کاکته ها و گیاهان فربه «کاکتوس» (قسمت دوم)

در این سری از مقالات قصد داریم تا به معرفی کاکته ها و گیاهان فربه ( کاکتوس ) بپردازیم. مطالب جمع آوری شده در قالب چندین مقاله برای شما عزیزان تهیه گردیده است. لطفا با ما همراه باشید…

کاکتوس :ژیمنکالیسیوم Gymnocalycium

کاکتاسه ها

گیاهان کپه و گرد و دارای برش های خاردار بسیار است. وجه مشخصه آن ها داشتن نوعی برآمدگی می باشد که بر روی آن هاله ای وجود دارد و خارهای محکمی از همین هاله بیرون آمده است. زادگاه همه این گیاهان آمریکای جنوبی یعنی کشورهای آرژانتین و بلیوی و پاراگوئه و برزیل است.

«ژ. کهلیانوم» و «ژ.دامسی» دارای گل های سفید است. کاشتن آن ها آسان بوده و از سال سوم عمر خود گل می دهند. «ژ. میهانویشی» از ۵سانتیمتر بزرگتر نمی شود.

ساقه خاکستری رنگ آن که انعکاس قرمزی دارد گل های نسبتا درشت می دهد که رنگ آن ها سبز زیتونی روشن است. واریته ای از آن به نام «هیبتان» که همیشه پیوندی است دارای رنگ قرمز تند است و سبزینه اش به ماده دیگری تبدیل شده است.

«ژ.وانتوریانوم» یا «ژ.بالديانوم» گل هایی به رنگ ارغوانی پر رنگ می دهد. اما «ژ .ساکلین» گل هایش به رنگ سرخ کمرنگ است.

از نوع یاد شده اخیر فقط نهال های مسن آن گل می دهد و به علاوه دارای خارهای خمیده بزرگ قرمز مایل به قهوه ای و بسیار تزیینی است.

این گیاهان تابع رژیم گلخانه های سرد است و بسیار کم نیاز به آب دارد. نور مستقیم خورشید برای آن ها طاقت فرسا است و به ویژه برای نهال های جوان مخاطراتی در بردارد.

هاماتکاکتوس ستيسپينوس Hamatocactus setispinus

کاکته سه ها

این گیاه از متداولترین هاست زیرا به سادگی گل می دهد و پس از گل میوه های گرد آن به رنگ قرمز تند آشکار می شود.

از این بذرها می توان برابر دستورهای داده شده در مورد «آیلسترا» گیاهان جدیدی به دست آورد. ساقه آن ابتدا کروی و سپس استوانه ای می شود و دارای ۱۵ برش جانبی موجدار است.

برجستگی هایی دارد که از هر هاله آن ۱۲ سوزن قهوه ای و ۱ تا ۳ سوزن بزرگ چنگک مانند خمیده بیرون آمده است. گل های آن که در تابستان ظاهر می شود درشت و به رنگ زرد است اما قسمت مرکزی آن ها قرمز و ابریشم مانند می باشد.

«ه هاماتاکانتوس» به این گیاه شباهت دارد اما هر هاله آن حاوی ۸ تا ۱۲سوزن قهوه ای رنگ است به طوری که ۴سوزن بلند تر در وسط ۳سوزن به سوی بالا و ا سوزن خمیده به طرف پایین است.

در گل فروشی ها واریته های دیگری نیز عرضه میشود که از پیوند بین نوع مکزیکی و نوع تکزاسی بدست آمده است.

هاورتیا Haworthia

لیلیاسه ها

در نظر اول می توان این گیاه را با «آلئه» اشتباه نمود زیرا از لحاظ گیاه شناسی نیز نزدیک به آن ها است. این گیاه ارزشمند دارای سه نوع اصلی است:

۱- «ه . مارگاریتیفرا» که برگ هایش به صورت گلی دور هم جمع می شود و ساقه آشکار ندارد. این برگ های بسیار ضخیم و گوشتی دارای برآمدگی های سفیدی شبیه مروارید است.

