراهی کودک تصمیم بگیرید که چه لباس هایی را برای فردا بپوشد و سپس آنها را از کمد بیرون بگذارید. کودکان باید در خرید لباس هایشان حق اظهارنظر داشته باشند. آنها اگر در انتخاب مد و رنگ لباسشان مشارکت داشته باشند، هنگام پوشیدن آن خوشحال تر خواهند بود. با شرح اصول اولیه انتخاب لباس به کودک کمک کنید تا لباس مناسبی انتخاب کند. اگر پیراهن یا شلواری دارد که مورد علاقه اوست، ولی رنگ و رو رفته است و بهتر است آن را در مدرسه نپوشد، برایش توضیح دهید کی و کجا می تواند آن را بپوشد (مثلا بعد از مدرسه و یا در تعطیلات).
با «آنی فرزها» مسابقه دهید.
برای اینکه به کودک گند انگیزه بدهید وانمود کنید که یک کودک همسن او در شهر وجود دارد که همان موقع دارد لباس می پوشد. به کودک بگویید که می خواهید ببینید او زودتر لباس می پوشد یا «آنی فرزه». کودک را در مسابقه تشویق کنید و وانمود کنید که کودک با فاصله کمی از «آنی فرزه» می برد.
با ساعت مسابقه بگذارید.
از کودک بپرسید که چه مدت طول میکشد تا بتواند لباسش را بپوشد و سپس مدت زمانی را که او برای پوشیدن لباس خود صرف می کند، اندازه بگیرید. صبح روز بعد از کودک بخواهید که رکورد قبلی خود را بشکند. به او کمک کنید تا یک زمان پذیرفتنی برای خودش در نظر بگیرد. یک تایمر را به کار بیندازید و مسابقه را شروع کنید. جدولی از زمان های روزانه تهیه کنید و به خاطر بسپارید تا تلاش های کودک را شدیدا تحسین کنید.
مشکلات صبحگاهی کودکان: اهداف واقع بینانه ای را در نظر بگیرید.
بدون شک شما صبح ها از الگوی فعالیت خاص خودتان پیروی می کنید. ممکن است بسیار فرز باشید و بسیار سریع لباس بپوشید و یا اینکه گند عمل کنید و مدت زمان طولانی تری را به این کار اختصاص دهید. با کودک بزرگتر این موضوع را مورد بحث قرار دهید که خودش فکر می کند چقدر زمان لازم دارد که صبح ها لباس بپوشد، سپس با مرور برنامه روزهای قبل، به او کمک کنید تا خودش بفهمد واقعا چه زمانی باید از خواب بلند شود تا بتواند در موعد مقرر کارش را تمام کند.
ممکن است نیاز داشته باشد که مقداری زودتر از خواب برخیزد و یا اینکه زمان کمتری را برای کارهای دیگر صرف کند. کودکی که زودتر از زمان تعیین شده کارهایش را انجام دهد، به عنوان جایزه مث؟ می تواند قبل از صرف صبحانه تلویزیون تماشا کند. با استفاده از یک جدول، اهداف به دست آمده را پاداش دهید و با جمع نمرات و رسیدن به یک حد نصاب، برای کودک جایزهای نظیریک اسباب بازی و یا گردش در نظر بگیرید.
کاری کنید که کودک خودش با مسائل زندگیش درگیر شود.
این کار او را وادار کنید که با مسائل خود روبرو شود. بعضی از کودکان می توانند لباس بپوشند ولی این کار را انجام نمی دهند. به او بگویید که در ازای هر دقیقه ای که از مدت زمان لباس پوشیدنش (مثلا ۵ دقیقه بگذرد، باید یک دقیقه زودتر به بستر برود و یا اینکه از مدت زمانی که اجازه دارد تلویزیون تماشا کند کم می شود. همچنین به او بگویید که صرف صبحانه زمان مشخصی دارد که نباید آن را از دست بدهد. در غیر این صورت صبحانه برای او نگه داشته نمی شود.
کودکانی که صبحانه نمی خورند.
