کاروتن ها

کاروتن های آلفا و بتا، کربورهای هیدروژنه و به رنگ نارنجی شدید می باشند. نوع دیگری از آن ها نیز به نام گاماکاروتن (γ carotene) وجود دارد. بتاکاروتن، فاقد قدرت چرخش ولی آلفاکاروتن ( α carote ne)، راست گرد (دکستروژیر) است. مواد رنگی مذکور معمولا به طور مخلوط در گیاهان مختلف، مخصوصا در هویج و سبزی های تازه یافت می شوند. جدا کردن آن ها، از طریق کروماتوگرافی (chromatographie) میسر می باشد. اثرات درمانی کاروتن ها ، مشابه ویتامین A است ولی نوع بتا، دو مرتبه بیشتر از آلفا، اثر ویتامینی دارد.

استخراج آلفا – کاروتن از طریق کروماتوگرافی، توسط Karrer و Walker در سال ۱۹۳۳ انجام گرفت. بتاکاروتن، توسط Willstatter و Escler از هویج استخراج و بعدا توسط Milas و همکارانش در سال ۱۹۵۰ سنتز گردید.

از میان کاروتن ها ، آلفاکاروتن، به صورت بلوری های منشوری چند وجهی، به رنگ ارغوانی تیره در اتردوپترول یا مخلوط بنزن و متانول به دست می آید. به مقادیر زیاد در سولفور کربن و کلروفرم، ولی به مقدار کم در اتر و بنزن حل می شود. در آب ، اسیدها و قليائيات، به کلی غیر محلول است.

از میان کاروتن ها ، بتاکاروتن، به صورت بلوری های منشوری ۶ گوش در مخلوط بنزن و متانول به دست می آید. در گرمای ۱۸۳ درجه ذوب می شود. در سولفورکربن، بنزن و كلروفرم به مقادیر نسبتا زیاد ولی در اتر و اتردوپترول به مقدار کم تر حل می شود. در آب، اسیدها و قلیاییات غير محلول است. از آن برای رنگ کردن مواد غذایی، به رنگ زرد استفاده می گردد.

گاماکاروتن، بیشتر در قارچی به نام Penicillium sclerotiorum یافت می شود و به خلاف دو نوع دیگر (آلفا و بتا) به مقادیر کم در گیاهان مخصوصا در میوه هایی که بتاکاروتن دارند وجود دارد. استخراج آن به طریقه کروماتوگرافی، از کاروتن ها توسط Kuhn وBrockmann در سال ۱۹۳۳ انجام گرفت.

نوع سنتز یافته آن به صورت ورقه های کوچک قرمز رنگ و دارای نقطه ذوب بين ۱۵۲ و ۱۵۳.۵ است. نوع طبیعی آن، به شکل بلوری های ظریف منشوری، به رنگ قرمز تیره با درخشندگی مایل به آبی، در مخلوط بنزن و متانول به دست می آید و در گرمای هر ۱۷۷ درجه ذوب می شود. کاروتن ها به فرمول C_۴۰H_۵۶ و به وزن ملکولی ۵۳۸.۸۵ می باشند.