۲- «ه .رنوارتی» که ساقه ای کوتاه پوشیده از «مروارید» های درشت حلزونی شکل دارد.

۳- «ه .کوسپیداتا» که تقریبا بدون ساقه و دارای برگ های پهن و کوتاه با لکه های نیم شفاش است.

زادگاه کلیه انواع یاد شده در بالا آفریقای جنوبی است و در سرزمین خود تا نیمه در شن فرو رفته است. زیرا همانند «آئله» از تابش خورشید گریزان و در تابستان نیاز به سایه دارد.

هر چند که اصولا گیاهانی قانع به شمار می روند اما از اواسط تابستان تا نیمه های بهار نیاز به استراحت دارند و از شهریورماه تا آبان ماه محتاج به آب فراوان هستند.

اگر آن ها را در نزدیکی پنجره قرار دهیم حتی در آپارتمان های نسبتا گرم مدت ها سرحال می مانند. در تابستان می توان آن ها را در بین سنگلاخ ها و در محلی سایه یا نیم سایه قرار داد.

راه تکثیر آن ها از راه جوانه هایی می باشد که در اطراف گیاه می روید و هنگامی که این جوانه ها شروع به دواندن نمود آن ها را جدا نموده و در گلدان قرار می دهند.

لیتپس (گیاهان ریگی) Lithops

آیزلاسه ها

این گیاهان که از عجایب دنیای گیاهی و شبیه به ریگ است به آسانی با محیط اطراف خود اشتباه می شود. هر گیاه از دو برگ ضخیم که جز در قسمت بالا کاملا به هم چسبیده اند تشکیل می شود. و در همین قسمت است که وجود یک شکاف جدایی دو برگ را از یکدیگر آشکار می سازد.

شکل آن گرد و قسمت فوقانی آن پخش می باشد به طوری که قیافه سنگ هایی را که در میان آن ها می روید به خود می گیرد و همین مطلب موجب نامیدن آن به «گیاه ریگی» شده است.

گل های آن شبیه به گل مینا است و به رنگ های سفید و زرد یا قرمز بسته به نوع خود دیده می شود.

مراقبت هایش مشابه «کاکته»هاست و باید در خاکی بسیار نفوذ پذیر و نسبتا ضعیف کاشته شود. در تابستان گلدان آن را تا نیمه در شن گذاشته و زیر شاسی قرار می دهند.

آب دادن به آن باید به اعتدال و بدون خیس کردن خود گیاه صورت گیرد. در زمستان بدون آب دادن آن را در جای روشنی می گذارند و حرارت محیطش باید بین ۱۳ تا۱۵ درجه سانتیگراد باشد. این گونه گیاهان همگی متعلق به آفریقای جنوبی است.

لبيویا Lobivia

کاکته سه ها

این گیاهان متعلق به گروه «کاکته» های کروی مانند «اشینپسیس»ها و «آیلسترا»ها و «روبوتیا» ها می باشد. نام گیاه شناسی آن ها از کلمه «بلوبيا» یعنی کشور زادگاه بیشتر این گیاهان گرفته شده است.

گل های آن ها از داخل دکمه های پرزداری که روی سطح جانبی ساقه و نزدیک به نوک آن واقع است ظاهر می شود.

«لبیویافاماتیمانسیس» یا «ل. دانسیسپینا» که معروف ترین انواع این گیاهان می باشد دارای ساقه ای نیمکره با سایه روشن هایی به رنگ قرمز و ۱۵ پهلوی برجسته به خارهای قهوه ای رنگ است.

گل های آن که نسبتا درشت و به قطر ۶ سانتیمتر می باشد شباهت به قیف دارد. این گل ها به رنگ از غوانی ولی گلوگاه آن ها زرد رنگ است. نوع اصلی آن دارای اشکال متنوعی است.