آیا کودک شما ترجیح می دهد که صبحانه نخورد؟ آیا هر روز صبح سر این مسأله که کودک قبل از رفتن به مدرسه یا بازی، غذای کافی بخورد، درگیری دارید؟ نگاه دقیقی به عادت های صبحانه خود بیندازید؛ زیرا الگو، بهترین معلم است. اگر هر روز سر میز می نشینید تا صبحانه لذیذی را صرف کنید، بدون شک فرزند شما نیز چنین خواهد کرد. سعی کنید همگی با هم و به شکلی خوشایند و بدون عجله غذا را صرف کنید. سعی کنید از صبحانه لذت ببرید و نشان دهید که واقعا خوشحالید.
اگر با وجود نشان دادن یک الگوی خوب، هنوز کودک از خوردن صبحانه امتناع می ورزد، آن را تبدیل به یک درگیری شدید بین خودتان نکنید.
به جای آن می توانید از راه حلهای زیر استفاده کنید:
صبحانه را جالب کنید.
سعی کنید زمان کافی را برای یک صبحانه مفرح در نظر بگیرید. کوشش کنید که آن را لذت بخش کنید؛ صبحانه نباید صرفا موقعیتی باشد که مواد غذایی را به زور فرو دهید. به عنوان مثال کودکان خردسال از اینکه لیوان و فنجان مخصوص به خودشان را داشته باشند، لذت می برند. آنها از این که با تزیین قسمتی از نان با مقداری پنیر و درست کردن یک شکل خنده دار در آراستن سفره شرکت کنند، سرگرم می شوند. به کیک صبحانه کرم اضافه کنید و با شکلات، روی آن شکل های جالبی بکشید تا کودکان از خوردن آن لذت بیشتری ببرند.
به کودک اجازه دهید که در برنامه ریزی صبحانه کمک کند.
اگر به کودک خود اجازه دهید که در تنظیم برنامه هفتگی صبحانه کمک کند و یا این که هنگام خریدن لوازم صبحانه شما را همراهی کند، با علاقه بیشتری سر میز صبحانه حاضر خواهد شد. ما فرض را بر این گذاشته ایم که شما مسائل تغذیه ای را در نظر گرفته اید.
مرگ بر رسم و رسوم
اگر کودک شما غذاهای معمول را نمی خورد، غذای دیگری را امتحان کنید. شیر برای کودک تهیه کنید و به او اجازه دهید که فقط غذای مایع بخورد. مقداری کره روی قطعات سیب بمالید و یا اینکه یک برش پیتزا یا سیب زمینی سرخ شده با پنیر را با یک لیوان شیر به او بدهید. وقتی کودک از نظر تغذیه ای تأمین شود، شکل غذای داده شده چه اهمیتی دارد؟
صبحانه را مختصر کنید.
اگر کودک شما ناهار را به صبحانه ترجیح می دهد، به او یک صبحانه مختصر و یک ناهار مفصل بدهید. این برنامه در حالتی که صبحانه انرژی کافی را برای تمام مدت صبح فراهم کرده است و تا هنگام صرف ناهار، کودک از نظر انرژی کمبود ندارد، مشکلی ایجاد نمی کند.
غذاهای مختلفی تهیه کنید.
غذاهای جدیدی را هر چند وقت یکبار به برنامه صبحانه اضافه کنید تا از یکنواختی جلوگیری شود. اگرکودک ناگهان از خوردن غذایی که قبلا دوست داشت امتناع می کند، به زور آن را به او ندهید. برای مدتی آن را کنار بگذارید و سپس به تدریج و با ظرافت، مجددا آن را به برنامه غذایی او اضافه کنید. برای صبحانه روی غذاهای مشخصی تعصب نداشته باشید.
مشکلات صبحگاهی کودکان: موقع صرف صبحانه با کودک همراه باشید.
کودکان خردسال نباید هنگام صبحانه تنها رها شوند؛ حتی کودکان بزرگتر نیز دوست دارند همراهی داشته باشند. اگر نمی توانید هنگامی که کودک صبحانه می خورد، با او سر میز بنشینید، در اتاق بمانید و به او یک «همراه صبحانه خوردن» بدهید تا سر میز با او بنشیند. معمولا یک عروسک یا حیوان پارچه ای برای این کار مناسب است، ولی حتی وسائل جالبی نظیر رادیو، تلویزیون یا کتاب مصور نیز ممکن است همین تاثیر را داشته باشد. اگر گهگاه کودک زیرنظر شما هنگام صرف صبحانه تلویزیون تماشا کند، اشکالی ندارد. با این حال، باید مراقب باشید که این کار به صورت یک عادت درنیاید.
