مشک (Acacia Farnesiana)

نام فارسی: مشک

نلم علمی:‌ .Acacia Farnesiana (L.) Will

نام فرانسه: Acacie odorante

نام انگلیسی: Sweet acacia

نام ایتالیایی: Farnesia odorosa

نام عربی: عنبر، فتنه (Fitnah)

گباه مشک از تیره فرعی گل ابریشم، درختچه ای به ارتفاع ۲ تا ۶ متر، دارای شاخه های خاردار (به طول ۵ تا ۱۵ میلی متر) و برگ های مرکب از برگچه های شانه ای مضاعف است. گل های به رنگ زرد طلایی و مجتمع به صورت کاپیتول های کروی در کناره برگ ها ظاهر می شود.

میوه اش نیام، استوانه ای شکل، به طول متفاوت ۳ تا ۷.۵ سانتی متر و به رنگ قهوه ای تیره می باشد. منشا اصلی مشک در هند و گویان بوده است ولی امروزه در نواحی مختلف آسیا و جنوب ایران یافت می شود.

قسمت مورد استفاده گیاه، گل های آن است که بر اثر تقطیر با بخار آب، نوعی اسانس بی رنگ با بوی مخصوص، بسیار مطبوع و با طعم گرم و معطر از آن به دست می آید. وزن مخصوص این اسانس ۰.۸۵۲ است. در اتر، الكل، کلروفرم و روغن ها نیز حل می شود.

ترکیبات شیمیایی مشک

اسانس مذکور، مرکب از مخلوطی از اتر متیلیک، اسید سالیسیلیک، الكل بنزیلیلک، الدئید بنزیلیک، الدئیدانیزیک Aldh. anisique و نوعی ستن با بویی شبیه به بنفشه است. میوه گیاه دارای اسید گالیک، تانن، مواد روغنی و موسیلاژ است.

خواص درمانی مشک

پوست اثر قابض، ضدکرم و رفع دیسانتری دارد و معمولا به صورت جوشانده مصرف می شود. تنطور حاصله از گل های این گیاه، گاهی به عنوان رفع درد های عصبی به کار می رفته است. میوه آن به علت دارا بودن تانن فراوان، می تواند به عنوان قابض مصرف شود.

محل رویش ‌مشک

خوزستان، جزیره خارک، بلوچستان.