«ل. ژاژییانا» نیز دارای ساقه ای نیمکره است. قد آن کوتاه و به رنگ سبز پر رنگ و انعکاس های بنفش است. این گیاه دارای ۲۰ پهلوی برجسته مجهز به خارهای قهوه ای پر رنگ است به طوری که یکی از این خارها بسیار بلند و به شکل چنگک است.

گل های درشت آن به رنگ قرمز تیره و گلوگاه آن ها سیاه رنگ می باشد. از گیاهان مجاور این تیره یکی «پسدلبیویاکراتشویلیانا» با گل های شیپوری سفید و گاه سرخ رنگ و دیگری «پسدلبیویائر آ» با گل های درشت و زیبا به رنگ زرد طلایی است که قسمت خارجی آن ها پوشیده از پرزهای نقره ای است و در ازای آن ها به ۸ تا ۱۰ سانتیمتر می رسد.

این گیاهان کوهستانی مرتفع در زمستان نیاز به جایی خنک و کاملا روشن دارند. در غیر این صورت تعداد گل آن ها کمتر می شود. در تابستان جایی روشن ولی خنک و مختصری سایه برایشان مناسب تر است.

برای این گیاهان نسبتا قانع خاکی مرکب از خاک برگ در شن های درشت کافی است و آب دادن به آن ها باید به اعتدال صورت گیرد.

مامیلاریا (انجیربربرپستانی) Mammillaria

کاکته سه ها

این گیاهان فربه که دارای هیاتی کروی و استوانه ای شکل است به روی ساقه خود غده ها یا برآمدگی هایی دارد که به طور مارپیچ قرار گرفته است.

این برآمدگی ها که به نوک پستان شباهت دارد غالبا پوشیده از خار یا سوزنک های تیز می باشد.

«مارمیلاریا»ها که عموما متعلق به مکزیک هستند، به دو دسته تقسیم می شود. دسته ای که شیره گیاهی آن ها آب مانند است و دسته ای که شیره گیاهی آن ها شیر مانند است.

معروف ترین گیاه دسته اول موسوم به «م. زییلمانیانا» که در عین حال در خطر فساد قرار دارد و توصیه می شود که همه ساله جوانه های آن را جدا نموده و بکارند تا جانشینی برای گیاه مسن شود.

گل های آن به رنگ قرمز مایل به بنفش تیره است که به قطر ۲سانتیمتر بر نوک ساقه می روید.

نوع دیگر «م. النگاتا» است که انبوهی از ساقه های استوانه ای باریک دارد. ضمنا «م. میکرهلیا» یا (خورشید کوچک) مجهز به سوزنک های طلایی رنگ درخشان است.

«م. شیدآنا» در روی ساقه خود برجستگی های به رنگ سبز پر رنگ و پوشیده از پرزهای نرم دارد. «م. پلومزا» سوزن های رشته مانند زیبا دارد و برای پیوند زدن بسیار مناسب می باشد.

«م. پرلیفرا» که به صورت انبوه می روید و گل هایی به رنگ زرد کمرنگ دارد آن را در تغارها می کارند و«م. دسیپسانس» و«م. کانتتریشا» هر دو به صورت انبوده در آمده و خارهایی شکننده و پراکنده دارند.

گیاه یاد شده اخیر به سهولت گل می دهد در صورتی که «م. بکاسانا» بر خلاف آن ولی گل هایش سفید مایل به زرد با خطوط قرمز است و به این جهت سخت مورد علاقه افراد مبتدی است.

«م.ویلدی» در تمام تابستان گل می دهد و گل های آن سفید و آراسته به خطوط قرمز رنگ است. این گیاه در زمستان حرارت را بهتر از سایر «کاکته»ها تحمل می نماید و نیاز بیشتری به آب دارد اما باید از نور شدید آفتاب محفوظ بماند.

از مشخص ترین گیاهان دسته دوم «م. سانتریسیرها» قابل ذکر است. این گیاه دارای غده های برجسته است و گل های ارغوانی آن بر روی نهال های مسن به صورت تاجی خود نمایی می کند.