دانه های خوراکی را بسته بندی کنید.
یک دانه خوراکی (مثل ذرت بو داده) را با کمک کودک خود انتخاب کنید و سپس آن را به اندازه های مناسب در داخل کیسه های پلاستیکی تمیز بریزید. در هر بسته، یک جایزه مانند عکس برگردان، بلیط رفتن به یک مکان دیدنی (مثلا باغ وحش) و یا موزه بگذارید. کودک هنگامی جایزه را می برد که تمام غذا با مقدار معینی از آن را که قبلا روی آن توافق شده است، بخورد.
با کودک ساختمان بازی کنید.
در ازای هر لقمه ای از صبحانه که کودک شما می خورد، به او یک تکه ساختمان اسباب بازی بدهید. هنگامی که کودک صبحانه اش را خورد، می تواند از این تکه ها برای ساختن یک قلعه استفاده کند. یا اینکه اگر کودک دوست دارد اجازه دهید که موقع صرف صبحانه تکه تکه، قلعه را بسازد.
خورشید بکشید.
به کودک اجازه دهید هر بار که یک لقمه غذا می خورد، با ماژیک روی یک تکه کاغذ بکشد. او را تشویق کنید که در حالی که غذایش را می خورد یک منظره را تمام کند. روی یک تکه کاغذ، منظره خورشید را بکشید و با هر لقمه، یک شعاع نورانی به خورشید اضافه کنید. اگر این عمل را به صورت پیوسته انجام دهید، می توانید هر روز شعاعهای بیشتری را به خورشید اضافه کنید و هنگامی که خورشید بسیار تابان شد، کودک شما یک جایزه مانند رفتن به پارک را خواهد برد.
زمان بگیرید.
برای اینکه به کودکانی که کند غذا می خورند انگیزه بدهید، ساعت را روی زمانی که کودک باید صبحانه اش را تمام کند تنظیم کنید و او را برانگیزید که قبل از به صدا درآمدن زنگ، صبحانه اش را تمام کند. سپس به تدریج زمان را کوتاهتر کنید و برای این منظور هر روز یک تا دو دقیقه زمان را کوتاه تر کنید تا اینکه به یک زمان پذیرفتنی برای تمام کردن صبحانه دست پیدا کنید.
پاکیزگی
مسلما داشتن یک کودک منظم و پاکیزه لذت بخش است. با این حال، در مورد اینکه چقدر کودک را تر و تمیز می خواهید و چه هنگام این انتظار را از او دارید، منطقی باشید.
هر از چند گاهی کثیف شدن، کاملا پذیرفتنی است و پاکیزه کردن کودک نباید به صورت یک تنبیه در آید. از طرف دیگر، هر کودکی باید احساس غروری نسبت به بدن خودش پیدا کند و بیاموزد که چطور از آن مراقبت کند. اگر خودتان الگوی مناسبی برای کودک باشید، به کودک کمک خواهید کرد که عادت های خوبی را در زمینه پاکیزگی شخصی به دست آورد و هم چنین به این نتیجه برسد که شست و شو بسیار سرگرم کننده و مست بخش است.
کودکان خردسال سعی می کنند که خودشان به تنهایی و بدون کمک شما، شست و شو را انجام دهند، ولی بیشتر آنها تنها در سن چهارسالگی می توانند بدون نظارت شخصی دیگر، دست خودشان را بشویند. شش ماه بعد می توانند به تنهایی و به شکل قابل قبولی صورت خود را نیز بشویند. ولی تنها در حدود شش سالگی می توانند کاملا به تنهایی حمام کنند.
کودکان معمولا به اندازه بزرگترها به پاکیزگی اهمیت نمی دهند. ولی اگر بهداشت و پاکیزگی در سنین اولیه به کودکان آموزش داده شود، به تدریج به صورت قسمتی از زندگی روزمره آنها در می آید.
