جعفری وحشی جنگلی (Anthriscus sylvestris)

کاربر 21

26 تیر 1400

591 بازدید

نام فارسی: جعفری وحشی جنگلی

نام علمی: .Anthriscus sylvestris (L.) Hoffm

نام فرانسه: Cerfeuil de bois، P. sauvage، Persil de l’Ane، Cerfeuil sauvage

نام انگلیسی: Cow Weed، Wild chervil، Cow parsley

نام آلمانی: Wilder Kerbel

نام ایتالیایی: Mirride salvatica، Cerfoglio salvatico

نام عربی: بقدونس بری

جعفری وحشی جنگلی گیاهی علفی، از تیره جعفری، دو ساله، پایا و دارای ساقه راست، به ارتفاع کم، با تقسیمات ۲ تایی است. در دشت ها، باغ های میوه، حاشیه مزارع، جنگل ها و غیره می روید. از مشخصات آن این است که اگر در بین انگشتان فشرده شود، بوی ناپسند متصاعد می کند به علاوه طعم آن تلخ و میوه اش کوچک تر از گیاه Anthriscus Cerefolium و دارای ظاهر شفاف است. برگ های این گیاه، بریدگی های مضاعف، ضمنا سطح فوقانی پهنک آن بی کرک است.

سرعت تکثیر و انتشار آن به حدی است که در مدتی کوتاه، وسعت زیادی را اشغال می کند و مانع پیشرفت گیاهان علفی دیگر می گردد. هر پایه آن معادل ۸۰۰ دانه در سال به وجود می آورد. با آن که این گیاه علوفه خوبی برای چهارپایان به شمار نمی آید، به علت فراهم آوردن نوش و دانه گرده فراوان، در ردیف گیاهان مفید و مولد عسل جای دارد. قسمت مورد استفاده این گیاه، کلیه اعضای آن است

خواص درمانی جعفری وحشی جنگلی

برای این گیاه در گذشته اثر مخدر قائل بوده اند و دلیلش نیز این بود که آن را به علت عدم تشخیص، با شوکران اشتباه می نمودند.

دم کرده آن سابقا برای رفع خنازیر، اگزما و سل به کار می رفته است. چون شیره گیاه اگر مخلوط با شیره گل قاصد و بومادران، مصرف شود اثر مدر ظاهر می نماید از این جهت، در بیماری های پوستی و رفع آب آوردن انساج، مورد استفاده قرار می گیرد و برای این کار نیز به مقدار کم در صبح ناشتا مصرف می شود.

در استعمال خارج، له شده گیاه تازه جعفری وحشی جنگلی بر روی اولسرها، جهت بهبود آن ها اثر داده می شود. در مصرف این گیاه، همواره به این نکته باید توجه گردد که به علت شباهت ظاهری آن با شوکران، اشتباها گیاه سمی اخیر مصرف نگردد تا موجبات مسمومیت فراهم شود.

محل رویش جعفری وحشی جنگلی

نواحی مختلف شمال ایران، منطقه البرز و شاهزاده کوه در ارتفاعات ۲۸۰۰ متری کلاردشت، سنگ ده، کوه نزوه.

.Chaerophyllum bulbosum L

Chaerophyllum bulbosum گیاهی دو ساله، دارای ساقه ای بلند به ارتفاع در حدود ۲ متر و برگ های منقسم به قطعات باریک و نوک تیز و پوشیده از تار است، ریشه آن در انواع وحشی، کمی متورم ولی در انواع پرورش یافته، شبیه ریشه هویج و دارای تورم نسبتا زیاد می باشد.

کلیه قسمت های گیاه، معطر و دارای اسانسی است که قسمت اعظم آن را، استراگول تشکیل می دهد. مغز ریشه آن سفید رنگ، آردی و طعم آن شیرین، مشابه شیرینی شاه بلوط است. به مصارف تغذیه می رسد.

بررسی های Kihn نشان داد که ریشه گیاه، دارای ۳.۵ درصد از مواد ازته، ۰.۴ درصد مواد چرب و ۲۷.۸ درصد مواد هیدروکروبنه است. منشا اصلی آن به بعضی نواحی ایران و سیبری نسبت داده می شود.