«م. هیدری» اگر چه در کاشتن مشکل است ول مورد علاقه گلبازان قرار دارد. خارهای درخشان آن شبیه ابریشم و گل های بهاری سفید مایل به سبز یا سرخ رنگش بسیار جالب است.

«م. هاهنیانا» و«م. پارکینسنی» به نوبه خود بسیار جالب هستند. این گیاهان به طور کلی قانع و مراقبتشان آسان و برای تزیین آپارتمان مناسب می باشند.

نتکاکتوس Notocactus

کاکته سه ها

«نتکاکتوس» با قد کوتاه خود بیشتر به خاطر شکل کروی و بسیار منظمشان مورد علاقه است. این گیاهان دارای گل های درشت و بسیار زینتی است و حتی در جوانی گل می دهد.

پهلوی برجسته و بی شمار آن ها دارای خارهای تیز به رنگ های مختلف است.

«انتکاکتوس لننگسی» به خاطر داشتن ساقه کشیده اش با سایر انواع آن گیاهان تفاوت دارد.ساقه آن پوشیده از خارهایی با جلوه ای خاص است و قد آن تا ۲۰ سانتیمتر نرسد گل نمی دهد و گل هایش ابریشم مانند به رنگ زرد روشن است.

نهال های مسن آن گل فراوان می دهد و گل هایش چند روزی باقی می ماند.

باید توجه داشت که جلو رشد سریع آن گرفته شود زیرا در این صورت شکاف برداشته و بر روی آن بریدگی نازیبایی ظاهر می شود.

در چنین حالتی باید قسمت فوقانی ساقه را که بالاتر از زخم یاد شده قرار گرفته است بریده وآن را به صورت قلمه بکار برند. این کاکته را از راه کاشتن بذر نیز می توان به راحتی پرورش داد.

«نتکاکتوس تابولاریس» از خانواده های نزدیک به این گیاه و شامل واریته های زیر است:

«ن. موریکاتوس»، «ن. آپریکوس» و «ن.کنسینوس» با ساقه گرد و نوک پخش دارای هاله ای مجهز به ۱۶ تا۱۸ سوزنک زرد و گل هایی به رنگ زرد تند است.

«ن. آپریکوس» دارای ۱۶ تا ۲۰خار قهوه ای و گل های زرد تیره است.

«ن. کنیسنوس» سوزنک های زرد و روشن و گل های زرد قناری دارد.

«ن. اتیسن» انبوهی از ساقه های زرد روشن و گل های زرد ۳تا۴ روزه دارد.

«ن. سوبمانلوس» تنه ای سبز تیره و پوشیده از خارهای فشرده و نرم دارد.

«ن.هاسلبرژی» کروی شکل و پوشیده از سوزنک های سفید است . گل هایی به رنگ قرمز آتشین دارد. این گیاهان اصولا برای گل دادن نیاز به آفتاب بسیار دارد. اما «ن. اتیسن» نیاز به سایه است.

غالبا گل هایشان کم دوام است. این گیاهان قانع در زمستان از رطوبت زیاد رو گردانند. کاشتن آن ها مانند «اشینکاکتوس» هاست. طاقت آن ها در برابر سرما تا ۱۰ درجه زیر صفر است. زادگاه این گیاهان برزیل، اروگیه و آرژانتین است.

اپونیتا (انجیر تیغی) Opuntia

کاکتاسه ها

«اپونیتا»ها مشخص ترین و معروف ترین گیاهان خانواده «کاکته» هاست. کلمه «اپونتیا» نام یکی از شهرهای یونان و جایی می باشد که از قدیم الایام و پس از آوردن از سرزمین اصلی خود در آن جا پرورش یافته است.

«ا. میکرداسیس» از مشخص ترین «اپونتیا» های خار کوتاه می باشد. راکت های گرد و پخش آن دارای هاله های آراسته به دسته ای از رشته های ابریشم مانند طلایی است.

نوک رشته های یاد شده به شکل قلاب ماهیگیری است و چنانچه به انگشتان دست فرو رود بیرون آوردن آن بسیار مشکل خواهد بود.