راه حل های ما در واقع پیشنهادهایی برای آموزش کودکان بسیار خردسال در زمینه پاکیزه کردن خودشان به همراه شماست. بدین ترتیب، آنها به صورت طبیعی این کار را یاد می گیرند. عجله نکنید! به کودک نشان دهید که شست وشوی روزمره می تواند لذت بخش باشد. اگر فکر میکنید که کودک شما فراموش کرده است صورتش را بشوید، از او پرسید که صورتش را شسته است یا نه، فقط از او بخواهید که صورتش را بشوید چون صورتش کثیف است. دقیقا چیزی را که انتظار دارید مشخص کنید و او را با یک روش غیر انتقادی و مثبت برانگیزید.
مشکلات صبحگاهی کودکان: اشیا را طوری قرار دهید که برای کودک قابل دسترسی باشند.
از آنجایی که دستشویی خانه برای کودک بسیار بلند است، و او نمی تواند از آن استفاده کند، یک چهارپایه کوچک تهیه کنید و هنگامی که زمان شستشو است، آن را بیرون بیاورید. لوازم شستشو مانند هوله و برس ناخن را طوری قرار دهید که به راحتی در دسترس کودک باشد. به او یاد دهید که چطور از آنها استفاده کند. شستشو را با همراهی هم دیگر انجام دهید و به کودک اجازه دهید که علاوه براینکه روی خودش تمرین می کند، روی شما نیز تمرین کند (یعنی مثلا صورت شما را هم بشوید).
آموزش را زود شروع کنید.
هنگامی که آداب توالت رفتن را به کودک می آموزید، کاری کنید که شستشوی دست ها بعد از توالت رفتن به صورت یک عادت ثانویه درآید.
به کودک اجازه انتخاب بدهید.
اجازه دهید که کودک خودش لوازم شست و شو را انتخاب کند تا بدین ترتیب هنگامی که از آنها استفاده میکند، لذت بیشتری ببرد. برای مثال، کودکان نوپا هوله هایی را که عکس های فانتزی دارند و یا صابون های رنگی و خوش عطر را دوست دارند. از صابونی استفاده کنید که چشم ها را نمی سوزاند. دو هوله را به هم بدوزید و خرده های صابون را در آن بریزید تا یک دستگاه صابون سازی خودکار درست کنید. اجازه دهید کودک با نوک انگشتش کف صابون روی صورتش بگذارد تا شست و شو برای او حالت بازی پیدا کند.
مشکلات صبحگاهی کودکان: پاکیزه بودن را پاداش دهید.
ایک جدول در حمام بگذارید و پس از شستن دست قبل از غذا و بعد از توالت، او را وادارید که در جدول علامت بگذارد. هنگامی که کودک با دست و صورت تمیز سر میز آمد، به او لبخند بزنید و به این صورت به او پاداش دهید و به او بگویید که صاحب تمیزترین دست قبل از همه دسر (یا غذا) را دریافت میکند. هنگامی که کودک در جدول نمره مشخصی را به دست آورد، به او اجازه دهید که یک دسر مخصوص یا شام را انتخاب کند.
کودک را هر روز بازرسی کنید.
وانمود کنید که یک کارآگاه خصوصی یا بازرس ویژه هستید و بعد از اینکه کودک شست و شوی خود را تمام کرد به دقت او را وارسی کنید. در عین حال سعی کنید این کار را برایش جالب کنید. هنگامی که کارش را خوب انجام داد، او را شدیدا تحسین کنید و در مورد قسمت هایی از کار که نیاز به تلاش بیشتری دارد کاملا دقیق باشید.
کودک را با نتایج عملش روبرو کنید.
اگر کودک به سنی رسیده که می تواند به خوبی از عهده شست و شوی خودش برآید ولی از این کار امتناع می کند، موقع آن است که نتایج کارش را ببیند. برای مثال، به کودک خردسال بگویید که اگر نمی تواند خودش دست و صورتش را بشوید، شما مجبور خواهید شد این کار را برایش انجام دهید. بعد از دو یا سه بار، او ترجیح خواهد داد که خودش این کار را انجام دهد. یا اینکه از تصحیح بیش از حد استفاده کنید. اگر بار اول کودک دست و صورتش را نشست، نظارت کنید که این کار را دوباره و سه باره انجام دهد.
جنگ مسواک زدن
مسواک زدن موضوعی نیست که بتوان در اهمیت آن شک کرد و هر کودکی باید یاد بگیرد که حداقل دو بار در روز، و ترجیحا بعد از هر غذا، دندانهایش را مسواک بزند؛ همچنین لازم است که از نخ دندان نیز استفاده کند. ولی در مورد بعضی از والدین، مجبور کردن کودکانشان به این که هر صبح خودشان دندانهایشان را مسواک بزنند، یک درگیری همیشگی است.
اکثر والدین اهمیت مسواک زدن را درک می کنند، ولی از آنجایی که دندان های کودک دائمی نیستند، گاهی این کار را جدی نمی گیرند. دندانهای شیری اساس رشد دندانهای دائمی هستند، پوسیدگی این دندان ها تنها درد ایجاد نمی کنند، بلکه می تواند بالقوه خطرناک باشد؛ زیرا می توانند منجر به عفونت یا افتادن زود هنگام دندان شوند که بعدأ محل دندان دائمی را نیز تحت تأثیر قرار می دهد و باعث می شود که دندانهای دائمی کج دربیایند.
عادت را زود ایجاد کنید.
اگر کودک ببیند که شما به طور مرتب دندان های خود را مسواک میزنید، او نیز مشتاق خواهد شد که چنین کند. مدت ها قبل از اینکه کودک واقعا بتواند دندانش را مسواک بزند، به او مسواک خودش را بدهید. مقداری خمیردندان روی آن بگذارید و به او اجازه دهید که با آن کلنجار رود. در حدود دو سالگی می تواند، حرکات را مانند شما انجام دهد. خودتان نیز استفاده از نخ دندان را قبل از مسواک زدن فراموش نکنید. وسیله ای شبیه تیرو کمان برای نگه داشتن نخ دندان وجود دارد که استفاده از نخ دندان را برای کودک آسان تر می کند. همچنین نخ دندانهای معطر برای کودکان جالب ترند.
به کودک بیاموزید که چطور مسواک کند.
در حالی که کودک شما مهارت پیدا می کند، او را تشویق کنید که طريقه مسواک زدن خود را نیز اصلاح کند. و به او بگویید که مسواک، ماشین اسباب بازی کوچکی است که باید آن را رویدندانهایش حرکت دهد. و در این مورد ترانه ای را مثل: «مسواک بزن، مسواک بزن!… تا میکروبا کشته بشن!»، یا صبح و ظهر و قبل از خواب مسواک بزن مسواک تا دهان تو گردد خوشبو و تمیز و پاک» بسازید و هنگامی که کودک مشغول مسواک زدن است، آن را بخوانید.
به او اجازه دهید که بعد از این که مسواک زدید، دندانهای شما را وارسی کند. سپس شما نیز دندان های او را مورد وارسی قرار دهید. به همراه کودک دندان های خود را نیز مسواک کنید تا کودک بتواند شما را الگوی خودش قرار دهد.
به او یاد دهید که بعد از مسواک زدن، زبان خودش را روی دندانش بکشد و حس کند که دندانهایش چقدر نرم و تمیز شده اند.
با استفاده از انگیزش مثبت این عادت را در کودک ایجاد کنید.
تمام تلاش های اولیه کودک در مسواک زدن را شدیدا تحسین کنید.
به کودک اجازه دهید که مسواک و خمیر دندان خودش را انتخاب کند. اغلب کودکان خمیردندانهای فانتزی و معطر را دوست دارند.
مسواک زدن را در برنامه شبانه کودک خود قرار دهید. بدین ترتیب، قصه ای را که شب ها برای کودک خود می گویید، به شکل پاداشی برای مسواک زدن او در می آید. و از یک زمان سنج (تایمر) استفاده کنید. زمان را برای مدتی طولانی تر از زمانی که معمولا کودک مسواک می زند، تنظیم کنید و کودک را تشویق کنید که تا زمان به صدا درآمدن زنگ تایمر، به مسواک زدن ادامه دهد.
پیشرفت کودک را ثبت کنید. یک جدول «دندان سالم» تهیه کنید؛ هربار که کودک مسواک می زند یک خط یا ستاره روی جدول بکشید. هنگامی که جدول پر شد، (او مسواک بزند!) به عنوان جایزه یک خوراکی دریافت خواهد کرد (که باید بعد از خوردن آن به دقت مسواک بزند!).