واریته های دیگری از آن به نام های: «آلبیسپینا» و«روفيدا» دارای رشته های ابریشم مانند تقریبا سفید یا قرمز مایل به قهوه ای است.

در بین انواعی که راکت های پهن دارد می توان نام های دیگری مانند «ا.برازیلینسیس» را ذکر نمود. این گیاهان اصولا دارای اجزایی به رنگ سبز کمرنگ و هاله های سفید دور از یکدیگر است.

به منظور متمایز ساختن گونه های استوانه ای از «اپونتیا» های دارای راکت پهن نام های جدیدی بر آنها نهاده اند.

«ا۔ سیلندریکا» به نام «استرسیلنداپونیتا» نامیده شده است و دارای دسته ای ساقه های برافراشته و پوشیده از پرزهای سفید پشم است. «ا.سالمينا» دارای ساقه های مدور با خارهای کمتر است و شاخه های کوتاهی می دهد که با گل های قرمز مزین می شود و داخل گل ها به رنگ زرد کمرنگ است.

«پتر کاکتوس توبرسوس» منظره جالبی دارد و در زمین پیازهایی تشکیل می دهد. و باید در زمین کاملا زهکشی شده ای کاشته شود.

«اپونیتا»ها توقع چندانی ندارد. آن ها را در خاک پر از سنگ و ریگ می کارند جای آن ها کاملا روشن و در تابستان در هوای آزاد باشد.

آن ها را از راه قلمه زدن به آسانی می توان تکثیر کرد. برای این کار دست را به وسیله پارچه ضخیمی از گزند خارها محفوظ می سازند و سپس اقدام به قطع قلمه ها می کنند.

بهتر است بگذارند زخم قلمه ها به مدت ۴۸ ساعت خشک شده و آن گاه در خاک شن داری کاشته شود.

پاردیا Parodia

کاکتاسه ها

«پاردیا» ها گیاهان زیبایی هستند که از اسفند ماه تا شهریور ماه بدون وقفه گل می دهند. نخستین نوع گلدان آن موسوم به «پ. کریزا کانتین» است که ساقه کروی آن پوشیده از تارهای ابریشمین به رنگ زرد کمرنگ است.

بر تارک این ساقه گل های کوچک شیپور مانند به رنگ زرد طلایی می روید. از این گیاه دو نوع نزدیک به هم دیده شده است که یکی خالص و بدون بخش قرمز رنگ است.

موسوم گل این گیاهان بالاخره با گل های نارنجی دو نوع از آن ها به نام های «پ. ماپیرانانا» .پ.گراسیلیس» پایان می پذیرد.

متاسفانه بدست آوردن «پاردیا»ها از راه کاشتن بذر بسیار مشکل است. این گیاهان در خاک شن دار بهتر رشد می کنند و نیاز به آفتاب فراوان دارند.

در زمستان کافی است آن ها را در جای خنک و خشکی با حرارت ۶تا ۱۰ درجه سانتیگراد نگه دارند.

ربوتیا Rarodia

کاکتاسه ها

«ربوتیا»ها ساقه ای کروی ساده یا چند گانه دارد. بر روی این ساقه ها شیار جانبی دیده نمی شود. اما غده هایی که به صورت مارپیچ بر آن قرار گرفته است پیوندهای بی شماری بین انواع خارها و دارندگان تارهای ابریشمی سفید آن صورت گرفته است.

از جمله دارندگان تارهای سفید ابریشم مانند «ر.سنیلیس» و از جمله فاقد این گونه تارها« ر.مینوسکولا» «ر. دمینوتا» و «ر .ویلاسفلرا» قابل ذکر است.

کلیه این انواع در اطراف و یا پایین ساقه خود گل های قرمز یا نارنجی رنگی به شکل قیف میدهد و این مطلب حتی در مورد نهال های جوان نیز صادق است.