از دندان پزشک برای انگیزه دادن استفاده کنید.
برای این که از ترس از دندانپزشک پیشگیری کنید و کودک را برانگیزید که به مسواک زدن عادت کند، پیش از اینکه مشکلی به وجود بیاید، ملاقاتی را با یک دندان پزشک ترتیب دهید. عقاید در مورد اینکه سن مناسب برای این کار چقدر است، فرق می کند و از دوازده تا هجده ماهگی و یا هنگامی که کودک دوازده دندان دارد و حتی تا سن دو یا سه سالگی، متفاوت است. این کار را دارد.
این کارکودک را برای ملاقات با دندانپزشک، آماده کنید. با کودک «دندانپزشک بازی کنید و یا این که کتابی را در مورد رفتن به دندان پزشکی برایش بخوانید. در مورد اینکه کودک چه چیزی را در آنجا می بیند و چه کاری انجام می دهد، با او صحبت کنید. و از دندانپزشک خواهش کنید که برای کودک شرح دهد که چطور مسواک بزند و چرا مسواک زدن برای کودک مهم است. همچنین کودکان و والدین آنها می توانند با مطالعه کتابهایی در این زمینه، آگاهی خود را بیشتر کنند.
جمع و جور کردن لباسها
هنگامی که کودکان نوپا هستند، اغلب دوست دارند که لباس هایشان را جمع و جور کنند. کمک کردن به پدر و مادر، صرفا، یک وظیفه نیست، بلکه کاری لذت بخش است و احساس مهم بودن را در انسان بر می انگیزد. کودکان دوست دارند لباس های کثیف را در سبد بگذارند و یا اینکه آشغال ها را در سطل آشغال بریزند.
ولی کودکان خردسال، اغلب عادت ندارند که پشت سر خودشان لباس هایشان را جمع کنند زیرا معمولا كس دیگری این کار را برای آنها انجام می دهد. سپس هنگامی که کمی بزرگتر شدند، ناگهان پدر و مادرشان رویه خود را تغییر می دهند و می گویند که: «خودت باید این کارو بکنی!»
پس بهترین حالت این است که هر کس در خانه از ابتدای امر مسئول کارهای خودش باشد. ولی با برنامه ریزی مناسب و تشویق و راهنمایی مداوم، حتی بی مبالات ترین کودک نیز عوض می شود.
کار را برای آنها لذت بخش كنيد.
کودکان خردسال، بازی جمع و جور کردن لباس ها و کمک در گذاشتن لباس ها در سبد لباس های چرک را دوست دارند. یک کودک دو ساله می تواند جوراب ها را جفت کند، لباس های زیر را تا کند و حدس بزند که هر تکه لباس مربوط به کدام یک از اعضا خانواده است.
به کودک بگویید در حالی که کفش ها را در کمد می گذارد، با آنها قطار درست کند. به کودک اجازه دهید که جعبه کفشها را بریده و از آنها برای قسمت بندی کشو استفاده کند. به او اجازه دهید که تصمیم بگیرد کدام کشو را برای جوراب ها، لباس زیر و یا شورتش لازم دارد. هنگامی که کودک در حال جمع کردن لباسهایش در اطراف خانه است، فرمانده بازی کنید (یعنی شما باید دستور بدهید و کودک باید اطاعت کند).
کودک را تحسین کنید.
اطمینان حاصل کنید که تلاش های کودک در جمع و جور کردن لباس هایش و گذاشتن آنها در مکان مناسب را به طور مداوم، تحسین می کنید. به او دقیقا بگویید که کدام یک از کارهایی را که انجام داده است، دوست دارید: «سوزان، من واقعا از اینکه تو شلوارت را در سبد لباس های چرک گذاشتی خوشم آمد. با این کارت کمک بسیار بزرگی به من کردی!».
خودتان را الگو قرار دهید.
این کار در واقع تعیین می کند که در منزل، کارها چگونه باید انجام گیرند. برای مثال، اگر کودک بداند که شما نیز این کار را انجام می دهید دیگر نمی تواند بگوید «خودت هم لباس هات رو جمع نمی کنی». بنابراین، با الگو قراردادن خودتان، راه را به او نشان دهید.
جمع و جور کردن لباس ها را برای کودک آسان کنید.