این گیاهان را به آسانی می توان از راه کاشتن بذر تکثیر نمود. طرز کاشتن آن ها مانند «اشینکاکتوس»هاست.

در بهار تا زمانی که غنچه های گل آن ها به اندازه ۵ میلیمتر نرسد نباید به گیاه آب داد زیرا در غیر این صورت خطر ریزش گل ها وجود دارد.

ریپسالیدپیسس رز آRhipsalidopsis rosea

کاکتاسه ها

این گیاه که دارای قطعات پهن و مثلثی شکل است به خاطر کاشتن آسان و برگ های فراوان قرمز رنگش که در پاییز ظاهر می شود بسیار ارزشمند است.

در زمستان بیشتر از سایر «کاکته»ها تحمل حرارت را می نماید و نیاز به رطوبت بیشتری دارد. اما در رطوبت نیز باید افراط شود زیرا در این خصوص حساسیت بسیار نشان می دهد.

فیلکاکتوس Phyllocactus

کاکتاسه ها

«فیلکاکتوس»ها هیبریدهایی است که از پیوند چند گانه انواع مربوط به خود بدست آمده اند. این گیاهان زیبا گل هایی درشت به رنگ سفید یا سرخ یا قرمز دارد:

رژیم لازم برای «فیلکاکتوس»های هیبرید که از نژاد گیاهان مکزیکی اپیفیت بدست آمده است بسیار آسان است.

مخلوطی از خاک باغچه مرغوب و خاک برگ برای آن ها مناسب است مشروط بر آنکه به سیستم زهکشی گلدان کاملا توجه شده باشد.

چون این گیاهان متعلق به گلخانه های سرد است بهتر است آن ها را در کنار پنجره های آفتاب رو قرار دهند و در تابستان در هوای آزاد بگذارند.

معمولا در زمان رویش گیاهان از فروردین ماه تا خرداد ماه گل می دهد. ترکیب آن ها با«زیگکاکتوس» ها به ویژه از نظر هماهنگی گل ها بسیار جالب و تزیینی است.

شلومبرژاگائر تنری Schlumbergera gaertneri

کاکتاسه ها

کاشتن این گیاه گویا از سایر «کاکته»ها آسان تر است. ساقه های آن به صورت قطعاتی پهن و شبیه به برگ است. آن را به نام (کاکتوس عید پنجاه) نامیده اند و این مطلب در برابر (کاکتوس عید نوئل) که همان «زیگکاکتوس ترونگاتوس» می باشد انجام گرفته است.

گیاهی است نسبتا مقاوم که در مخلوط از خاک و شن دارد همراه با خاک برگ کاشته میشود اما باید گلدانش کاملا زهکشی شده باشد.

موقع تغییر گلدان آن پس از تمام شدن گل های آن است. در تابستان این گیاه را در هوای آزاد قرار می دهند و در زمستان می تواند با رعایت مراقبت های مربوط به گیاهان فربه در آپارتمان نگه داری شود.

در برزیل که زادگاه اصلی آن است به صورت اپیفیت یعنی بر روی شاخه و تنه درختان جنگل می کند و همین مطلب می رساند تا چه نسبت به رطوبت به ویژه در زمستان حساسیت دارد.

ستيشنپسیس میرابیلیس  Setiechinopsis Mirabilis

کاکتاسه ها

زادگاه این « کاکته » آرژانتین است. طول ساقه آن از ۱۰ سانتیمتر و قطرش از ۲ سانتیمتر تجاوز نمی کند. و در بین گیاهانی که شب ها گل می دهد جالب ترین آن ها می باشد.

گل سفيد و نسبتا معطر آن در حدود ساعت ۲۱ باز می شود و قبل از سپیده دم پژمرده می گردد. این گل که دارای دم بلندی می باشد در نوک گیاه می روید و به زودی تبدیل به میوه می شود.

می توان بنا بر شیوه ای که در مورد «ایلسترادمینوتا» ذکر شد این گیاه را از راه همین بذر بدست آمده به آسانی تکثیر نمود.

سدوم (گل ناز) Sedum

کراسولاسه ها

«سدوم» های بی شماری وجود دارد که کاملا روستیک است و گیاهان ماندنی اعلایی برای تزیین باغچه ها تشکیل می دهد ولی در بین انواع غیر روستیک آن گیاه آپارتمانی خوبی مشاهده میشود که از آن جمله «س. آلانتواد» است.

این عود الصلیب مکزیکی بوته کوچکی با ساقه های متعدد گسترده و آراسته به برگ های در هم فشرده دارد. طول برگ های آن در حدود ۲ تا ۳ سانتیمتر ولی ضخیم و استوانه ای شبیه به سوسیس های کوچکی به رنگ زیبای خاکستری مایل به آبی است.

«سدوم»ها را بیشتر در خاک ضعیف و نفوذ پذیر و در گلدانی زهکشی شده می کارند. در زمستان خواهان حرارتی معتدل است و آب کمی می خواهد ولی باید دقت کرد که هرگز آب به برگ های آن نرسد. این گیاهان طرفدار نور بسیار است.

استاپلیا Stapeli

آسکلیپاداسه ها

«استاپلیا»ها فاقد برگ هستند. ساقه های چهار گوش آن ها که در هم فشرده است غالبا درای خطوط و لکه های ارغوانی رنگ است.

گل های آن ها که در پایین ساقه ها می روید شبیه ستاره دریایی و به رنگ های زرد یا قهوه ای به رنگ سبز مایل به خاکستری و گل های زرد با لکه های قرمز است.

این گیاهان که زادگاهشان آفریقای جنوبی می باشد ریشه دوانی پیشترفته ای ندارد و می توان آن ها را در ظرف های کم عمق نیز کاشت.

گلدان آن ها را فقط هر دو سال یک بار تعویض می کنند و خاک مناسب برای آن ها مخلوطی از خاک باغچه همراه با مختصری خاک برگ و تورب است. ضمنا گلدان آن ها باید کاملا زهکشی شود. در زمستان حرارتی برابر ۱۰ درجه سانتیگراد برای آن ها کافی می باشد.

زیگکاکتوس ترونگاتوس Zygocactus truncatus

کاکتاسه ها

این گیاه در محیطی مرطوب تر و خنک تر از غالب «کاکته»ها می روید. در برزیل که زادگاه اصلی آن می باشد به صورت اپیفیت زندگی می کند و خود را به اعماق شاخه ها می کشاند.

شاخه هایش که به رنگ سبز پررنگ است از قطعاتی پهن شبیه به برگ تشکیل شده است. در نوک همین شاخه هاست که گل های بسیاری می روید که آویزان بوده و طول آن ها بین ۶ تا ۸ سانتیمتر است.

این گل ها در زمستان ظاهر می شود و مدت زیادی دوام دارد و رنگ آن ها معمولا قرمز یا ارغوانی است ولی واریته های با گل های بنفش، گلی، سرخ و حتی سفید نیز دیده شده است.

این گیاه که به نام «کاکتوس عید نوئل» و گاه به اشتباه «کاکتوس اپیفلوم» نامیده میشود مناسب برای بالکن های سر پوشیده است. موقع رویش آن تابستان و اوایل پاییز است و در این موقع نیاز به آب فراوان دارد. غنچه هایش در اواخر تابستان و در محیط کاملا روشن تشکیل می گردد.

پس از این دوره نیاز به استراحت دو ماهه دارد و مجددا چند هفته قبل از عید نوئل نیاز به آب پیدا می کند. آنگاه مجددا گل می دهد و برای رویش آینده به استراحتی یک ماهه احتیاج دارد.

با پرورش آن در یک گلخانه کوچک می توان گلدان بزرگی از آن تهیه نمود. با تکثیر آن از راه قلمه زدن نهال های انبوه و کوتاهی با شاخه های آویزان بدست می آید اما با پیوند آن بر روی «س. لنيسروس» با «پرسکیا» گیاهانی با قیافه افراشته بدست می آید.