اگر جمع و جور کردن لباس ها و گذاشتن آنها در جای خود را، برای کودک آسان تر کنید، مرتب و منظم بودن برایش بسیار ساده تر خواهد بود. به عنوان مثال، در کمد او یک جالباسی را پایین تر بکوبید. لباس هایی را که بیشتر استفاده می شوند، در طبقات پایین تر بگذارید و کشوها را طوری قرار دهید که کودک بتواند بدون کمک شما، به آنها دسترسی پیدا کند.
اگر کودک باید برای رسیدن به کشوهای بالایی از قفسه بالا برود. دست زدن به کشوهای بالایی را قدغن کنید و یا اینکه برای جلوگیری از افتادن، کمد را چه در اتاق خودش و چه در حمام، جالباسیها را طوری نصب کنید که دستش به راحتی به آن برسد. یک میز کوچک مخصوص کودک تهیه کنید تا او لوازمی را که به طور دایمی از آنها استفاده می کند (نظیر وسایل مدرسه…)، روی آن قرار دهد.
اتاق را بازرسی کنید و به تمیز بودن اتاق نمره بدهید.
یک سلسله برنامه وارسی اتاق ترتیب دهید؛ ولی طوری که برای کودک جالب باشد (یعنی با شوخی و خنده آنها را برگزار کنید. با این حال، حتما به طور جدی به کودک بگویید که دوست دارید که لباس هایش را جمع آوری کند. به ازای هر بار که اتاق پاکیزه بود، به او نمره بدهید و آنها را روی یک جدول بنویسید به ازای یک سلسله نمره مشخص به او جایزه بدهید. به کودک نیز اجازه دهید که اتاق شما را وارسی کند و به تمیزی آن نمره بدهد؛ هر چه باشد، تمیز نگاه داشتن خانه یک هدف خانوادگی است؟
تصحيح بیش از حد را به کار گیرید.
اگر شما بدون اینکه موفقیت زیادی کسب کنید، با او به طور مثبت برخورد کرده اید، می توانید افزون بر آن، از روش تصحیح بیش از حد نیز استفاده کنید. بدین معنا که اگر کودک چیزهایی را که شما به او گفته اید اجرا نمی کند، او را با مجبور کردن به وارسی کردن زیر تختخواب، کمد و جاهای دیگر و پیدا کردن لباسها تأدیب کنید. کودک به این نتیجه می رسد که اگر از ابتدا کارش را درست انجام دهد، آسان تر خواهد بود.
پی آمدهای طبیعی را اعمال کنید.
هنگامی که کودک به سنی رسید که به لباس های خاصی علاقه پیدا کرد، می توانید با محروم کردن او از پوشیدن آنها، به عنوان پی آمدهای طبیعی سهل انگاریش، او را به خوبی تنبیه کنید. لباس هایی را که در سبد مخصوص لباس های چرک ریخته نشده، نشویید. آنها را در جعبه مخصوصی بریزید. سپس هنگامی که از شما لباس خاصی را می خواهد، به او بگویید: «من آن را نشستم چون در سبير لباس های چرک نبود.» سپس او را وادارید که قبل رفتن به بازی، به شما در شستن لباس ها کمک کند.
بسیار دقیق باشيد.
همیشه به کودک بفهمانید که دقیقا چه چیز را از او انتظار دارید و به جای اینکه شخصیتش را مورد انتقاد قرار دهید، اعمالش را مورد انتقاد قرار دهید. به عنوان مثال به او نگویید: «تو دست و پا چلفتی هستی» بلکه به جای آن بگویید «وقتی که شلوارهای نوی تو رو روی زمین می بینم خیلی ناراحت میشم».
کودکی که به او برچسب زده شده است، سریعا به این باور می رسد که واقعا این طور است (یعنی مثلا به این باور می رسد که «من یک آدم شلخته هستم و همیشه خودش را این طور در نظر می گیرد.). برای او شرح دهید که این رفتار اوست که شما نمی توانید آن را تحمل کنید نه خود او و با او در مورد تغییر دادن این رفتار بحث کنید. حتی می توانید اجازه دهید که یکی از کودکان دیگرتان که از کودک خاطی بزرگتر است در تصمیم گیری در مورد عواقب سهل انگاری کودک، به شما کمک کند.
